Kirpiklerimi göz kapaklarımdan itibaren alnıma zımbalanmış ve içine elime geçirdiğim tüm kimyasalları boşaltmışım gibi bir ağrı ve uykusuzluk geziniyordu gözlerimde..
Yastığı her iki saniyede bir ters çeviriyor, üstümü bir açıp bir kapıyor sonuç alamayınca doğrulup kitaplığımın raflarını izlemeye adıyorum kendimi. Sonra şeytan yaklaşıp da kulağıma fısıldamış gibi yerimden kalkıp komidinin ilk çekmecesindeki içi eski fotoğraf ve videolarla dolu harici diski kaptığım gibi geçtim bilgisayarın başına. Karıştırmaya fotoğraf dosyalarından başladım. Hepsi düzenli bir şekilde kronolojik sıraya göre ayrılmış ve özelliklerine göre sınıflandırılmıştı.Liseye başladığımdaki yeni bir hayata başlamanın verdiği mutlulukla karışık ifadem,herşeyin güzel olacağını umut ettiğim günlerden kalma fotoğraflarım...
Ama,artık umut etmeninde bir anlam ifade etmediği yaşlardayım. Çünkü umutlarımı önce yaktılar sonrada toprağa gömmem için zorladılar.
Tamamlanmamış bir şeyler var ,eğreti duruyorum şimdiki zamanda. geçmişe gidip birkaç vidayı daha sıkmam,birkaç çivi daha çıkmam gerekiyor.
O an düşündüm ki hafıza o kadar gereksiz ki keşke yalnızca beş saniye falan saplanıp kaldığım bir geçmişim yokmuş gibi yaşayabilsem..
