I'm Just His Wife

Without her

[Gray's POV]

"One more beer please." I just stared at the counter. I don't know what to feel. Galit ako at the same time ay nasasaktan din. Pero, medyo disappointed din ako.

I sacrifice everything for her. Akala ko if I do that hindi na niya ako iiwan, but damn! I'm wrong!

Tinungga ko ang beer na hawak ko. Ano pa bang kulang? Ano pa bang pagkukulang ko?

"Gray." Napaangat ako sa nagsalita. And it was Scott.

"What do you want?" Iritadong tanong ko sakanya.

"Chill, I'm just wondering why are you here drinking to death instead of being with your wife at home." Umupo siya sa tabi ko.

"It's none of your biz."

"It's my biz." Sinamaan ko siya ng tingin. What is he pointing out? Uh-huh?

"You're not involved in our relationship, stop dragging yourself and stop tries to fit in."

"It's about, Mira. You know how much I love her. And I guess that's enough reason for you to say what happened! Between the two of you!" Kinuwelyuhan ko siya.

"Wala ka nang pake sa relasyon namin. Stop meddling to our relationship!" Sigaw ko sakanya. Tinulak ko siya, kaya naman bumagsak siya sa sahig. Nagaalab ako sa galit.

He will never get Mira! I'm sure of that. I will make sure of that!

Umalis na ako sa bar. I need to get away from that place.

Sumakay ako sa kotse, binilisan ko ang pagpapatakbo dito. I need to talk to Mira. Napagtanto ko na hindi ko pala talaga kaya ang space na hinihingi niya.

Isang segundo lang na hindi ko siya kasama para na akong pinapatay. Ito pa kaya? I will make it up to her tonight. Bukas bati na kami for sure.

I parked my car. I immediately went out. Gusto ko nang makita si Mira.

Binuksan ko agad ang pintuan. Nakita ko si Lira na umiiyak. Nilapitan ko siya.

"Where's Mira?"

"U-Umalis siya Gray." Parang binuhusan ako nang malamig na tubig sa sinabi niya. No, I know Mira won't do that to me. No,

Tumakbo ako paakyat papuntang kwarto namin.

"Mira? Mira where are you... Mira. Please, lumabas ka na diyan. Mira." Sumisigaw ako habang nililibot ang buong kwarto.

Napatigil ako sa closet. No, may damit siya dito. Hindi niya ako iniwan.

Nangangatog ang kamay ko habang unti-unting binubuksan ang closet.

Biglang pumatak ang luha ko sa nakita. Wala...... Wala nang damit. Damit ko nalang ang naiwan dito.

Tumayo ako. No, hindi. Nandito lang siya. Baka tinataguan niya lang ako.

"Mira, lumabas ka na. Hindi ka na nakakatuwa. Pleasee, lumabas ka na." Para akong tangang sigaw nang sigaw. Alam kong wala na si Mira, I just can't accept it. Hindi ko na yata kakayanin.

Lumuhod ako at hinihilamos ang aking palad saaking mukha.

Unti-unti nang pumapatak ang luha ko. Damn, this is so gay. But, I can't help it. Masakit, kahit ngayon lang gusto ko munang magpakahina. Kahit ngayon lang gusto kong ibuhos lahat. I've been keeping this to myself and I think kapag hindi ko pa ilalabas ito baka magpakamatay nalang ako.

I throw a glance at her pillow. Siguro madaling madali na siyang iwan ako kaya naman hindi na niya nadala yung unan niya.

I smile bitterly. Kinuha ko yung unan niya. I hug it tight, imagining that it was Mira that I'm hugging.

It hurts, ang sakit sakit na alam mo namang ginawa mo na ang lahat. Na wala ka namang pagkukulang. Sobra-sobra pa nga, pero bakit ganun? Iniwan niya parin ako.

Is it that hard to just stick with me? Is it hard to love me? Is it hard to stay in love with me?

I'm afraid of being left behind. I got this trauma since I lost Mira.

And now, ginawa niya nanaman. Damn, she's really good at letting me go huh?

How I wish na sana ganun din ako. Na ganun nalang din ako kabilis na makalimot.

*kringgggg*

"Hello, mom." I said. Yakap ko parin yung unan ni Mira while answering my mom's call.

"Son, can we talk?"

"Okay."

"I will text you the place." Binaba ko na agad ang tawag. I'm not really sure kung bakit gusto niya akong makausap. Pero agad naman akong umalis ng bahay ng naitext ni mom ang place kung saan kami magkikita.

Nang makapasok na ang sa restaurant, I her waiting for me. Lumapit ako agad.

"Sorry, I came late." I said.

"No, it's okay. Kakarating ko lang din." Sabi niya saakin.

"Do you want to order something?" Umiling lang ako.

"So? What do you want to talk about, mom?"

"Gray, it's about Mira." Ang lungkot ng ekspresyon niya.

"What about my wife, mom?"

"I want to clear things out. Gray, gusto ko nang malaman mo ang totoo. Gusto ko 'tong sabihin sayo para hindi mo na malaman pa sa ibang tao." And now she's crying. I really hate seeing my mom cry.

"Mom." I said. I want to hug her right now pero mas nangingibabaw yung gusto kong malaman kung ano man ang sinasabi niya. And Why Mira is involve here?

"I'm so sorry Gray, sa lahat-lahat. I'm not who you think."

"What do you mean?"

"I'm not your mother, Gray."

What?!