Yalnız Benimsin

~2.Bölüm~

MULTİ: ARMAN RÜZGAR *3*

##Kumsal'dan##

"Açın kapıyı ne olur! Yalvarırım açın şu kapıyı. Lütfen açın şu kapıyı!" diye yalvarıp,bir yandan da kapıya elimle vuruyordum. Sanırım yalvarmalarımı duymuş olmalılar ki, içeri 2 adam girdi.

"Bana ne yapacaksınız? Neden beni buraya kilitlediniz?!" diye sordum.

"Söyle bakalım." dedi uzun boylu olan. "Senin sektörle ne gibi ilgin var?!"

"Ne sektörü be! Hiç birşey anlamıyorum! Lütfen gitmeme izin verin." derken kapıya yöneldim. Ama uzun boylu olan kolumdan tutup gitmeme izin vermedi.

"Önce seni kimin gönderdiğini söyle bakalım!!" dedi.

"Ya bırakın beni! Ne göndermesi ya yanlışlıkla geldim!." diye bir yalan uydurdum. Onlarsa hiç birşey söylemeden beni öylece bırakıp gittiler...

##Arman'dan##

Kız kollarıma düşünce gazeteciler fotoğraf çektiler. Kızı kollarımdan indirip güvenliklerle yolladım. Bu kız kim oluyordu da benim defilemi mahvedebiliyordu! Onu çok fena yapacağım!

"Bu fotoğraflar hiçbir yere yayılmasın! Ayrıca o kızın kim tarafından gönderilip,defilemi mahvettiğini öğrenin!" diye emir verdim.

"Peki efendim." dedi güvenliğim ve gitti.

15-20 dakika sonra güvenliğim aradı.

"Konuş!"

"Efendim,kız hiç birşey anlatmıyor." dedi. Ben cevap vermeden kapattım. O kadar sinirliydim ki şu an! O kızın hayatını mahvetmek için elimden ne geliyorsa yapacaktım!!

Kızın tutulduğu odaya gittim. Güvenliğe işaret çakıp, kapıyı açmasını sağladım. Hadi bakalım!!

Anında koşmaya başladı kız. Tam yanımdan geçip gidiyordu ki, kolundan tutup durdurdum. Tabi durdurmanın etkisiyle geri yalpaladı. Üstüne doğru adım adım yürümeye başladım. Bir adım.. Bir adım.. Ve bir adım daha.. Kız sonunda sırtını duvara çarptı.

"Herkese bunu söylemeye çalışıyorum. Ben hiç birşey bilmiyorum. Buraya yanlışlıkla geldim. Lütfen gitmeme izin verin." dedi yalvararak. Sonra devam etti. "Evden beni çok merak etmişlerdir. Lütfen izin verin gideyim." dedi ağlamaklı sesle.

"Cevap ver. Sonra da nereye gidiyorsan git!" dedim sakin bir sesle.

"Ne cevabı? Neden.. Neden anlamak istemiyorsunuz? Ben eve gitmek zorundayım! Beni bekler-" derken sözünü kestim.

"Asıl anlamayan sensin." dedim.

"Benden ne istiyorsunuz? Bakın nolur. İzin verin gideyim. Size yalvarıyorum lütfen! Ablamın düğünü var. Nolursunuz!"

"Kapa çeneni! Söyle! Defileyi mahvetmek için kaç para aldın?!" dedim sabrımın son kırıntılarını da tüketerek. Şu an sinirden ölebilirim!

"Bakın. Herkese aynı şeyleri tekrarlamaktan yoruldum artık. Beni kimse göndermedi! Bu bir kazaydı! Benim hiç birşeyle ilgim yok!" dedi.

Bir adım daha atıp,

"Kazayla gelmek için çok yanlış bir yer seçmişsin ama!!

Kız yüzüme ağlar gibi bakıp,

"Bakın ne demek istiyorsunuz? Ya nolur bırakın da eve gideyim! Nolur!! Ablamın düğünü var ve çeyiz olarak da para-" derken yine sözünü kestim.