Ο μύθος του σπιτιού με τα φαντάσματα

Η περιπέτειά μου

Μέσα στην εβδομάδα που ακολούθησε ετοιμάστηκα, επισκέφτηκα και την κόρη μου και ξεκίνησα για το σπίτι. Ήταν σκοτεινό και απόμακρο. Ήθελα τόσο να τελειώσω την ιστορία που δεν σκέφτηκα τι θα γινόταν αν έμενα μέσα στο σπίτι αυτό.

Μπήκα στην αυλή και περπάτησα λίγο γύρω από το σπίτι. Τα δέντρα ήταν κλαδεμένα σε διάφορα σχήματα όπως μπάλες και ρινόκερους. Τα παράθυρα είχαν ένα σχήμα σαν παράθυρα καραβιού και η πόρτα είχε μια σκαλιστή άγκυρα. Την έσπρωξα και άνοιξε κατευθείαν χωρίς κανένα πρόβλημα. Ήταν σαν να με περίμενε.

Μέσα το σπίτι ήταν πανέμορφο και παρόλο που ήταν ακατοίκητο για αιώνες ήταν τόσο όμορφο και τακτοποιημένο. Δεν καταλάβαινα πως έγινε αυτό και όμως όλα ήταν λες και κάποιος έμενε εκεί. Ένιωθα πως όλα με περίμεναν να έρθω εδώ και χρόνια στο σπίτι. Κάτι πάντα με τραβούσε στην έπαυλη αλλά δεν περίμενα ότι τελικά θα ήταν ευχαρίστηση αυτό που θα ένιωθα όταν θα έμπαινα στο σπίτι.

Προχώρησα μαγεμένος γύρω-γύρω και θαύμαζα τους πίνακες. Πίνακες από ωραίες γυναίκες με τα παιδιά τους, από νεαρά παιδιά και ζευγάρια που περπατούσαν σε αγρούς.

Δεν καταλάβαινα γιατί όσοι μπήκαν εδώ μέσα δεν ανέφεραν τους πίνακες ποτέ και τις απίστευτες τοιχογραφίες. Το σπίτι ήταν και είναι τόσο όμορφο και καλοσυνάτο που άνετα έμενε εκεί κάποιος. Ακόμα και εγώ.

Τότε είδα να μαζεύονται γύρω μου παιδιά αλλά και μεγάλοι. Ανάμεσά τους ήταν και το πρόσωπο του ξαδέλφου μου. Τα μάτια τους ήταν θλιμμένα και δεν μιλούσαν. Με κοιτούσαν σαν να ζητούσαν κάτι από μένα. Δεν τολμούσα να τους ρωτήσω τι ήθελαν. Ήξερα. Ελευθερία και σωτηρία.

Γύρισα το βλέμμα μου στα σκαλιά για τον επάνω όροφο και την είδα. Την ξανθιά γυναίκα με τα γκρι μάτια. Την γυναίκα που όλοι φοβόντουσαν ότι παίρνει τα παιδιά τους. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτή η γυναίκα έπαιρνε τα παιδιά και εγκλώβιζε τις ψυχές τους εδώ μέσα.

Τα πρόσωπα χάθηκαν και η γυναίκα πλησίασε και μου ζήτησε να μείνω μαζί της και όλα θα διορθώνονταν. Τα παιδιά θα ελευθερώνονταν για πάντα. Αν θυσιαζόταν για να σωθούν τα παιδιά αλλά και οι γονείς τους. Εκείνη την στιγμή όμως δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα παραπάνω από την ομορφιά της.

Δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη και τότε ένιωσα να αφήνω το κορμί μου. Μπορούσα να δω το σώμα μου να πέφτει κάτω και δίπλα του εμφανίστηκαν χιλιάδες πτώματα. Έμεινα να τα βλέπω να εμφανίζονται και να σκεπάζουν το άψυχο κορμί μου όσο εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να γυρίσω τον χρόνο πίσω.

Τότε κατάλαβα. Αυτή η γυναίκα ήθελε απλά έναν άντρα για να κάνει παιδί. Έχασε το δικό της και ήθελε να αποκτήσει ένα. Πέθανε με αυτόν τον καημό. Έψαχνε από τότε κάποιον να κάνει παιδί. Και βρήκε εμένα.