"Hunnie ! Beraber okulu asalım mı ? "
Duydukları sayesinde resmen Sehun'un ağzı bir karış açık kalmıştı.Karşısında ona sanki çok yakın olduğu biri gibi bakan Luhan varken nasıl "Hayır" diyebilirdi ki? Aslında ne kadar onun derslerinden eksik kalmamasını istese de bu teklifi kabul etmemek hayatının en büyük hatası olurdu.
"E-evet,yani tabii istersen bir yerlere gidebiliriz."
O gün bilmem kaçıncı kez hızlıca atan Sehun'un kalbi sonunda Han ile bu kadar yakın durmaya alışmış olmalı ki sonunda normal ritmine dönebilmişti.Aynı şey domatese benzeyen yanakları için geçerli değildi.Luhan ise mutlu gözüküyordu,sanki şeker verilmiş küçük bir çocuk gibi...
Yanyana yürüdüler,yürüdüler ve yürüdüler.Sudan sebeplerden söz ettiler,bakıştılar.Yoldan geçen bir pamuk şekerciye rastladılar ve iki tane kocaman buluta benzer pamuk şeker aldılar.Hıh,Sehun'un Sonsuzluğunun kalbi kadar yumuşak değildi.Kusursuza yakın olan teni kadar pamuk gibi değildi.Kimse,hiçbir şey onun gibi değildi.
Pamuk şekerleri bitmek üzere olan iki genç parka girmeye karar verip banklara oturdular.Sehun o sırada şekeri yemeye çalışırken dudaklarının mükemmel kıvrımlarına kadar her yerine şekeri bulaşıran Sonsuzluğu'nu gördü,dudaklarının tadına bakmak istedi.Bal dudaklarının şekerden kat kat tatlı olduğunu söyleyebilirdi.
Bakışları Luhan'ın ona dönmesiyle yeri buldu.
"O-oh ne oldu?"
"Şey,pamuk şeker ağzına bulaşmış da,onu söyleyecektim."
Elleri ile dudaklarına dokunan Luhan'ı seyreden Sehun yutkundu.
"Ben geliyorum,hemen şuradan bir mendil alacağım."
Sehun sadece başını hafifçe aşağı ve yukarı sallamakla yetinmişti.Onun tek başına gitmesini istemese,her zaman yanında olmak istese de onu serbest bıraktı.Şuan yaşadıklarını bir gözden geçirdi ve ölüp,cennete gitmiş olabileceği ihtimalini düşündü.Bu karar üzerinde düşünmeliydi çünkü Luhan ki kendisi ile hiç konuşmamış bir melek ile nasıl şuanda geziyordu?
Düşüncelerini bölen bir kelime çıktı Sonsuzun ağzından,
"Sehun?"
"Efendim me- Luhan?"
Kahretsin,az kalsın ona "Meleğim" diyecek idi.Diline lanet okudu
"Dalmış gibi gözüküyordun,iyi misin?"
Onu düşünüyordu...
"Ah şey,yorgunum biraz iyi uyuyamadım da.Önemli bir şey değil,"
"B-ben seni tutmayayım,istersen burada ayrılabiliriz.Yani evine gidip dinlenebilirsin"
"Hayır ! Şey,demek istedim ki sorun değil beraber vakit geçirmek g-güzel"
Telefon çaldı,Luhan'ın olmalıydı.
"Efendim sevgilim.Nasılsın? Ah,evet bugün gidiyorum.Birlikte gitseydik iyi olurdu ama biliyorsun ki kısa süreli bir seyahat sadece ailemi görmek için..."
Gülümsedi Luhan.Belki Sehun ile olduğu vakitlerde gülümsemediği kadar derindi.Sehun boğulmak istedi gülüşünde,boğulmaktan korkuyordu.Başkasına 'Sevgilim' diyip ona hiç diyememesinden korkuyordu.Ona karşı atan kalbinin karşılıksız kalacağından korkuyordu.Her ne kadar kalbi acıya alışsa da acı çekmekten korkuyordu.Ya da Luhan'dan korkuyordu.Ona aşık olmak tüm organlarını iflas ettirecek kadar korkunç,aynı zamanda da çikolata yiyince salgılanan mutluluk hormonu kadar güzeldi.Xi Luhan'dı o,Sonsuzluğu'ydu Oh Sehun'un.
Luhan konuşmasını bitirince Sehun her ne kadar istemese de bir yalan uydurdu.
"Şey benim midem bulanıyor gibi,senin de işlerin vardır hem.Burada ayrılsak iyi olur.İyi uçuşlar,çabuk dön seni özleyeceğiz !..."
Sehun oradan ayrılırken Luhan onu duymasa da fısıldadı,
"...beni bırakma."
Tuzlu su ile dolan gözlerini saklamak için kendiyle cebelleşti,başarısız oldu.Aynı hayatında yaşadığı olaylar gibi o da başarısızlıkla sonuçlanmıştı.
Luhan ile ayrıldı,sadece bölgesel olarak.Kalbi her zaman onunla idi...
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Sınavlarım bitti ımyeh.Bunun sonucuna bir bölüm attım lütfen yorumlarınızı ve oylarınızı eksik etmeyin 💚Sizi seviyorum 😘 Diğer bölümde muhtemelen Sehun günlüğüne bu bölümdeki olayları yazacak. Bilemiyorum bok da çıkabilir JEPWŞSMQĞSŞMQLDİW
