Emma & Faith

1.2 De Kennismaking | Directeurs & Mentrices

Emma 13:14

 Emma kijkt nog eens goed om haar heen of ze toevallig bekenden ziet in deze enorme en overvolle aula. Maar de enige die ze herkent is een jongen uit haar oude koor, waar ze 2 jaar geleden in zat. Ze denkt niet dat hij bij haar in de klas zit, want nu zitten hier echt alle brugklassen: 4 havo/vwo brugklassen, ze denkt ook nog 2 havo kans klassen en dan dus ook haar gymnasiumklas. Het zou wel heel toevallig zijn als hij ook bij Emma in de klas zit. Wat was zijn naam ook al weer? O ja, Pepijn, bedenkt Emma zich. Ze zoekt zijn naam op in de lijst die ze heeft gekregen, daar staan alle namen van haar nieuwe klas op. En nee hoor, hij staat er niet. In andere woorden: ze kent helemaal niemand uit haar nieuwe klas. Emma vindt het vreselijk. Straks zijn er al allemaal groepjes van mensen uit hun basisschool en dan zit ze daar in haar eentje.

 Ze luistert naar 2 meisjes die tegenover haar zitten. De een heet Maud en de ander Faith, weet ze uit hun gesprekken. Ze ergert zich een beetje aan Faith, ze vindt haar zo, zo… Ze kan het niet plaatsen. Een beetje dat ze schattig wil worden gevonden worden ofzo, met haar grote, bruine Bambi-ogen, perfecte bruine haar en knalroze Dr. Martens.

Emma schrikt van een harde piep die opeens in de aula klinkt en doet haar handen voor haar oren.

‘Welkom, welkom,’ hoort Emma een zenuwachtig-uitziende kleine man zeggen die op het soort van podium staat voor in de aula. Ze besteedt ondertussen geen aandacht meer aan Faith en Maud.

‘Ik ben meneer de Koning en ik ben de directeur – oftewel de Koning – van deze school,’ zegt hij lachend. Emma vindt het zelf niet grappig, maar toch hoort ze de mensen om haar heen flauwtjes lachen.

Meneer de Koning gaat verder: ‘Ik snap dat jullie het erg spannend vinden allemaal, vooral als je niemand kent.’ Ja, nogal, denkt Emma. ‘Dus ik hoop dat jullie met een gerust hart naar huis gaan vanmiddag, omdat het best wel meevalt allemaal, hoor!’ Dat durft Emma nog niet helemaal te geloven.

Meneer de Koning vertelt nog een paar dingen over de school en hij laat een filmpje zien wat een paar eerste klassers hebben gemaakt speciaal voor de groep achters. Ze laten zien hoe een schooldag er ongeveer uitziet. Het zorgt er wel voor dat Emma zich iets meer op haar gemak voelt, want de sfeer in het filmpje vindt ze wel goed.

‘Genoeg gepraat, jullie willen natuurlijk jullie nieuwe klas en mentor of mentrix zien!’ zegt de directeur wanneer het filmpje is afgelopen.

Emma vraagt zich even af wat een mentor of mentrix is, maar dan ziet ze al uitleg op het papier dat ze heeft gekregen: ‘Een leraar of lerares waar je altijd naartoe kunt gaan als iets slecht gaat op school of thuis, zo’n iemand is wel te vergelijken met je juf of meester op de basisschool’. Daarvoor ziet ze staan dat haar mentor mevrouw Botjes is. Emma lacht vanbinnen om die achternaam.

Opeens ziet ze dat er wat mensen, inclusief Maud en Faith, opstaan en naar voren toe lopen. Ze vraagt aan de jongen die naast haar zit waarom ze daar heengaan. ‘De mensen uit klas 1G1 moeten met hun mentrix meegaan’. Snel kijkt ze op haar blaadje en ze ziet dat zij ook in klas 1G1 zit. Fijn, ze zit dus bij Faith in de klas. Ze rent snel door de aula terwijl ze struikelt over iemands voeten, want ze zijn al een gang rechts van de aula ingegaan. Ze hoort de mensen die nog in de aula zijn lachen, waarschijnlijk om haar. Lekker begin van de middelbare school, denkt ze.

 Faith 13:28

 Lachend loopt Faith, samen met een meisje dat ze net heeft leren kennen, Maud, in de groep van 26 kinderen door het doolhof van gangen. Ze zat net naast Maud in de aula en ze hadden direct al een klik, waardoor Faith minder zenuwachtig is. Ze moeten nu allemaal trappen op, Faith telt er in totaal 4, en Faiths benen beginnen al pijn te doen. ‘O neee,’ zegt ze tegen Maud. ‘Straks moeten we elke dag wel 3 keer zulke trappen op…’ Maud wil reageren, maar dan botsen ze samen tegen de mensen voor hun op. Faith moet lachen door de zenuwen die ze toch nog een beetje heeft en ziet dat de botsing komt doordat mevrouw Botjes de deur van het slot af moet halen. Dan lopen ze naar binnen en zien een groot, licht lokaal waar 27 stoelen in een kring staan. ‘Zoek maar allemaal een plekje!’ roept mevrouw Botjes met een fijne, hoge stem. Faith gaat naast Maud zitten en ze bestudeert de klas. Er zijn best veel meisjes, die er wel aardig uitzien. Maar de meeste jongens zien er een beetje uit als nerds, vindt ze. Dan vallen haar ogen op een jongen die er heel anders uitziet; artistiek, mysterieus en ook best knap. Ze stoot Maud aan en wijst haar op hem. Maud giechelt en dan schrikken ze er beide van dat de jongen hen aankijkt. Faith bloost maar ziet dat de jongen glimlacht dus ze glimlacht terug, hopend dat dit een niet te grote blunder is.

Wanneer iedereen zit stelt hun mentrix, mevrouw Botjes, zich voor.

‘Welkom allemaal!’ zegt ze rustig met weer dezelfde fijne, hoge stem. ‘Ik ben Patricia Botjes en ik weet het van mijn achternaam, jullie mogen best lachen hoor.’ De klas lacht, maar je kunt wel horen dat iedereen zenuwachtig is, denkt Faith. Haar mentrix lijkt haar gedachten te kunnen lezen: ‘Wat klinken jullie zenuwachtig, zeg! Is helemaal niet nodig, maar toch snap ik jullie wel hoor,’ zegt ze met een knipoog. Faith bestudeert haar mentrix; ze is niet zo lang en een beetje stevig, heeft een soort haarkleur tussen oranje en bruin in en ze oogt nog niet zo oud.

Mevrouw Botjes gaat verder met haar verhaal: ‘Jullie zitten nu, wat jullie waarschijnlijk al zagen, in het tekenlokaal. Dat is omdat ik tekenen geef! We zijn hier vandaag natuurlijk om een beetje kennis te maken met elkaar. Dus laten we beginnen met een namenrondje en onze hobby’s!’

Patricia Botjes begint: ‘Nou, ik heb mijn naam al gezegd, dus verder met mijn hobby’s. Natuuurlijk is tekenen daar 1 van, maar verder hou ik ook heel erg van vissen en koken. Dat laatste konden jullie misschien wel raden!’ zegt ze met een glimlach. Faith besluit dat ze haar nieuwe mentrix mag.

Na zo’n 7 mensen geeft Faith het proberen van het onthouden van namen op. En de hobby’s zijn al helemaal moeilijk te onthouden…

De mysterieuze jongen is aan de beurt: ‘Nou, ehm, ik ben Nathan,’ zegt hij met flair, ‘en mijn hobby’s zijn boogschieten en dansen.’ Mevrouw Botjes vraagt hem welke dansstijl en hij antwoordt dat hij breakdance doet. ‘Zou je wat willen laten zien?’ vraagt mevrouw Botjes enthousiast. Nathan vindt het goed en doet wat voor en Faith vindt het geweldig.

 Na Nathan is een meisje aan de beurt en op de een of andere manier valt ze op bij Faith, ze weet niet waarom. Ze is best lang, heeft blond haar en groene ogen en vertelt dat ze Emma heet en van zingen houdt. Ze is erg verlegen en Faith lijkt een soort medelijden met haar te hebben maar ze wil haar ook leren kennen.

 ‘Eh ik ben Faith,’ zegt Faith giechelend wanneer ze aan de beurt is, ‘dat is misschien een rare naam voor jullie, maar ik ben half Engels dus daarom een Engelse naam. Ik hou van schrijven en doe aan zwemmen.’

Onee, denkt ze als ze is geweest, ik giechelde toen ik het vertelde en daarna ook nog… Zo vindt die Nathan me nooit leuk…

 ‘Het lukt vast nog niet om iedereens naam te onthouden, dus hebben we aan jullie gevraagd om allemaal een foto mee te nemen,’ zegt mevrouw Botjes. ‘Die gaan we dan bij de lijst met namen zetten en die krijgen jullie allemaal mee, zodat jullie nog een beetje kunnen oefenen in de vakantie! Dus hebben jullie allemaal de foto bij je?’ De klas knikt en Faith pakt haar foto uit haar broekzak. Ze doet hem in het bakje wat ondertussen rondgaat door de kring en ziet de foto van Nathan, de mysterieuze jongen. Als ze het bakje heeft doorgegeven aan Maud zoeken haar ogen hem weer. Wanneer ze hem hebben gevonden ziet ze dat hij schrikt, want hij keek al naar haar. Faith glimlacht en haar dag kan niet meer stuk.

 Heey, ik wacht nu wel even met een nieuw deel plaatsen denk ik. Pas na een paar reacties plaats ik denk ik weer iets nieuws... Dus als je verder wilt lezen, laat een reactie achter! :)