ALYA

0.1

(Medya Emre)

10 ay önce;    14 nisan 2016

"Anne nolur bak geç olmadan eve dönerim." Şuan annemden 17.yaş günümü kutlamak amacıyla annemden dışarı çıkmak için izin almaya çalışıyorum.

"Olmaz dedim ya Alya. Saatin kaç olduğunun farkında mısın, geceyarısına geliyor."

"Anne lütfen, lütfen, lütfen!"

"Hayır." Annemi ikna etmeyelim çünkü şuan tüm okul ve arkadaşlarım Uzay'ın solistlik yaptığı bara benim için düzenledikleri partide bulunacaklar.

"Anne bak hem yanımda Emre ve Buse'de olacak."

Annemin yüzünden okunduğu üzere baya bir tedirgin çünkü hayatımda hiç bu kadar geç dışarı çıkmamıştım.

"Peki. Ama babana ne diyeceğiz?" Doğru ya ben babamı hiç düşünmedim hemen annemin yanına gidip yanağına sulu bir opücük bıraktım. "Sen ikna edersin annem"

Hemen odama gidip üzerimi giyinmeye başladım. Parti kıyafetim süslü püslü bir elbise değildi ama yinede elbisem hem partilik hemde dışarıda giyilebilecek türden bir kıyafetti.

"Ben gidiyorum anne."

"Geç kalma, içki içme ve eğlen."

Evden çıktığımda Emre'yi evin önünde görmemle yanına gidip  hemen sarıldım parmak uçlarımda yükselip yanaklarından öptüm. Emre'de başını biraz eğip alnımdan öptü.

"Ne yapalım sevgilim?" Partinin başlamasına daha çok zaman olduğu için "Daha partinin başlamasına çok var bence birlikte zaman geçirelim." Dememle Emre hemen arabaya doğru yöneldi.

"Yürüsek?" Sorar ifadeyle baktığımda başını onaylar şekilde salladı.

Yürümeye devam ederken bize doğru yaklaşan bir araba görmemle çığlık atıp yerimden fırlamam bir oldu.
Arabanın camlarından sarkan siyah maskeli adam silahını bize doğru tutarken birkaç saniye sonra neye uğradığıma şaşırdım.

Omzuma yediğim kurşunla şoka girmiş iken yerde kanlar içinde yatan Emre'yi gördükten sonra hayat durdu.

Ve o an herşey silikleşti gözümde. Yanıma gelen insanlar sordukları sorular  hiçbirine cevap veremiyordum. Herşeyi yeni idrak etmeye başlamış iken cılız  sesimle bağırmaya çalıştım."Ambulans! Biri ambulans çağırsın!"

Hemen Emre'nin elini tuttum "Dayan. Dayan sevgilim. Bak ambulans yolda geliyor Emre tamam mı?" Emre bana bakıyordu."Al-Alya" kısılmış sesiyle bana seslendiğinde "Yorma kendini bak ambulans yolda." Gözleri omzuma takıldı. "Alya omzun." Dedi Emre güçsüz sesiyle.

Elleri hala ellerimdeyken ağlıyordum nerede kalmıştı bu lanet olasıca ambulans! Etrafıma bakıp ambulansın nerede kaldığını anlamaya çalışırken Emre'nin sesini duymamla tekrar ona döndüm. Ellerinin ellerimden ayrıldığı sırada
"asla birbirimizden ayrılmayacağız, söz veriyorum." dedi. Ağlamam daha da şidetlenirken bende onu tekrarladım.
"asla birbirimizden ayrılmayacağız, söz veriyorum" bana gülümserken gözleri yavaşça kapanmaya başladı. "Hayır kapatma sakın gözlerini Emre." Gözlerimde biriken yaşlar yine kendini göstermeye başlarken devam ettim.

"Ne zaman
geldiğini fark etmediğim  ambulansdaki görevliler Emre'yi sedyeye yatırmış ambulansın içine sokmaya başladılar. Bende hemen peşlerinden ambulansa girdim.

Zar zor çıkan sesimle konuşmaya başladım."Uyan Emre uyan."  Beni duymadığını bilsemde konuşmaya devam ettim. "Söz verdin bana ölüm bile  bizi ayıramaz diye sözünü tutmak zorundasın Emre." Elini ellerimin arasına aldım buz gibiydi elleri,soğuktu. "Em-Emre nolur dayan."