The guy who got away

Chapter 22: Aldred&Mika

ALDREd POV:

This is the day I've waited for so long..this is the day that I need to meet my future wife...
Even if I hate to admit it to my self but still I need to meet her for the sake of that f**ing Company... I hate it so much to have a blood of Henares... Not literally my ancestors but the tradition we need to follow...

Tok! Took!....

Narinig kung ingay sa labas ng pintoan ng kwarto...

"Come in! The door is open!" I shout without even looking who's outside that door...I'm tired I need a rest..just a little bit rest...

Ngayun pa lang kasi ako dumating galing states for almost 4 months nakabalik rin ako ng pilipinas...I badly miss her.

"Son!"
Kumonot ang noo ko ng marinig ko ang tinig na yun lumingon ako.. Matagal na rin yung huling pag-uusap namin.

"Dad?"

"Get ready now...we're going to meet them around 8pm"

Tumango lang ako at tinalikuran na siya...napabuntong hininga ako.

Narinig ko na ang mga yapak niya at ang pag sirado ng pinto..

Humiga ako sa kama ng nakatihaya at ginawa kung unan ang mga braso ko...

I badly miss her..I want to see her right now... I got my phone and dial her number...Sana Hindi ako niloloko ng nag bigay nitong bagong number niya.

I heave a sigh when it starts to ring... At a count of seconds huminto sa pag ring ang kabilang linya ...hudyat na sinagot niya na..

*hello..Andrea

I feel hesitation when I didn't get any response...

I heave a sigh again to get some strength to talk again and say her name...

*hello..is this Andrea?

Wala paring sumasagot...

*he-

Di ko na natapos ang sasabihin ko dahil inend niya na ang tawag ko.

Tumayo ako at nagbihis na..pupuntahan ko siya at kakausapin kahit sandali man lang.

*Andrea it's me aldred... I'm on my way to your house.. See you and... I miss you.

Sana na sa bahay nila siya ngayun.

A few minutes dumating na ako sa harapan ng bahay nila sakto yata ang dating ko mukang kararating niya lang din galing school siguro papasok na sana siya pero narinig niya siguro ang tunog ng sasakyan kaya humarap uli siya sa daan.

Kinabahan ako bigla..ang bilis ng tibok ng puso ko ang nagpapatunay na siya at siya parin ang laman nito.

Pinagmasdan ko ang mukha niya...maganda parin siya walang pinagbago nandoon parin ang aurang unang kita mo pa lang sa kanya ay maaatract ka na talaga bumaba ang tingin ko sa mga labi niya habang nagsasalita siya nakikita ko ang galit at sakit sa mga bawat salitang binibitawan niya at nasasaktan rin ako sa mga nakikita ko ngayun...."mahal kita...mahal..na..mahal..." Sabi ko sa aking isipan habang niyayakap ko siya.
Di ko talaga siya matiis, nagpupumiglas siya sa mga yakap ko di ko mapigilan masaktan sa bawat hampas niya saakin pero mas masakit ang nararamdaman ko ngayun dahil ang babaeng tangi kong minahal ay kinaiinisan ako...

Biglang may luhang tumulo sa mga mata ko...at sa bawat pag pigil ko sa luhang tutulo mula sa mga mata ko ay kasabay ng pag taas baba ng balikat ko..nakakahiya ka lalaki kung tao..
Masakit man bumitaw sa pagkakayakap ko sa kanya ay ginawa ko na lang.