Gedwongen liefde

Deel 3

PERSPECTIEF ARTSEN

'Spoed hulp!!! Spoed hulp!!!!!!' riep Chahida (een van de artsen in het ziekenhuis die Leila heeft gevonden bij de trappen). En gelijk kwamen er een stuk of 10 andere artsen aanrennen.
'Dit is Leila! Haar had ik vandaag nog behandeld, dat zwangere meisje! Hoe is zij hier beland?!' riep de zuster die Leila inderdaad had behandeld. Als een speer pakten ze haar op en brachten ze Leila naar de spoedafdeling.
Ze gingen haar checken en wisten gelijk wat er was.
'Ze heeft een zware vorm van hersensbloeding, er is sprake van een zwangerschap die gepaard gaat met risicofactoren.' zei de chirurg en voerde allerlei dingen uit. Stuk of 5 andere artsen waren druk bezig met haar.
'Chahida! Blijf de hartkloppingen onder controle houden, van haar en de baby!' riep een arts die een mondkapje deed om Leila's mond en allerlei kabels plakte op haar borstkas.
'Met de baby gaat het niet meer zo goed. Zijn hartkloppingen worden lager en lager. Ik denk dat hij het niet zal overleven. Ze verliest te veel inwendig bloed. We moeten Leila in leven proberen te houden.' zei zuster Chahida.
De chirurg gaf aanleidingen dat alle spullen voor de operatie klaar moesten werden gezet, want Leila belandde in coma....
'De baby.....' zei zuster Chahida die nog steeds de hartkloppingen onder controle hield.
'Zijn hart is gestopt.' zei ze vlak erna.
'Dit gaat de slechte kant op, ze is momenteel in coma beland. Ik kan de baby niet verwijderen terwijl ze bewusteloos is. Haar lijf kan dat niet aan omdat ze alsmaar bloed blijft verliezen. Er is nu maar 30% overlevingskans.' zei de chirurg terwijl hij flesjes met bloed en vocht ophing en verbond aan haar lichaam.
'Mes!' riep hij en de zuster gaf het aan.
'Schaar en doekjes!' riep hij en kreeg het aangeboden.
Na een operatie van 4 uur, lag Leila nog steeds bewusteloos......

PERSPECTIEF LEILA (2 maanden later....)

Langzaam opende ik mijn ogen. Het leek alsof ik soortig opstond van mijn dood ofzo. Of nee, het leek alsof ik net geboren was. Ik keek om me heen en herinnerde mij niet eens waar ik was, sinds wanneer ik hier was, waarom ik hier was...
Ik schrok van iemand die naast me zat.
Een jongen. Ergens kwam hij me wel bekend voor. Die bruine ogen, krullend haar, zijn postuur en zelfs dat geurtje..
Ik keek hem heel lang aan, wie was dit? Hij zag er gedeeltelijk blij uit omdat hij me wakker zag denk ik, maar wie was dit? Ik was zo moe en kon daarom niet eens vragen wie hij moest voorstellen.
Ik kreeg hoofdpijn aangezien ik mezelf dwong om na te denken, want ik was eindelijk wakker na 2 maanden in coma te hebben gelegen.
Hij kon mij niet langer aankijken en staarde naar de grond.
Ik bewoog zachtjes mijn hand en hij merkte dat gelijk en stond meteen op.
Hij liep dichterbij mij en ik schrok ervan.
'Leila!' riep hij en keek mij heel diep aan.
Zijn stem! Huh? Wie was dit? Ik herken hem echt ergens van.
Mijn ogen werden wat groter. Hij hield mijn hand vast en kuste mijn voorhoofd.
Zijn geur.....
Hij bleef dichtbij mij staan met zijn gezicht tegen me aan.
Dit is....
Dit is Youssef...........
Hoe durft hij? Hoe durft hij hier bij mij te staan? Hij heeft mijn leven afgepakt? Mijn familie afgepakt? Mijn eer afgepakt? En mijn baby?????????????? Leefde hij nog wel?????????
Snel zette ik mijn handen op mijn buik.
'Mijn b.....' zei ik en hield het niet langer vol om te praten want ik was veelste suf hiervoor.
Ik had écht geen kracht om te praten, Allah weet hoeveel ik te zeggen heb...
Langzaam voel ik dat een traan op mijn gezicht viel van hem.
Ik straalde geen aandacht uit, ookal lag ik in coma en herinner mijn eigen naam zelfs moeilijk.
Hem herken ik gelijk, IDIOOT.
Mijn hoofdpijn werd heviger en Youssef hield mijn hand vast.
'Leila... Het spijt me.....' zei hij schuldig.
Wie is Leila man?
Opdonderen van mij.
Maar moet ik heel eerlijk zijn? Ik heb zijn stem zielsveel gemist, het voelde opeens zo goed, maar nee.....
Met tegenzin probeerde ik mijn hand los te krijgen van hem. Maar hij hield me zo strak vast, net als vroeger...
Alsof hij me nooit meer los wilt laten.
'Ik ga je uitleggen....' zei hij en keek me diep in mijn ogen aan.
Ik werd hier echt emotioneel van en tranen begonnen over mijn wangen te rollen. Hij stond op om ze te vegen, maar ik hield hem tegen.
Met moeite veegde ik mijn eigen tranen. Geloof mij maar, ik heb na hem geleerd om op eigen benen te staan zonder afhankelijk te zijn van een jongen. Toen hij mij verliet, leerde ik ook mijn eigen tranen vegen. Dus wie is hij wel niet? Het is nu veelste laat voor alles...
Even liep hij mijn kamer uit en na paar seconden kwam hij naar binnen met een arts.
Geschrokken keek de arts naar mij.
'Ze is wakker!' zei ze.
Snel checkte ze mijn hartslag, bloeddruk, lichaamstemperatuur etc.
'Zo, het gaat best goed met jou, Leila. Ondanks je 2 maanden bewusteloos hebt gelegen, zie je er best gezond uit voor een ex-comapatiënt.' zei ze.
Ik glimlachte zwak naar haar. Youssef keek mij de hele tijd aan. Je ziet het aan hem. Hij wilt zoveel vertellen, zoveel excuses aanbieden, zoveel voor mij doen, maar het is te laat..
'Blijft meneer bij je? Want zometeen zal er een vrouw van het Jeugdzorg met je komen praten als jij je wat beter voelt. Het hoeft niet per se vandaag te gebeuren. Maar geef meneer maar een seintje als je denkt dat je kan praten. Lang zal het niet duren hoor. Je zal een paar vragen gesteld krijgen.' zei de arts en opeens herinnerde ik alles weer.
Jeugdzorg? Wacht even....
Ik ben zwanger geweest, ik ben nog 17 jaar, dus nog minderjarig....
Ik probeerde die kabels los te krijgen van mezelf en snel op te staan.
'Youssef!' riep ik boos en barstte in tranen uit. De arts kwam naar me rennen en probeerde mij naar mijn bed te brengen.
'Leila, je bent net wakker. Je moet blijven liggen anders wordt het erger. Je moet uitrusten, LEILA!' riep ze en het lukte haar om mij in bed te leggen.
Ik kreeg moeite met ademhalen en voelde steken in mijn borst.
Mijn gezicht zei dat ik zwaar hulp nodig had. Ik begon piepend adem te halen, heel moeilijk ook..
De arts vertelde mij dat ik via mijn neus moest ademen en via de mond uitademen. Het lukte mij zelden.
Ik kneep mijn ogen dicht en kreeg een soort aanval. Zwak was ik zeker nog wel, ik hoor nu gewoon te slapen en ik probeer mijn bed uit te rennen.
Youssef probeert mijn hand vast te houden en hij huilt tegelijk.
'ALLEMAAL NEPPE TRANEN! VUILE MANNELIJKE HOER JE HEBT MIJN LEVEN AFGEPAKT VIEZE FUCKING KLOOTZAK VAL DOOD!!!!!!!!!!!' schreeuwde ik met mijn piepende stem tegen hem want ik had het echt gehad met hem, ik wil zijn gezicht niet meer langer aanzien. Youssef sloeg hulpeloos zijn handen voor zijn hoofd en zuchtte zo diep als ik weet niet wat. De arts kalmeerde mij en er kwam een andere dokter ofzo naar binnen met een prikje en wat medicijnen. Ik lag nu rustig op het bed en Youssef zat hier ook niet meer. Alles wat mij is overkomen, is ALLEMAAL, STUK VOOR STUK zijn schuld.
'Zo, als jij even rustig wilt meewerken met mij. Zal ik je een klein prikje geven. Het gaat geen pijn doen hoor. Blijf maar even rustig liggen. Dit zal ervoor zorgen dat je rustig zal blijven en daarna geef ik je paar vitaminetabletten.' zei een arts.
Mijn ademhaling was alweer rustiger geworden en ikzelf ook.
Zonder twijfels besloot ik mee te werken en knikte naar de arts.
'Mooi.' zei hij en glimlachte.
Hij stak rustig de prik in mijn arm en het deed een beetje zeer.
'Au!' riep ik.
'Geen zorgen hoor, het is al klaar.' zei hij en plakte een verbandje erop.
'Nu wil ik dat je even rustig aan gaat doen, Leila. Voor snelle herstelling is het heel belangrijk om voldoende te eten en rusten. Er zullen om de paar uur zusters komen om jou eten te geven en eventuele vitaminetabletten. Later hoor je van ons wanneer je naar huis mag.' zei de arts en verliet mijn kamer.
Hahaha...
'' Naar huis ''
Hoe raar klinkt dat?
Heb ik nog wel een huis?
'Yemma....' zeg ik zachtjes en mijn tranen rollen over mijn wangen heen.
'Moge Allah mij vergeven, en daarna jij mama....' zei ik snikkend.
Iedereen is nu weg. Geen mama meer, geen broer meer, geen huis meer, geen school meer, helemaal niemand.
En huilend viel ik in slaap............