Ik open de deur en kijk verschrikt de gang in. Alles ligt overhoop, net alsof iemand iets aan het zoeken was, maar het niet onmiddellijk gevonden heeft en tevergeefs heeft die persoon doorgezocht. Ik hoor dat iemand naar adem hapt en kijk achter me. "Are you allright?", vraag ik als ik naar Harry kijk. Ik weet niet hoe het komt, maar op de één of andere manier panikeer ik niet. "Eum, is this always like this?" "Nope", zeg ik en ik pop de p. "What happened?", vraagt Harry bezorgd. Ik weet zeker dat niemand ons huis in geweest is, ik heb de deur zeker gesloten en ik controleer de ramen altijd. Ik ben nogal een freak op dat vlak. Ik ben gewoon superbang dat ooit iemand ons iets zal aandoen, ik kijk waarschijnlijk te veel films. "I think it was my mother", antwoord ik op zijn vraag. Ik buk mij en kijk naar de papieren die op de grond liggen. Allemaal rekeningen van lang geleden. Plots valt me één papier op, het lijkt wel alsof het naar me ligt te grijnzen. Ik neem het en sta weer op. " What is that?", vraagt Harry terwijl hij over mijn schouder meekijkt. Ik toon het hem en besef te laat dat hij het niet kan lezen. " It's from my father", zeg ik met een frons op mijn voorhoofd. "Ow, you can give it back too him", stelt Harry vast. " No, he left us two years ago." " Oh, I'm sorry Axelle." "It's oké, you could not know it." Ik buk me weer en ruim alle papieren op. Harry bukt zich ook en helpt me. Na enkele minuten hebben we alle papieren weer opgeruimd en ik leg ze weer in de lade. "So, we are going to make pizza", zeg ik zo vrolijk mogelijk. " Axelle, if you wanna talk about something, you can trust me." "I know", zeg ik en ik glimlach om Harry's stemmingswisseling. Eerst was hij superbeschaamd en durfde hij niets zeggen, en nu stelt hij voor om te luisteren naar mijn problemen. " You can trust me too Harry", zeg ik want ik weet dat hij me ook iets niet zegt. En dat is logisch, natuurlijk we kennen elkaar nog maar één dag. Ik haal het deeg uit en besluit het te laten gaan, ik heb nooit iemand iets over mijn vader verteld. Niemand hier weet iets over hem want we zijn verhuisd nadat hij ons verlaten heeft. "You don't wanna talk about it right", stelt Harry vast. " I'm sorry, not now." "It's oké, I understand you." "So tell me something about your parents", zeg ik. Ik wil wel wat van zijn ouders te weten komen. "I eum, mm, that's smells great." Wow,Harry kan sommige onderwerpen ook niet subtiel ontlopen. Ik besluit er niet op in te gaan, ik begrijp waarom hij niet wil antwoorden. Ik wil zelf ook nooit over mijn familie praten. Alles ging goed tot papa vertrok. Nu ja, hij is mijn vader niet meer. Hij heeft ons in de steek gelaten , terwijl we hem nodig hadden. Terwijl mam hem nodig had. Hij was er nog 's ochtends, maar toen ik thuiskwam, was hij weg. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, hij is gewoon vertrokken zonder iets te zeggen. Al die tijd zei mama me dat ze nooit iets hoorde van hem, maar nu heb ik die brief gevonden... Het is een brief van mijn vader, hij heeft hem geschreven en ik zag de datum. De brief is van vorige week, mama heeft nog contact met mijn vader... "Are you oké?", hoor ik Harry achter me en ik draai me naar hem toe. "No", geef ik toe en ik voel de tranen prikken. "Can I help?",vraagt hij bezorgd. " Can I just cry, please?""Uhu", zegt hij en hij trekt me naar hem toe. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en laat de tranen lopen.
