Gedwongen liefde

Deel 1

Ik stond voor de spiegel en keek naar mijn buik die met de dag groter werd. Ik zette mijn handen op mijn buik en begon tranen te krijgen. Verschrikkelijk. Dit wordt mijn dood, mijn einde verhaal.
Allerlei gedachtes maakten mij gek.
Sla gewoon met vuisten? Misschien maak je hem wel dood. Maak een afspraak bij het ziekenhuis en pleeg gewoon abortus. Je weet wat de consequenties zijn als je familie hierachter komt. Ze vermoorden jou.
Beter vermoordt jij hem dan dat ze jou vermoorden. Kom op, wees niet dom.
Je bent nog niet zo ver met je zwangerschap. Neem maatregelen voordat het te laat is. Laat hem gewoon weghalen. Wat moet je met dit kind als je hem baart? Je hebt nog lang te leven, doe het Leila, wees niet dom! Je kan niet zorgen voor een baby op je zeventiende leeftijd. Kijk nou, kijk hoe je erbij loopt? Je kan niet eens voor jezelf zorgen, laatstaan een baby zometeen. Kom op Leila, doe het!
Snel schudde ik mijn influisteringen weg en hield mijn gezicht strak vast.
Ik ben nu al 4 maanden zwanger en ik kan dit niet nog langer verbergen.
Youssef.
Vuile hoeren kind.
Ik heb 3 jaar lang mijn goede en slechte tijden met hem gedeeld. Hij had gezworen dat hij met me zal trouwen maar waar is hij nu?
Weg.
Hoe dom ben ik geweest? Hoe kon ik iemand zo erg vertrouwen? Hoe kon ik mijn eer weggeven? Ik ben nu gewoon zwanger van iemand die mijn leven een hel heeft gemaakt. Ik ben zwanger van iemand die keihard met mij heeft gespeeld. Iemand die mij 3 jaar lang heeft beschouwd als een slet. Ik zal binnenkort een kind baren van iemand die ik zielsveel haat, iemand die mij alleen wilde om mijn eer af te pakken omdat hij zich verveelde, DRIE JAAR LANG.
Ik begon keihard te huilen en zakte neer.
'OPKANKKKKEREN!' riep ik en gaf de spiegel meerdere malen harde vuisten als een gek.
Mijn handen waren te vergelijken met bloedfonteinen en mijn broer stormde mijn kamer binnen.
'LEILA!!!!!' schreeuwde hij keihard en ik begon alles wazig te zien.
'Vergeef mij.....' zei ik huilend en weg was ik...
3 uur later.

Ik opende mijn ogen en rook dat afschuwelijke ziekenhuis geurtje.
Mijn moeder zat daar te snikken en mijn broer heen en weer te lopen als een gek. Niemand merkte dat ik wakker was en ik wilde ter plekke sterven door mijn gevoelens van angst. Vandaag kom ik dit ziekenhuis absoluut niet uit. Mijn broer gaat mij vermoorden, het is afgelopen met mij.
Mijn moeder keek me aan en stond heel snel op.
'BENTI JE BENT WAKKER!' riep ze snikkend terwijl ze mij kusjes gaf.
Mijn broer kwam gelijk mijn richting oplopen en keek me bezorgend aan.
'Leila je gaat mij vertellen waarom je dit hebt gedaan. Wesh ben je psychisch dat je spiegels kapotslaat? Dit doe je toch niet zomaar. Wat moet ik jou vergeven? E wollah hier zit honder procent wat achter, Leila je gaat me vertellen!!!' zei hij met een dodelijke blik. Mijn moeder kalmeerde mijn broer en gebaarde dat hij even buiten moest staan.
'JE GAAT MIJ KK VERTELLEN!' riep Badr (mijn broer) en mijn moeder pakte hem beet bij zijn arm.
'GENOEG EH WELDI GA NAAR BUITEN NU!!!' siste mijn moeder en ik begon tranen te krijgen in mijn ogen.
Het begint nu al een hel te worden, laatstaan als ze erachter komen...
Mijn broer verliet mijn kamer en er kwam een zuster naar binnen.
'Zo, ben je al wakker?' zei ze terwijl ze met een paar verslagen kwam.
'Mevrouw. Één van uw aders in uw pols is een beetje beschadigd waardoor u veel bloedverlies heeft gehad. Maar met de baby gaat het op het nippertje wel goed. We hebben een vroege onderzoek gedaan mevrouw, u krijgt een zoontje. Voor snelle herstelling voor u en de baby moet u veel uitrusten en geen zware dingen optillen.' zei de zuster.
Ik kneep mijn ogen zo strak mogelijk dicht en ik wilde dit niet horen.
Mijn moeder sloeg haar hand voor haar mond en er kwam er geen woord uit.
Het is nu definitief afgelopen met mij...
Ken je dat gevoel? Dat je iets dagen, weken, maanden, jaren en zelfs het liefst eeuwenlang wilt verbergen en je doet er ontzettend veel voor om het zo te houden. Maar toch moet er wat gebeuren waardoor alles wordt verpest.
Ik voelde krampen in mijn buik en voelde die warme verse tranen over mijn wangen rollen. De zuster verliet mijn kamer en mama stond op en nog kwam er geen woord uit haar mond.
Ze knipperde paar keer met haar ogen, en ja hoor.. Ook zij begon te huilen en sloeg haar hand alweer voor haar mond.
'L.. Leila.....' zei ze met haar trillende stem.

FLASHBACK

'Mama!!!!' riep ik terwijl ik met een hele bos rozen in mijn hand voor de deur stond.
Met moeite probeerde ik aan te bellen terwijl ik op mijn tenen stond.
Mijn blonde krullen raakten bijna mijn rug en ik had van die volle baby wangetjes. Ik was nog maar 5 jaar. Mama opende de deur en vol verrassing nam ze mij op haar schoot en kuste mij.
'Leila! Mijn prachtige dochter.' zei ze terwijl ze me verliefd aankeek.
'Yemma ik hou van je.' zei ik en gaf haar het bosje waardoor ze me dankbaar aankeek.
'Shokran mijn mooie kleine dochter, mama die houdt ook super super veel van je.' zei ze en lachte prachtig waardoor ik haar heel lang bleef aankijken.
Mama.
Mijn voorbeeld, mijn heldin.
Ik ben zonder vader opgegroeid, en bijna niemand weet hiervan.
'Mama?'
'Ja liefje.'
'Het is toch niet erg om geen papa te hebben?'
Mijn moeder knuffelde mij strak tegen zich aan en ik voelde haar diep adem happen. Zodra ik haar aankeek zag ik haar tranen rollen over haar gezicht heen. Ik was nog maar 5 jaar en voelde mij abnormaal schuldig over mijn vraag.
'Mama is bij je.' zei ze.
Wat hou ik toch zo erg van haar.
Zij is mijn leven, mijn steun.
Ik herinner me geen dag dat ze boos op mij werd. Ze heeft veel meegemaakt en dat verdiende zij niet.
Mijn moeder haar hart is veelste schoon voor het leven, voor die vuile mensen.