ÖLÜME YAKLAŞAN KELEBEK

BAŞLANGIÇ

Her şeyin bir sonu vardır bazen güzel biter bazen kötü. Güzel biten son yoktur genellikle. Benim sonum da aynı iyi bitmezdi hiç, ne zaman mutlu olsam sonunda hep deli gibi ağlardım. Hep hayal edip sonrasında hayallerimin suda yüzüşünü izledim. Tutunduğum her dal tek tek koptu ve her zaman kendimi yerde buldum. En başta canımı yakan bırakıp gitmeler bir süre sonra canıma bile dokunmadı. Hissizleşmiştim, canım acımıyordu artık. En çokta bu koymuştu zaten. Acıyı hissetmiyordum artık nasılda acı bir durum. Şuan 19 yaşındayım, her şeyden, herkesden uzak. Kendi bildiğime yaşadığım bir hayat. Kolay değil tek başına olmak. Her çocuk annesi ve babasıyla yaşamayı hak eder, ben onları tanımamıştım bile. Ben 1 yaşındayken geçirdiğimiz bir trafik kazasında kaybetmiştim sadece annemi ve babamı değil teyzemi de kaybetmiştim. Şuan yaşıyorsam teyzem sayesinde trafik kuralına uymayan bir kamyon şoförünün kullandığı kamyonun altına girmişiz. Teyzem kaza olacağını farkedince benim üstüme doğru yatmış. Annemin son sözünün "Kızım" olduğunu söyler babaannem. Annem hastanede can vermiş. O arabadan sağ çıktığıma kimse inanamamış ve yüzümde tek bir çizikle çıkmışım oda teyzemin saatinden dolayı olmuş. Bazen keşke diyorum teyzem üstüme doğru yatmasaydı da bende annemle babamdan ayrılmasaydım ama bir de vardır Allah'ın bir bildiği diyorum. Bazen isyan ediyorum ben annem ve babamın yüzüne bile doya doya bakamamıştım, onlara sarılamamıştım,öpememiştim, onların kokusunu bilmiyordum en acısıda bu zaten. Bir çocuk nasıl annesinin ve babasının kokusunu bilmez. Kazadan önce çekilmiş fotoğraflarımız vardı son halleriydi. Ben hala dünyadan habersizken, annemden ve babamdan da habersizdim. Anaannem ben doğduktan 3 ay sonra ölmüş onu hiç bilmiyorum. Dedemi hiç tanımıyorum. Sadece babaannem vardı onu da 1 sene önce kaybettim bu yaşıma kadar bana bakan benim her şeyim olan kadını da kaybettim ben. Manisa çocukluğumun,gençliğimin şehri. Babaannem gittikten sonra bana kalan miras sayesinde bende terkettim o şehri. Hiç bilmediğim, gitmediğim bir şehre yolculuğa çıktım. Orası benim evim yurdum oldu. Yaşadığım evin her tarafı fotoğraf doluydu ve ben o fotoğraflarda hayat buluyordum. O fotoğraflar benim hayatımdı.