Ο μύθος του σπιτιού με τα φαντάσματα

Στην γειτονιά μου υπάρχει ένα σπίτι που όλοι λένε ότι είναι στοιχειωμένο. Γενιές μεγάλωσαν ακούγοντας ιστορίες για αυτό από τους παππούδες τους. Ιστορίες για πόρτες που ανοιγόκλειναν μόνες τους, για σκιές που χάνονται μόλις πας να τις δεις καλύτερα και για φιγούρες που εμφανίζονται στον κήπο κάθε βράδυ που το φεγγάρι είναι γεμάτο!

Ιστορίες που ενέπνευσαν πολλές παρέες παιδιών να περάσουν την καγκελόπορτα αυτού του σπιτιού για να ανακαλύψουν την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις ιστορίες και τις φήμες για το κτήριο αυτό. Μια αλήθεια που ώθησε και μένα να μπω και να την ανακαλύψω για το κτήριο που δεσπόζει στην πλατεία εδώ και 500 χρόνια και θα συνεχίζει για πολλά χρόνια ακόμα.

Δεν ξέρω αν άξιζε τελικά η θυσία που έκανα για να μάθω τι έκρυβε η έπαυλη. Με το που μπήκα κατάλαβα ότι αν έβγαινα θα ήμουν εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Θα αντιμετώπιζα διαφορετικά την ζωή και τους ανθρώπους γύρω μου, με μεγαλύτερη ωριμότητα και κυρίως με ευθύνη και αγάπη για την γυναίκα και την κόρη μου που τις παραμελούσα πολύ τελευταία εξαιτίας της δουλειάς και αυτού του ηλίθιου χόμπυ μου σχετικά με το παραφυσικό. Αν έβγαινα όλα θα ήταν διαφορετικά προς το καλύτερο και κανείς δεν θα είχε παράπονο από μένα.