kafamın içinde dolanıp durma,
işgal etme artık ki
unuttuğumla kalayım
kendini hatırlatma ki
seni tekrar düşünmeyeyim
çünkü düşünmeye devam ettikçe
içten içe mahvoluyorum
bu sefer -bile bile- mahvolmak istemiyorum
yeterince olmadım mı zaten?
sana aşkımı itiraf ettiğim yazı aklıma geldikçe
ne kadar aptal olduğunu tekrar hatırlıyorum
sana bütün hislerimi açtım ben -bazılarını, içimde savaştığım önemli kısımları değil- ama sen,
sen sadece bunun "normal" olduğunu söyledin,
"sorun değil" dedin,
ortada anormal bir durum yoktu zaten,
eğer hislerimse anormal olan
o zaman dünyanın en anormal insanıy(d)ım.
"sorun" olsaydı o zaman giderdim
fakat sen dedin ki
(hep bir şeyler derdin, neden artık demiyorsun?)
"neden konuşmayı keseceksin? kesme konuşmayı! hayatımdan çıkma!"
bana bunları söyleyen kişiye ne yaptın?
bana bunları söyleyen kişi çok mu acı cekiyordu ki onu elimden alıp başka birine dönüştürdün?
