Same Mistakes ~ a Liam James Payne fanfic ~

Chapter 1

ROSE'S POV

Het eerste wat ik voelde was een bed. Een matras, warme lakens, wauw, die had ik echt al lang moeten missen.

Geleidelijk aan begon ik me bewust te worden van de wereld en verdwenen de zwarte dieptes voor mijn ogen. Langzaam probeerde ik mijn ogen te openen. Toen dat lukte deed ik ze snel terug dicht tegen het felle licht. Hoe lang waren ze dicht geweest?

Ik probeerde het opnieuw. Deze keer voorzichtiger. Langzaam wende ik aan het licht en toen mijn zicht beter was, inspecteerde ik de kamer. Witte muren, blinkende vloer, witte lakens,.. alles perfect gekuisd. 'een ziekenhuis' schoot het door mijn hoofd.

Toen ik verder keek zag ik alles wat inderdaad in een ziekenhuis hoorde.

Behalve een jongen. Hij zat in een van die zetels, die in de kamer stonden, te slapen. Maar hij zag er verre van uitegrust uit.

Toen viel ik weer in slaap.

LIAM'S POV

Sinds ik in het ziekenhuis was aangekomen had ik weinig geslapen. Ze had 2 operaties ondergaan en lag nu op haar kamer te slapen. Niet dat ze al wakker was geweest.

De verpleegsters hadden me een hele hoop papieren laten invullen en voorgesteld naar huis te gaan. Maar ik had dat voorstel botweg afgeslaan. Nu zat ik op haar kamer te wachten tot ze wakker zou worden. Ik wou nog niet slapen, maar door de vermoeidheid was ik toch een paar maal in slaap gevallen.

Nu was ik dus weer aan het piekeren over wat ik zou doen als ze wakker zou worden. Per slot van rekening kende ik haar niet eens.

*****

Toen ik 's morgens wakker werd, ik was blijkbaar weer in slaap gevallen, kreeg ik honger. Ik ging naar de cafetaria en stelde mezelf tevreden met een croissant. Ik had niet bepaald veel honger. Wat eigenlijk nogal uitzonderlijk is voor mij.

Toen ik terug op de kamer kwam was het meisje smakelijk haar ontbijt aan het verorberen. Ik staarde een tijdje naar haar en deed toen de deur dicht. Ze keek geschrokken op. Ik kon de angst in haar ogen lezen.

"Je moet niet bang zijn"

Een stilte.

"Ik doe je niets hoor." zei ik terwijl ik langzaam dichterbij kwam.

"Wie ben je?" Haar stem klonk zwak en schor. Ze had duidelijk al lang niet meer gepraat.

"Liam, ik heb je gevonden in mijn straat en je naar het ziekenhuis gebracht. Ik kon je toch moeilijk laten liggen." grapte ik in een poging de gespannen sfeer weg te werken.

"Dank je, Liam"

Ik keek recht in haar ogen, haar mooie diepblauwe ogen. Ze verbrak de betovering door haar ogen verlegen neer te slaan en at verder.

Zo bleven we een tijdje zitten. Terwijl ik naar haar keek eindigde ze haar ontbijt. De verpleegster kwam afruimen en toen was er weer die verdomde gespannen sfeer.

"Hoe heet je?", verbrak ik de stilte.

"Rose."

Rose. Ja, die naam beschreef haar helemaal.

"Wat is er gebeurt? Wie zou zo'n mooi iemand als jij nu iets willen aandoen?"

Ze bloosde. Ze had van die mooie rozerode wangetjes. Ze bleef een tijdje stil.

Maar toen begon ze te vertellen.

* * * * * * * * * *