Persona non grata

Dag 1

*Piep piep piep* Piep piep piep* *Piep piep piep* *Piep piep piep* *Piep piep piep*

Ik zocht de bron van het geschreeuw met mijn ogen dicht en drukte hem uit. Ik werd al halfwakker van het helse kabaal dat mijn wekker produceerde. Het wijdt mij in een nieuw begin van de dag. Het begin van een nieuwe maand, september. Het begin van de onheil, school. Ik lig nog half moe in bed. De zon schijnt door mijn kamer. Ik word verder wakker gemaakt door het licht dat zich op mijn oogleden nestelt en probeert om erdoorheen te komen. Het probeert tot mijn oogbollen te komen en hun te doen laten ontwaken uit hun slaap. Het duurde maar eventjes voordat de speer van licht had gewonnen en mijn ogen had doen openen. Daar lag ik dan. Een 1,73 meter lange jongen met een T-shirt en een joggingsbroek aan. Op bed. Het duurde even voordat de machine was opgestart en ervoor besloot actie te ondernemen. Eenmaal staand in mijn kamer gekomen, ging ik naar de badkamer. Deed mijn kleren uit en draaide de kraan open, hoorde het neerwaartse geknetter en ging eronder staan. Ik voelde de warmte ervan zich over mijn hele lichaam verspreiden. Toen ik er compleet mee bedekt was, pakte ik de shampoo, wreef het in mijn haar en spoelde het daarna weg in de vergetelheid. Dit lot overkwam de zeep ook. Nadat ik klaar was en al het fysieke bewijs dat kon verklaren dat ik gedoucht had, opgedroogd was, pakte ik een handdoek en deed deze om mijn middel. Eenmaal het gedeelte onder mijn buik bedekt, poetste ik de kalkstenen met zenuwen in mijn mond. Daarna keerde ik terug naar mijn wereld, mijn kamer. Ik pakte wat kleren die ik aan zou doen, maar voordat de kleren überhaupt mijn huid konden aanraken, keek ik naar mijzelf in de spiegel. Ik keek naar mijn lichaam met de zwarte handdoek eromheen gewikkeld en dacht: 'Wat zal er deze keer mis gaan?'

Ik trok mijn kleren snel aan en liep de trap af naar beneden. Op het moment dat ik aan het eind van de trap stond, kon ik nog maar net mijn moeder gedag zeggen voordat zij weg ging naar haar werk. 'Doei mam, werk ze', zei ik snel. Ik hoorde een zacht geluid daarna. Misschien zei zij iets terug, maar ik kon er geen zin van maken. Deze scene eenmaal klaar ging ik naar de keuken waar mijn vader stond. Van hem, geen reactie, want hij sprak met iemand via de telefoon. 'Vast iets wat te maken had met zijn werk', dacht ik. In de tussentijd maakte ik mijn ontbijt en mijn lunch voor later op school. Alles klaar. Ik nam mijn bord met brood en glas melk mee naar de eettafel om het daar te eten. Het moment dat ik op de stoel ging zitten, stond mijn vader op en ging hij in de hal staan om daar verder te bellen. Hij zag mij als stoorzender. Ik vond het ergens wel grappig. Het was net of ik de negatieve pool was van een magneet die de positieve van mijn vader wegstootte. Klaar met eten, waste ik mijn bestek, bord en glas af. Ik deed mijn lunch in mijn tas en ging nu naar de plek waar mijn vader ook was. Toen ik in de hal stond samen met mijn vader, was hij klaar met bellen. Ik voelde niet echt de nood om te vragen wie het was met wie hij had gebeld. Toen ik mijn jas aantrok en mijzelf klaarmaakte om de deur uit te gaan, hoorde ik de eerste woorden van de ochtend. 'Goedemorgen Devon. Het spijt me dat ik nu al aan de telefoon zit en jou nog geen goedemorgen had kunnen zeggen', zei hij. 'Maakt niet uit. Ik zag al dat jij heel druk was', antwoordde ik. 'Ik ga nu dan maar naar school toe anders kom ik te laat.' 'Fijne dag' was het enige wat ik verder te horen kreeg uit de lippen van de personen die ik mijn ouders noem.

Toen ik mijn fiets pakte en erop ging zitten, werd ik wel direct gedag gezegd door de wind die zich met volle kracht tegen mij aan duwde. Op de heen weg naar school werd ik ook begroet door de natuur die motregen op mij neer liet vallen. De mensen die ik om mij heen zag, zeiden mij ook gedag. Zij deden dit door een stilte achter te laten die ik alsmaar luider hoordde.

Het duurde niet lang voordat ik bij school was aangekomen. Ik zette mijn fiets in het fietsenhok en ging het gebouw binnen. 08:27. Nog genoeg tijd om te zoeken naar welk lokaal ik moet. Lokaal B02.101. Het was eigenlijk niet zo moeilijk om er te komen. Ik moest naar de B-vleugel toe van het gebouw, naar de tweede verdieping en lokaal 101 opzoeken. Het duurde maar negen minuten om daar te komen. 08:36. 'Wat zal ik in de tussentijd doen', dacht ik in mijzelf. Ik zocht een plek om te zitten, pakte mijn oordopjes en ging muziek luisteren. Ik had mijn playlist op 'repeat' staan bij het liedje 'Chained to the rhythm'. Ik keek naar de wezens die voor mij liepen. Allemaal zoekend naar de plek waar zij op dit moment moeten zijn. Hopend dat zij niet te laat komen voor hun eerste dag op school.

Wanneer je muziek luistert lijkt het wel of de tijd verdwijnt in de tekst die wordt gezongen. Voordat ik het wist was het 08:54. Ik ging naar mijn lokaal toe. Lokaal nummer 101. Ik kwam binnen en zag dat er al een paar mensen aanwezig waren. Velen van hen zaten al gelijk in een soort groepje. De 'fashionforward' meisjes die met elkaar te zitten praten over weet ik veel wat. Je kon het nauwelijks verstaan, want zij praatten zo snel dat zelfs Siri het niet zou verstaan. De 'swag' jongens die denken dat zij veel voorstelling alleen al omdat hun onderbroeken zichtbaar zijn. Waarschijnlijk weten zij gewoon niet wat een riem is. De iets normalere mensen die alleen over de studie praten en discussiëren over wat zij willen doen in de toekomst en naar welk vak ze het meest naar uitkijken. Tot slot heb je mij. De enige van mijn soort in deze klas. Ik ben een jongen die zich interesseert in zijn studie, maar niet zo erg dat dat het enige is waar ik over praat. Ik ben niet zo iemand die veel tijd besteed in mijn uiterlijk. Ik ben niet iemand die denkt dat de wereld van hem is. Ik ben iemand die rustig is, luistert, en vaak zijn comfort zoekt in muziek. Ik kijk om mij heen en zie muren die gebouwd worden. De vorming van een kasteel dat afzonderlijke ruimtes heeft zonder deuren. Daar waar alleen de mensen die het gebouwd hebben in zitten. Waar niemand binnen kan komen als zij niet zo zijn als hen. Ik ging zitten. Het was 09:00. De les begon.

Ik had vandaag twee lessen. De eerste was een soort mentorles zoals vroeger op de middelbare. Het was de klas en de studiebegeleider. Mevrouw van Oever. Wij deden een rondje om ons voor te stellen. Daarna ging het over wat wij de volgende weken qua vakken zouden krijgen en de algemene peptalk dat wij goed moeten opletten en altijd de deadlines in de gaten moeten houden. Voordat iedereen het wist, was het 10:50. Dat tijdstip aanbrekend stonden alle studenten op met de intentie om het mechanisme weer in werking te zetten zodat het zich kon verplaatsen. Iedereen leek te teleporteren naar het volgende lokaal. A.02.50. Dezelfde groepjes mensen in dezelfde hoeken van het lokaal. Ik, alleen. De les die hier plaats zou vinden, was communicatieve vaardigheden. Eén van de vakken die mij niet leuk leek, maar toch ergens wel interessant. De les werd gegeven door meneer Odium. Ook deze les werd, merendeels,  gebruikt voor een kennismaking. 'Dat krijg je met communicatieve vaardigheden', dacht ik in mijzelf. Ook hier kregen wij een overzicht wat wij deze weken gaan behandelen. Ongeveer het laatste halfuur doken wij nog even in het boek en behandelde heel kort een paragraaf, waar wij een volgende keer dieper op in zouden gaan. Les voorbij, klok sloeg 13:00. Vrijheid. Met mijn ingepakte tas liep ik terug naar de plek waar ik mijn zelf bestuurbare stuk metaal in het hok heb neergezet. Op de terugweg naar huis kwam het opeens in mij op. Niemand zag mij of keek überhaupt in mijn richting. Waarschijnlijk ben ik nog niet belangrijk genoeg. Ik kwam thuis, zette mijn fiets in de garage, huissleutel in het slot, draaide de deur open en liep naar binnen.

Hierna werd alles uitgevoerd volgens de handleiding van sociaal gedrag. 

1.) Ging naar boven, naar mijn kamer om Netflix te kijken
2.) Moeder komt thuis tegen 16:45.
3.) Moeder ging naar kamer van haar zoon toe om waar te nemen of hij al thuis was.
4.) Avondeten werd klaargemaakt tegen 17:00.
5.) Vader kwam thuis om 18:30
6.) Er werd gegeten en gepraat met enige maat tegen 18:45.
7.) Afruimen tegen 19:00 .
8.) Devon naar boven om klaar te maken voor de dagelijkse nachtrust. 

Dit is altijd hoe de avond zich afspeelde. Ik nam nooit de moeite om hieraan iets te veranderen. Wat is het nut om iets te veranderen wat zich al in het geschrift van tijd heeft gemerkt. Uiteindelijk kwam het erop neer dat mijn lichaam zich in mijn bed bevond, oren de verscheidene frequenties waarneemt van de informatie die erin werd gebracht en mijn brein het waarneemt als muziek. Ik keek via mijn bed uit mijn raam naar buiten. Kijkend hoe de regen zich met geweld tegen mijn raam gooit, proberend om binnen te komen, maar zonder enig geluk. Voor een moment dacht ik dat ik een schaduw zag zitten op één van de grote takken van een boom die zich drie meter van mijn raam bevindt. Ik nam aan dat het mijn verbeelding was, die gestimuleerd werd door de oplopende stress en depressie die school mij weer zou brengen. Ik besloot mijn lichaam uit te schakelen en stelde het op voor herstel voor de volgende dagen.