Ο μύθος του σπιτιού με τα φαντάσματα

Η αρχή της δικιάς μου περιπέτειας

Μετά από λίγα χρόνια χάθηκε ο ξάδελφος μου. Εγώ ήμουν 15 και αυτός 19. Τα πηγαίναμε πολύ καλά. Πάντα με βοηθούσε, ειδικά ότι αφορούσε τις κοπέλες και τα μαθηματικά. Καθόταν στην άκρη του δρόμου και πάντα ερχόταν να με πάρει να πάμε για παγωτό το καλοκαίρι και τον χειμώνα για να δούμε καμιά ταινία στον τοπικό κινηματογράφο.

Όταν είπε ότι ήθελε να μπει με την παρέα του στο σπίτι της πλατείας ένιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά. Σαν προαίσθημα, κάτι με έσπρωχνε να τον σταματήσω με κάθε τρόπο. Αλλά δεν με άκουγε. Απλά με κοίταξε και μου χαμογέλασε. Κατάλαβε ότι ανησυχούσα γι’ αυτόν και πως ήθελα να είναι καλά.

Με διαβεβαίωσε κιόλας ότι δεν θα πάθει κάτι. Αντίθετα εγώ θα τρομάξω από την ιστορία που θα μου πει μετά. Δεν απάντησα και συνεχίσαμε την βόλτα μας, να πάμε να βρούμε τις κοπέλες μας και να δούμε ταινία στο σπίτι του.

Μετά από την ταινία πήγα την κοπέλα μου σπίτι της και περπάτησα μέσα στην πόλη προσπαθώντας να καταλάβω τον ξάδελφο μου. Τον λόγο που θα έμπαινε στο σπίτι αυτό. Δεν κατάλαβα πότε έφτασα μπροστά του και γιατί καθόμουν εκεί να το κοιτάζω! Αυτό το σπίτι είχε πάντα κάτι που με τρόμαζε. Κάτι που δεν ήθελα ποτέ να μάθω και ποτέ δεν θα προσπαθούσα. Αλλά που να ήξερα ότι αυτό το σπίτι θα μου έπαιρνε τον ξάδελφο και θα με αιχμαλώτιζε τελικά. Θα αιχμαλώτιζε την περιέργειά μου.

Το επόμενο πρωί η μητέρα μου, μου είπε ότι ο ξάδελφος μου χάθηκε. Οι φίλοι του είπαν ότι το σπίτι τον πήρε και με ρώτησε αν ήξερα κάτι. Της είπα ότι ήξερα πως θα πήγαιναν στο σπίτι αλλά δεν μου είπε λεπτομέρειες. Ότι το μόνο που κατάφερα να του αποσπάσω ήταν πως θα μου έλεγε μια μεγάλη ιστορία που θα με τρόμαζε. Δεν ήξερα τίποτα παραπάνω.

Οι έρευνες δεν έφεραν τίποτα στο φως και έτσι σταμάτησαν και για τον ξάδελφο μου όπως και για τα άλλα παιδιά. Εγώ άρχισα να μελετώ τα παραφυσικά και να ψάχνω λύσεις για να τον φέρω πίσω από το σπίτι όπως και τα υπόλοιπα παιδιά. Έμαθα ότι τα φαντάσματα μένουν στον κόσμο μας επειδή έχουν κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς και μόλις τους ξεκαθαρίσουν ελευθερώνονται. Συνήθως τριγυρνούν σε οικεία μέρη γι’ αυτό και σπάνια είναι επιθετικά.

Πέρασαν, λοιπόν, τα χρόνια και έκανα οικογένεια, παιδί και μια σπουδαία καριέρα ως διακοσμητής. Ταυτόχρονα έψαχνα και για τον ξάδελφο μου αν και δεν ήλπιζα τόσο όσο στο παρελθόν. Ώσπου μια μέρα πήρα την απόφαση να μπω μόνος στο σπίτι, να μάθω τι ήθελε η γυναίκα και να την βοηθήσω έτσι ώστε να ελευθερωθεί και να αφήσει ελεύθερα και τα παιδιά που φυλάκιζε τόσα χρόνια.

Η γυναίκα ,ου δεν ήθελε να ακούσει για το τι σκόπευα να κάνω και είπε ότι ήδη χάνω πολύτιμο χρόνο εξαιτίας του κολλήματος που έχω με κάθε τι παραφυσικό. Δεν ήθελε να πάω εκεί μέσα και να ρισκάρω να μην βγω ξανά. Είχα ένα παιδί που χρειαζόταν τον πατέρα του και πως δεν έπρεπε να πατήσω εκεί. Έτσι είπε. Εγώ όμως δεν άκουγα τίποτα. Την επόμενη μέρα ξύπνησα μόνος το πρωί με ένα σημείωμα δίπλα μου. Η γυναίκα μου είχε φύγει γιατί δεν άντεχε άλλο και πήγε στην μητέρα της με την κόρη μας μέχρι να αποφασίσω τι θέλω από την ζωή μου. Ούτε αυτό με ταρακούνησε όμως τότε!

Δεν μπορούσα να κάνω πίσω και έτσι το υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι μετά από την ιστορία αυτή θα άλλαζαν όλα.