Gedwongen liefde

Deel 2

'Mama, alsjeblieft.... Laat mij vertellen.....' zei ik terwijl ik trilde en huilde tegelijk.
Je zag het zo duidelijk aan haar dat ze mij nog stééds niet kwalijk kon nemen.
Daarom zeg ik toch, ik hou van haar.
Kijk wat ik mijn moeder heb aangedaan? Oke ik snap het, iedereen mag op dit moment van mij vinden wat ze willen. Noem mij maar een hoertje. Of nee, een hoertje krijgt er nog geld voor. Wat kreeg ik? Niets.
Ik ben een slet toch. Vanaf dat moment dat ik mezelf overliet aan hem, verloor ik ook mijn zelfrespect. Maar mijn moeder? Wat heeft zij gedaan? Mij steunen met alles, het beste willen voor ons, alles doen om ons tevreden te houden, haarzelf vergeten om extra aandacht aan ons te besteden, en het allerbelangrijkste: de rol van mijn vader en haar eigen rol tegelijkertijd spelen.. Ik schaam me dood, het lijkt alsof ik diep in de grond zak.
Haar mooie ogen zeggen heel veel.
'W... Waarom?...' vroeg ze mij met een zachte stem.
'Yemma wollahi, zo wilde ik het ook niet.......' zei ik en durfde haar niet eens aan te kijken.
'Youssef?' vroeg ze mij. Ze wist over hem en had mij miljoenen keren gewaarschuwd om op te passen van jongens. '
'Ik vertrouw jou, maar de wereld niet.' zei ze altijd.
En ja hoor.. Op dat moment kneep ik mijn ogen dicht en mijn woede steeg naar boven. Ik wil zijn naam geen eens horen. Ik balde mijn handen tot vuisten en begon hard adem te halen.
Mijn moeder straalde een koude blik uit. Dit kan zij niet zijn.
Mijn o zo vrolijke moeder, die ons altijd het goede pad wees, die ons altijd preken gaf om goed te zijn én zo blijven. Er kwam geen woord uit haar mond en ze staarde huilend voor zich uit.
'Vergeef mij, yemma ...., alsjeblieft...' zei ik en begon harder te huilen.
Mijn moeder keek mij aan, ik weet dat ze mij nu plat wilt knuffelen en vertellen dat ik me niet druk hoef te maken want alles komt goed. Ik weet dat ze mij wilt troosten zoals altijd. Maar ze doet het niet. Ze straalt moeizaamheid uit.
Ik heb mijn moeder haar leven kapot gemaakt.
'Moge Allah jou vergeven, niet ik.' zei ze en veegde haar tranen weg en verliet mijn kamer.
Zo, Leila. Zie je het? Zelfs je moeder is weg. Zelfs zij staat niet meer naast jou. En nu? Op wie wil jij nog gaan bouwen? Wie kan jij nog vertrouwen, hé vuile hoer? Herinner je die dagen nog dat je bijna iedere dag hebt gelogen tegen je moeder om uit te gaan met Youssef, je lievelingetje? Herinner je die momenten dat Youssef boven je familie, boven je éigen moeder kwam, hé? Herinner je zijn beloftes nog?
'Ik blijf altijd bij je schatje.'
'Ik wil niemand, alleen jou.'
'Ik ga sowieso je hand vragen.'
'Je bent mijn vrouwtje en blijft het ook.'
Ik schudde alles weg en kon dit niet meer aan. Vol duizeligheid stond ik op en zag letterlijk alles draaien. Oprotten.
'KKKKKANKER HOOOOEEERRRRRRRR!' schreeuwde ik op mijn aller hardst.
Trillend begon ik te huilen. Ik rende als een gek door de gangen heen. Niemand was er, N I E M A N D.
Maak jezelf gekker meid, wen hieraan.
Je leven blijft zo verlopen, niemand zal vanaf vandaag naast je zijn, schandalig sletje.
Ik liep alle trappen naar boven en ik was nu op de top.
Huilend en trillend keek ik naar beneden. Zoveel trappen?
'HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAAHHAHA!!!!! Leila, jij mag niet meer leven!!!' riep ik en lachte de hele tijd.
Wat gebeurde er met mij? Ik begon aan mijn haren te trekken en te krabben in mijn gezicht.
Ik stopte met lachen en barstte weer in tranen uit.
'HOERRRRRRR!' schreeuwde ik en hoorde die keiharde echo in mijn oren.
Schreeuwend zakte ik door mijn knieën en probeerde daarna weer op te staan.
'Jij mag absoluut niet meer leven!!!!' riep ik.
Waarom kwam niemand? Blijf ik écht zo leven? Staat écht niemand meer naast mij?
'En mama dan?' zei ik als een kleuter.
Dit kon ik niet zijn. Leila? Waarmee ben jij bezig? Ja Leila.
'Je wordt gewoon een hoer meid, oh wacht!!!! Die ben je al!!!!!' hoorde ik in mijn hoofd.
Ik kneep mijn ogen zo strak mogelijk dicht en voelde mijn benen niet meer.
Wat er allemaal met mij gebeurde, ik wist er echt niks van.
Ik keek duizelig naar beneden, wow ik heb veel trappen opgelopen.
Ik begon te glimlachen en hield mijn buik vast.
'Youssef!!!' schreeuwde ik en begon te lachen, een seconde daarna keek ik bloed serieus en vergat mezelf, en alles om mij heen.
Ik kwam steeds dichterbij de trap en gooide mezelf keihard naar beneden.
Ik rolde, rolde, en ik rolde......
Mijn hoofd stootte tegen elke tree aan.
Langzaam merkte ik dat mijn gevoel van bewusteloosheid naar boven kwam, en weg was ik....