Vanessa Lurens jest zwykłą 16-latką.
Zwykłą...co znaczy dla niej to słowo.
Dziewczyna potrafi pięknie rysować. Tego zazroszą jej koleżanki z klasy, niedługo jednak nie będą mieć one znaczenia dla bohaterki.
Vanessa odkrywa, że jej rysunki coś łąc...
Kiedy Emily zapytała się mojego Zyzia czy mogą mi powiedzieć mój kot nagle zniknął... ...tak po prostu pojawiła się iskierka i BUM- nie ma kota -Co sie stało!?!??- zapytałam szybko Sobin I w tym momencie poczulam, że ktoś dotyka mnie w ramię. Ze łzami w oczach, bo przecież mój kotek tak po prostu zniknął odwróciłam się i go zobaczyłam. Był cudowny. Przede mną stal wysoki, szczupły chłopak z niebieskimi oczami i bląd włosami, które nie były ułożone przez co chłopak wyglądał słodko. -K...k..kim jesteś?- zapytałam. -Zyzio- odpowiedział śmiejąc się- no przecież tak mnie nazwałaś- dodał widząc na moje twarzy zakłopotanie -Czekaj, czekaj czyli, że ty, przed chwilą tak po prostu zamieniłes się z mojego Zyzia w...w - zawałachałam się -W co?- zapytał cały czas mając na twarzy ten piękny uśmiech -No w siebie -Tak, walasnie to zrobiłem- odpowiedział -A..a...ale jak??!!??!? -Wszystko wytłumaczę ci już w domu, tu nie jest zbyt bezpiecznie- powiedział, ale już bez uśmiechu. -Cooo!?!!? Jak to niebezpiecznie??!?- zapytałam głośno -Ciiiiii- wtracily się Sabin i Emily -Zaraz, zaraz wy wiedziałyście, że mój Zyziu tak potrafi. -Wlasciwie to to jest Kristoph i tak wiedziałyśmy- tłumaczyła mi Sabin -Tylko nie Kristoph, mów mi Kris- wtrącił się Kris -Wszystko jedno, ale o co tu chodzi?!?!!!? - krzyczałam. -O nie!- powiedział Kris -Co?!- Zapytałam z ironią, nie bardzo obchodziły mnie teraz jego obawy, ale zauważyłam, że dziewczyny zaczęły się rozglądać. -Zamknij oczy- powiedział do mnie chłopak Wystraszyłam się więc natychmiast to zrobiłam. On podszedł do mnie i objął ramionami, a Emily powiedziała coś w stylu: "teleros"
Następne co pamiętam to ból głowy, uczucie spadania i bolące żebra. Po otworzeniu oczu ból był jeszcze silniejszy, a na mnie zobaczyłam Krisa. -Ałłł- powiedziałam do siebie bo chłopak najwyraźniej był nieprzytomny. Odchylam głowę i zobaczyłam wystającą z podłogi Sabin- hej, pomóż- krzyknęłam do niej. -selexio- powiedziała dziewczyna, a Kris uniusł się w powietrze, a następnie upadł na trawę. -mimo ogromnego bólu wstałam i podeszłam do dziewczyny -powiedz mi o co tu chodzi?- zapytałam zmęczona niż tym wszystkim -kiedy Kris się obudzi wszystko ci wyjaśni, ale narazie musimy się dostać do "PRIMAVERY" Przypomniałam sobie kiedy na języku polskim omawialiśmy obraz pt."Primavera" czyli wiosna.
"Teleros Primavera" usłyszałam nagle i znowu odczułam ogromny ból głowy. Otworzyłam oczy i zobaczyłam dom. Bardzo duży, nowoczesny dom.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Nie zdążyłam dobrze się przyjżeć, bo Kris nagle szybko wstał. -Jak dobrze, że przeniosłaś nas tutaj Sabin. No na ci czekacie? Chodźcie. -gdzie jesteśmy?- Zapytałam chłopaka -to jest mój dom i sala ćwiczeń czyli "PRIMAVERA" -Ale ty jesteś moim kotem nie możesz tu mieszkać. -Wlasnie, że mogę- uśmiechnął się- myślisz, że gdzie chodzą wszystkie koty kiedy nie ma ich całymi dniami? I wtedy zrozumiałam Oni wszyscy są kotami, potrafią się w nie zmieniać, a to ich dom i sala ćwiczeń. Nie mogłam tylko za nic w świecie zrozumieć: -Co JA tu robiłam? -JAK się tu dostałam? -dlaczego TAM było niebezpiecznie
To wszystko było dziwne i skąplikowane...
C.D.N.
Dzisiaj taki krótszy troszke, ale pisze to późno a jutro mam sprawdzian, ale kolejny rozdział będzie miał już ponad 700 słów.
