Same Mistakes ~ a Liam James Payne fanfic ~

Chapter 2

LIAM'S POV

Het was nu ongeveer een week geleden dat ik Rose gevonden had. Ik bezocht haar elke dag in het ziekenhuis en we hadden leuke gesprekken. Beetje bij beetje knapte ze op en de dokter had gezegd dat ze bijna naar huis mocht. Ik kwam net van de studio terug en was onderweg naar het ziekenhuis.

Toen ik aankwam in het ziekenhuis ging ik direct naar haar kamer. Ik ging de kamer binnen en zag dat ze haar koffers aan het pakken was.

"Wat ga je doen?" vroeg ik.

"Ow, heey liam, de dokter heeft gezegd dat ik naar huis mag, maar omdat ik niet echt een huis meer heb ga ik naar een soort opvangtehuis.

"Wat?! Een opvangtehuis?!?" schreewde ik. 

Wow ze was duidelijk geschrokken.

"Sorry, zo bedoelde ik het niet. Ik wil gewoon zeggen dat je bij mij mag komen wonen voorlopig." Het was eruit voor ik er erg in had. Had ik dat serieus gezegd?

"Li, i-ik weet niet wat ik moet zeggen. Je hebt al zoveel voor me gedaan..."

Ik onderbrak haar door haar koffers over te pakken en naar buiten te lopen. Ze volgde me en we liepen de parking op. Ik belde vlug Paul om te zeggen dat hij de repetities van deze avond maar moest anuleren. We stapten in mijn auto en reden naar huis.

ROSE'S POV

Ik was net mijn koffers aan het pakken toen Liam binnenkwam. Ik vertelde over het opvangtehuis en hij flipte helemaal en zei dat ik bij hem voorlopig moest komen wonen. Ik schrok echt en vond dat hij al genoeg gedaan had voor mij maar daar wou hij niets van weten. Dus nu waren we onderweg naar zijn huis. 

Het was stil in de auto. Geen akward stilte maar gewoon een rustgevende. Na een kwartiertje rijden kwamen we aan. Hij stapte uit en deed mijn deur open. Aww.. Hij pakte mijn koffers, ging me voor naar binnen en begeleide me naar de gastenkamer. 

We dekten samen het bed op en besloten om een pizza te bestellen en een film te kijken. The notebook. Tegen het einde van de film lagen we allebei te huilen in elkaars armen. Oeps. Toen de film gedaan was gingen we maar gaan slapen en ik zakte langzaam weg in een diepe slaap.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

'Het was donker. Door het weinige ligt van een lantaarnpaal ze ik dat ik in een klein straatje lag. Opeens hoorden ik voetstappen en zag het silhouet van een man langzaam naderen. Ik was radeloos en bang en zette het op schreeuwen.'

Badend in het zweet vloog ik overeind in mijn bed. Het was maar een droom.. Een heel realistische.