In love with my English teacher

Hoofdstuk 3

Pov Fleur

Het laatste uur is eindelijk begonnen. Ik ben niet enthousiast vanwege meneer Bear, maar puur omdat het de laatste uur is.

Oké, ik kan slecht liegen.

Meneer Bear komt binnen lopen en kijkt meteen mijn richting op. Hij glimlacht snel naar me en gaat dan snel op zijn stoel zitten.

Wow, wat was dat?

Ik voelde mezelf weer rood worden. Dat moet echt kappen, hij is je docent en probeert aardig te doen. Denk nou niet zoveel.

"Ok everyone, grab your books please." Hoor ik hem zeggen.

Even later gaat de bel.

Ik bleef nog even zitten, sinds meneer Bear me nog informatie moest geven, over de bijles.

"Oké, bijles. Ik kan volgende week al beginnen met bijles geven. Maar dan moet het wel na school, in dit lokaal." Ik knik met een klein beetje teleurstelling.

Ik hoopte dat hij deze week al tijd had.

"Dat is goed. Welke dagen word het dan?" Vraag ik nieuwsgierig.

"Op Dinsdagen en Donderdagen." Ik knik.

"Top, bedankt meneer!" Zeg ik nog eens.

"Geen dank! Dan zie ik je volgende week." Glimlacht hij.

Hoe kan een man zo knap zijn?

Ik schud mijn hoofd. "Alles oké?" Vraagt hij bezorgd.

"Oh, uhm ja! Beetje hoofdpijn, maar het gaat alweer. Ik zie u dan volgende week!" Zeg ik snel en loop vlug de klas uit.

Waarom ben ik nou zo ongemakkelijk met mensen? En vooral bij hem?

Ik zucht. Ik loop naar buiten toe en zie Sophie staan met Anouk.

"Geen fijn gesprek gehad?" Vraagt Anouk.

"Nee, het was gewoon over bijles." Mompel ik. "Ik moet dus op dinsdagen en donderdagen na schooltijd bijles nemen."

"Yikes, je moet al van negen tot vijf op school zitten. Stel je voor je moet tot zes zitten." Klaagt Sophie.

Ik knik. Op zich vond ik het zelf niet eens vervelend. Maar ik kan het niet laten om steeds weer aan hem te denken.

Maar waarom denk ik dan steeds aan hem?

"Zullen we?" Vraag ik snel. Ze knikken.

Met zijn drieën fietsen we de stad in. We waren morgen gelukkig vrij. Doordat er veel lessen uitvielen.

Geen problemen mee, maar ik had toch graag meneer Bear willen zien.

Oh, Fleur, stop alsjeblieft met dat gedenk.

Focus je even op wat je aan het doen bent nu. En niet op een 1 of andere man, die je niet eens ziet staan of die je nooit kunt krijgen.

"Meiden, ik denk dat ik naar huis ga. Ik voel me opeens totaal niet zo lekker." Lieg ik tegen hun.

Maar toch, ik voelde me een beetje schuldig. Ik moest liegen tegen mijn eigen vriendinnen.

"Zullen we meegaan?" Vraagt Sophie bezorgd.

Ik schud mijn hoofd. "Het gaat wel. Bedankt meiden. Ik zie jullie vrijdag weer." Glimlach ik.

"Rustig aan doen oké?" Zegt Anouk.

Ik knik. "Geen zorgen!" Lieg ik, alweer.

Ik geef ze beiden een knuffel en fiets dan richting huis. Ik had echt even geen zin om te shoppen vandaag, terwijl shoppen mijn favoriete hobby is.

Ja, hobby. Het kan!

Ik ren naar mijn kamer en doe hem op slot. Ik plof me neer op mijn bed en zucht.

Ik sta dan op en pak mijn gitaar. Ik speel even snel wat en leg hem dan weer weg.

Waarom is leven zo oneerlijk?

Een uurtje of 2 later, word er op mijn deur geklopt. Ik schrik wakker en vraag wie het is.

"Wie anders? Eten is klaar luilak." Hoor ik mijn broer, geïrriteerd, zeggen.

"Ik kom eraan!" Zeg ik met een vermoeiende stem.

Ik heb een dutje gedaan. Ik viel vast in slaap.

Ik sta op en strek me uit.

Daarna loop ik naar beneden toe en groet mijn ouders. Die zijn voor het eerst na zoveel maanden weer thuis gaan eten.

"Zo, geen uiting vandaag?" Vraag ik sarcastisch.

"Nee, komt doordat je vader's collega in het ziekenhuis ligt." Antwoord mijn moeder.

"Wat is er gebeurd?" Vraag ik geïnteresseerd.

"Hij is al oud, maar hij doet graag dingen alleen. Maar soms gaat het niet en dat eindigt dan verkeerd." Legt mijn vader uit.

"Jij bent ook oud." Hoor ik Quinn mompelen.

Ik schater het uit van het lachen.

"Ik hoorde je." Sist onze vader. Waardoor ik nog harder begint te lachen.

"Quinn, wat ben jij een tyfus jongen zeg." Zeg ik met tranen in mijn ogen, van het lachen.