De meest random verhalen in 1 boek

Held op sokken

                                                                       Held op sokken

Ik zat lekker bij de openhaard terwijl ik zat na te denken. Ik dacht over Superhelden, hoe moeilijk ze het wel niet hadden. Alleen maar mensen redden en nooit eens vrije tijd hebben. Ze kunnen bijvoorbeeld nooit nieuwe kleren of schoenen kopen omdat ze het zo druk hebben. Ik heb alle tijd van de wereld, ik zit het liefst de hele dag voor een warme knetterende openhaard. Dan zit ik gewoon een beetje te denken en wat verhalen te schrijven.

Net zoals nu, ik zit lekker onder een dekentje met mijn pantoffels aan. Ze zijn licht bruin en er zit een grote rode neus op en een klein geweitje. Het zijn namelijk rendieren. Ze zitten heel lekker, want ze zijn lekker warm. Zo zit ik het liefst gewoon onder een dekentje met mijn pantoffels aan. Dan zit ik na te denken over superhelden. Maar het verhaal wat ik nu ga vertellen heb ik niet bedacht. Het is namelijk echt gebeurt!

Dit verhaal is het leukste en bijzonderste wat me ooit is overkomen. Ik zat gewoon op mijn kamer mijn huiswerk te maken en een boek te lezen. Tot ik opeens de geur van iets aangebrands rook, ik dacht dat het mijn broer was die weer eens zo dom was geweest om de stekker van het tosti ijzer in het stopcontact te laten zitten. Maar ik wou naar de trap lopen om naar beneden te gaan toen ik zag dat er een brand was. Het ging steeds maar meer in de richting van mijn zolder kamer. Ik wou de brandweer bellen maar mijn tas lag nog beneden en daar zat mijn telefoon in. Ik kon niets doen, het vuur kwam steeds dichter bij me in de buurt. Ik voelde de warmte al tegen mijn benen aan. Maar op het moment dat het vuur bijna mijn enkel raakte zag ik een man voor me staan, hij was klein een breed, hij had een beetje een bier buikje. Hij had rode en gele kleren aan. En een cape met de letter ''S'' erop. Ik gokte dat hij zo'n 39 was omdat hij al wat grijze haren had. Ik hoefde er niet eens over na te denken. Ik wist het gelijk het was SuperMan. Ik schreef altijd verhalen over hem, hij was echt mijn held. Maar ja..... nu weer focussen op het verhaal. Waar was ik ook alweer. O ja... SuperMan stond voor me. Hij hield me vast en hij vloog met me uit het raam. Ik heb heel mijn leven al gedacht dat SuperMan met zijn cape heel hard weg kon vliegen. Maar in werkelijkheid vloog hij met zijn laarsjes. Hij had namelijk rode laarsjes aan met kleine gele vleugeltjes. Zijn vleugeltjes waren heel erg hun best aan het doen om mij en SuperMan in de lucht te houden. Voor SuperMan zelf was het al moeilijk, maar met mij er nog bij vielen we echt bijna uit de lucht. We vlogen naar een grote boom die in de buurt stond, ik begreep niet wat we er deden. Als klein kind klom ik er altijd in. Maar voor de rest was er niets bijzonders aan. Totdat we dichter bij kwamen, er zat een gekke uitstekende tak die me eigenlijk nooit was opgevallen. Maar SuperMan duwde de tak omlaag en er verscheen een opening in de boom. Hij liep met mij naar binnen. Het was groot van binnen, het zag er gezellig uit. Er stond een grote bank en een tv, een eettafel en een paar stoelen, een zitzak en een grote bak met popcorn, een paar capsules waarvan ik geen idee had waarvoor ze waren, Er hingen nog een paar extra SuperMan pakken en nog 1 klein SuperMan pakje, die had een andere kleur. Dat pakje was namelijk roze met zwart, hij zag er wel cool uit en het leek erop dat het mijn maat was. Verder stond er nog een klein keukentje, schattige kussentjes een mooi tapijt, een computer, ........ Er was veel, veel te veel om nu op te noemen. Ik kan het eigenlijk wel gaan opnoemen maar daar ben ik gewoon te lui voor. Toen we binnen waren vroeg ik hem of ik iets terug kon doen omdat hij me had gered.

Hij zei dat er wel 1 ding was wat ik kon doen maar dat dat te moeilijk was. Ik zeurde net zolang door totdat hij het wou zeggen: Ik heb deze laarsjes waar ik mee vlieg, ze zijn heel bijzonder en heel veel waard maar ze gaan een beetje stuk. Want de vleugeltjes doen het niet goed meer omdat ik zo dik ben geworden... ik bedoel omdat de vleugeltjes oud zijn geworden. Nou ja laten we het er maar gewoon op houden dat er nieuwe vleugeltjes aan gemaakt moeten worden en ik ben te bang om dat te doen. Maar dat is een moeilijke klus je moet namelijk langs een gevaarlijk huis, daar woont iemand die mijn laarsjes heel graag wil hebben. Ik zei dat ik die klus wel aankon, maar misschien was dat niet de beste keuze die ik had kunnen maken.

1 week later

Woensdag was de dag dat ik de nieuwe vleugeltje op de laarsjes ging laten zetten. Ik kleedde me aan en ik liep naar de grote boom toe, ik duwde de tak omlaag en de poort ging open. SuperMan wachtte al op me, hij had zijn laarsjes in zijn handen. Hij gaf ze aan mij en hij gaf me ook een kaart mee, ik moest langs verschillende obstakels zoals: een oude brug, een groot meer met piranha's en het enge huis met de man die de schoenen wou stelen. Hij zei: volg altijd de kaart, wat er ook gebeurt ga niet om de obstakels heen. Nou daar ging ik dus, met de rode laarsjes in mijn hand probeerde ik mijn fiets te pakken. Ik legde de laarsjes in mijn mandje en ik begon te fietsen. Na een hele lange tijd de kaart volgen kwam ik eindelijk bij een oude brug aan. Hij zat onder het mos en heel veel planken waren half weggerot. Onder de brug zat een hele grote afgrond. Ik durfde niet eens over de rand te kijken. Maar ik moest over de brug want ik kon er niet omheen en dat mocht ook niet. Ik had besloten om mijn fiets tegen een oud hek vast te zetten en hem later weer op te halen. Ik verzamelde al mijn moed en ik begon met mijn eerste stap op de brug *kraak*kraak*. Toen ik dat geluid hoorde durfde ik niet meer verder te lopen, maar toch liep ik verder. Ik dacht er niet meer bij na, ik rende haast. Het enige wat ik op dat moment wou was aan de andere kant van de brug komen. *BAF* ik zakte door een plak heen, ik hing met een paar vingers nog aan een mossig touw. Op dat moment besefte ik me niet eens dat ik boven een ravijn hing, het enige waar ik op dat moment aan dacht: de laarsjes lagen nog in mijn fietsmand! Ik trok me zelf omhoog en ik stond weer op de brug. Na een tijd stond ik met de laarsjes aan de overkant van de brug. Ik hoefde nu alleen nog langs het meer en het enge huis. Dus ik liep met moed door.

Ik keek in de verte en ik dacht dat ik een meer zag. En inderdaad het was een meer. Ik staarde er nog zo'n 5 minuten naar. Soms zag ik een piranha omhoog springen. Ik dacht en dacht maar ik wist nog steeds niet hoe ik er overheen moest komen. Tot ik een geniale ingeving had. Ik pakte de plastic zak uit mijn tas en ik pakte mijn fietspomp die ook in mijn tas zat. Ik legde de zak voorzichtig in het water in ik ging er in zitten ik gebruikte de fietspomp als peddel. Het ging moeilijk maar het lukte. Ik kwam bij de kant en ik rende hard door ik wou zo snel mogelijk weer thuis zijn.

Ik kwam bij het laatste obstakel aan, het huis. Ik dacht dat ik gewoon om het huis heen kon lopen maar dat was niet zo. Ik moest er echt door heen. Ik zat nog te twijfelen om terug te gaan. Maar toen dacht ik aan de brand in mijn huis, dat SuperMan me gered had met gevaar voor eigen leven. Dus ik moest ik ook wat terug doen. Ik liep naar het huis toe met de laarsjes diep weggestoken onder mijn jas. Ik klopte hard op de deur, stiekem hoopte ik dat er niemand open deed en dat ik weet terug kon gaan maar dat was niet zo. Een lang dun gedaante deed de deur open. Hij zei slissend: waar kan ik je mee helpen jonge dame. Ik kreeg rillingen over mijn rug. Maar stotterend zei ik: i-ik moet n-naar de ander-re k-kant, e-en dat kan a-alleen ma-aar als ik d-door uw h-huis h-heen ga. Het gedaante antwoorde: dat mag best jonge dame maar..... Hij stopte met praatte, ik zei vervolgens: maar wat? En hij zei: je hebt iets nodig om mee te betalen. ''geld" vroeg ik. Nee! Ik wil die mooie rode laarsjes die jij onder je jas hebt! Bij die woorden worden schrok ik me dood. Hij trok me mee naar binnen en de deur knalde dicht. Hij tok me mee naar een soort kleine bunker onder zijn huis, ik werd er ingeduwd *BAF*. Toen werd alles zwart.... de volgende dag werd ik wakker met enorme hoofdpijn. Ik greep gelijk naar mijn jas en ik mekte dat de laarsjes weg waren. Ik wist hoe erg dit was, SuperMan zei nog dat de schoenen niet mocht kwijt raken. Op het moment dat ik in de hoek van de bunker zat na te denken over wat ik moest doen hoorde ik gebonk op de deur van de bunker. Het lange gedaante van een man kwam binnen. Ik vroeg waar de laarsjes waren maar hij zei dat ze nu van hem waren. Hij trok me naar buiten en gooide me op de grond. Ik rende zo hard als ik kon weg.

Terug bij de grote boom

Ik zat te twijfelen wat ik moest doen want ik had de laarsjes niet meer. Ik wist dat SuperMan boos zou worden als hij erachter kwam, maar hij moest het weten. Ik duwde met een trillende hand de tak omlaag. SuperMan was blij om me te zien, hij vroeg met een vrolijke stem: Mag ik mijn laarsjes? Ik zei stotterend: i-ik b-ben ze k-k-kwijt g-geraak. SuperMan schrok, zijn enige vliegende laarsjes had IK kwijt gemaakt. Dus daar stond SuperMan op zijn roze eenhoorn sokjes zonder zijn rode laarsjes