Aşka Deva

-2-

    Yalnızlık, uğultulu bir kalabalıktır.

  Kızılay'da yürürken kendimi kapalı bir cezaevinin avlusunda yürüyormuş gibi hissediyorum hep. Sakarya Caddesi'ne açılan cadde ve sokakların birbirinin benzeri olması nedeniyle sanki bir labirentte çıkışı bulmaya çalışıyorum gibi hissediyorum kendimi. Hani bazen insan arkadaşlarından sıkılır da yeni arkadaşlar edinir, sonra o arkadaşlar da eskileri gibi çıkar ve insan gözleriyle göremediği bir karanlığı hisseder ya ruhunda ve insanların arasından tıpkı bir labirentten geçercesine yaşaya yaşaya, tanıya tanıya geçerek doğru insanları bulmaya çalışır ya, tıpkı öyle Kızılay da... Insanlar gibi birbirine benzer ve insanlar kadar daraltıcı. Aslında yağmuru da, kapalı havaları da severim ama Ankara'da birbirine karşı sık aralıklarla yapılmış binaların arasından gökyüzünü göremiyorum. Galiba Hacettepe'ye gidip serotonin ilacımı yazdırmalıyım. Annem kullanmadığımı bilse yine iki saat kafamın etini yer.