GEÇMİŞİN İZİ

5.bölüm

Her ne kadar işe yaramayacağını bilsemde "imdat" diye bağırıyordum fayda etmeyecekti biliyordum çünkü etraf çok sessizdi kimseler yoktu aklımdan Meriç geçti hepsi onun yüzündendi..

Yağmurda yağmaya başladı küçüklüğümden beri şimşeklerden korkardım ama bu durum daha da korkutucu belkide bu insanlar yüzünden bütün hayatım mahvolucakdı ama yine de böyle düşünmemmeliydim bir çaresini bulmam gerekiyordu bu düşüncelerle aklım karışıkken gözlerim kapandı bir ışığın etkisiyle..

Meriçin arabasıydı bu kurtulduğumu anlamıştım arabadan indi ve adamlara vurmaya başladı üçe tek olmasına rağmen hepsini alt etmeyi becermişti ve daha sonra üç adamda ortamı terk etti..

Meriç yanıma gelip omuzlarımdan tutup "iyi misin?" diye sordu bende
"Ooo nasıl iyi olmam meriç bey müthişim" dedim ve gözlerimdeki yaşı tutamadım..

Arkamı dönüp yürümeye başladım ve Meriçle aramızda bir konuşma geçti

"nereye gidiyorsun"
"evime nereye olabilir"
"ben seni bırakırım"
"pardon beni burda bir başıma bırakan da sen değil miydin? "

Dediğimde beni kendine çevirdi gözlerimin içine bakıp "kusura bakma" dedi "kusura bakma mı? daha adam akıllı özür bile diliyemiyorsun" dediğimde "bak ben böyleyim elimden anca bu geliyor daha fazlasını bekleme ve şimdi arabaya bin saat geç oldu tek başına gidemezsin" dediğinde ne yazık ki doğru söylüyordu tek başıma gidemeyeceğimi biliyordum bir şey demeden arabaya doğru ilerledim ve arabaya bindim giderken hiç konuşmak istemiyordum ama evi tarif etmek zorunda olduğum için istemeden de olsa konuşuyorduk..

Eve varmaya bir sokak kalmıştı "ben burda ineyim" "evin burasımı" "hayır ama şimdi kimse görmesin zaten az kaldı kendim gidebilirim" "Tamam" dediğinde tam arabadan inecekken bir dakika deyip elimdeki telefonu aldı ve numarasını yazıp benim numaramı almak için de kendi telefonunu çaldırdı...