Her ruh bir süre sonra bağımsızlığını ilan eder. Gece olduğu zaman geriye bıçakların ve ruhsuz gülüşlerin pırıltıları kalırdı. Caitlin adımlarını sıklaştırmış ve soluk alışverişi hızlanmaya başlaşmıştı. Bu kuytu,sessiz, karanlık sokakta yüremekten nefret ediyordu. Artık kendini oldukça yalnız hissediyordu. Çok yıllar geçmişti ailesini yangında kaybettiği yılın üzerinden. Kalbi kaskatı kesilmişti, ne bir sevgi ne de bir duygu vardı içinde. Düşüncelerinden sıyrıldığı an bir başka soluğu dibinde hissetti. Kendini kamufle etmek için siyahlara bürünmüş orta boylu bir gençti. Caitlin durmak istememesine rağmen güçlü bir el onu kolundan tutup duvara yasladı. Boğazına bir bıçak dayamıştı, Caitlin bu orta halli gencin bu kadar güçlü olmasına şaşıyordu. Hiçbir şeyi kavrayamamıştı zaten. Güzel gözleri bir anda kapandı. Siyahlara bürünmüş olan genç çabucak onu arabasına aldı ve kendini gecenin ıssız karanlığına bıraktı.
*****
"Uyan, Uyan!!"
Gözlerini açmaya çalışıyordu ama bulanıklıktan etrafını seçemiyordu Caitlin. Etrafını da duyduğu her ses kafasına indirilmiş bir darbe gibi geliyordu.
Üstüne boşalan soğuk sular ile tüm vücuduna elektrik çarpmış gibi titrediğini fark etti. Fark ettiği tek şey titrediği değil bunun olmasından zevk alan birinin kahkahalarıydı. Ne haltlar dönüyor bilmiyordu ama burnuna gelen taze kan kokusuyla ne olduğunu yavaş yavaş anlıyor gibiydi. Sanki onun için de son gelmiş ve acısını son damlasına kadar yaşayıp bittikten sonra bir daha hiç kalbi atmıycakmış gibiydi. Ve tekrar bir karanlık çõktü.
