The player Book1

Κεφάλαιο 16

Πλευρά Νικολέτας

Δεν το πιστεύω ότι βλέπω αυτόν τον ηλίθιο. Αυτόν που δεν ξέρει την θέλει αυτόν τον... τον... τον player. Πλησίασε κοντά μας. Έκανα νόημα στην Κασι να φύγουμε αλλά μάλλον δεν κατάλαβε. Με κοιτούσε με ενα απορημένο βλέμμα. Αυτός πλησίαζε όλο και περισσότερο.

"Γειααα"ειπε με ενα πονηρό χαμόγελο προσπάθησα να κάνω πως δεν τον είδα. Όμως η ηλίθια του απάντησε!
"Γεια"
"Νικολέτα δεν χαιρετάς?!"με ρώτησε και πλησίαζε ολο και ποιο κοντά μου. Οσα βήματα έκανε μπροστά τόσα πήγαινα εγώ πίσω.
"Εμμ γεια σου"τελικά του απάντησα. Η Κασι έφυγε επειδή πήγε σε κάτι φίλες.
"Τόσο γρήγορα μας ξεχασες?"
"Ναι... τόσο γρήγορα όσο άνοιξε τα πόδια της εκείνο το τσουκάλι που πηδηξες"του είπα επιθετικά και γύρισα να φύγω αλλά με έπιασε από τον καρπό και με γύρισε ώστε να τον βλέπω.

Είχε αλλάξει είχε αφήσει γενιά αλλά ήταν ελαφρώς ξυρισμενα. Το σώμα του έδειχνε πιο σφιχτό και πιο γυμνασμένο.

"Γαμωτο πόσες φορές πρέπει να σου πω ότι το μετάνιωσα"έκανε μια παύση και ακούμπησε με τα χέρια του το πρόσωπο μου
"Νικολ σε θέλω πίσω" συνέχισε. Θελε γέλιο υποκείμενο εγώ μαζί σου ποτέ ξανα.
"Και τι ειμαι ρεεε για να με θες πίσω αντικείμενο?"
"Νικολ γαμωτο ξεκόλλα και άσε τις ειρωνείες. Προσπαθώ εδώ και 1,5 γαμημένο χρόνο να με ακούσεις τωρα θα με ακούσεις"
"Δεν ακούω τίποτα"Δεν ήθελα να τον ακούσω.

Ξέφυγα από την λαβή του και έφυγα από το μπαρ. Τα κλειδιά τα είχε η Κασι όποτε θα πάω σπίτι με τα πόδια. Δεν με ενοχλεί το θέμα είναι ότι είμαι με ψηλοτάκουνα και πρέπει να τρέχω για να μην με προλάβει ο άλλος.

Φυσικά και με ακολούθησε τον άκουγα να τρέχει και να φωνάζει το όνομα μου. Ήμουν πιο μπροστά του και κρύφτηκα σε κάτι βράχια με την ελπίδα ότι δεν με βρει. Ήταν βραδυ όποτε δεν φαίνομαι. Τον άκουσα να πλησιάζει. Προσπάθησα να είμαι όσο γίνετε πιο σιωπηλή. Αλλά είχε πολύ άμμο εδώ και άρχισα να βηχω. Το κατάλαβε και με πλησίασε ανοίγοντας το φακό του κινητού του.

"Νόμιζες ότι θα ξεφύγεις εε?"τα λόγια του αρχίζουν να με τρομάζουν Αλλά δεν φοβάμαι τόσο εύκολα!
"Άφησε με"προσπάθησα να του πω αλλά αντί να απομακρύνεται έρχονταν όλο και πιο κοντά μου. Άρχισα να ουρλιάζω ξέροντας ότι δεν θα με ακούσει κάνεις.
"Σσσσσ μωρό μου ήρεμα. Σε θέλω πολύ και δεν έχω άλλη υπομονή όποτε θα σε κάνω δική μου θες δεν θες!"

Είχε καλυψει το στόμα μου με την παλάμη μου. Άρχισε να με ακουμπάει στην πλάτη καθώς τα χέρια του κατέβαιναν ολο και περισσότερο. Σήκωσε το φόρεμα μου δεν ήθελα πλέον να βλέπω αηδιαζα. Ουρλιαζα όσο μπορούσα. Με είχε ακινητοποιήσει και δεν μπορουσα να κάνω τίποτα.