Ik staar naar de deur waardoor Harry vertrokken is, dit kan niet waar zijn. Waarom deed ik dat? Waarom heb ik hem proberen kussen? Ik ken hem amper twee dagen en toch leunde ik in voor die kus. Waarom maak ik altijd zo'n grote fouten? Ik kijk naar onze warme choco's en vertrek. Ik moet hem zien te vinden. Ik loop naar buiten en kijk om me heen. Ik zie niets. Niets dat me toont waarheen ik moet gaan. Niets. Ik weet niet eens waar hij woont. Ik neem mijn gsm en bel hem. Hij rinkelt even maar gaat dan af. Hij heeft me genegeerd, hij wil niet met me praten. Damn Axelle waarom ben je ook zo. Ik moet hem zien te vinden!
~
Urenlang heb ik doelloos door de stad gelopen. Ik heb alle straten doorkruist, ik ben alle winkels in geweest, ik heb zelfs zitten wachten aan de paskamers gewoon omdat er toch een kans was dat hij daar zou zijn. Ik weet het , die kans is heel erg klein, maar hij is er wel. Het is nu negen uur 's avonds. Alle winkels zijn gesloten, het is donker en ik weet dat ik naar huis moet. Plots voel ik mijn gsm trillen. Zo snel ik kan ga ik naar mijn inbox, hopend op een berichtje van Harry. Al is het gewoon maar om te zeggen dat hij veilig thuis is. Maar nee, niets van Harry. Gewoon een stom bericht van mam, om te zeggen dat de meeting gisteren in Brussel niet afgelopen was en dat ze vandaag nog enkele punten moeten bespreken. Dus dat betekent ook dat ik tot volgende week helemaal alleen thuis zit omdat ze daarna nog door moet reisen naar London voor een zaak. Ik weet dat ik niet moet klagen. Ik bedoel, mama is één van de beste rechters die ik ken en we hebben het geld nodig want sinds papa weg is , staan we er alleen voor, maar dat betekent niet dat ik het leuk vind om alleen thuis te zitten. Dat betekent niet dat ik haar niet mis. Soms voelt het alsof toen papa vertrok, hij ook mama meegenomen heeft. Daarom ben ik zo blij dat ik Victoria en Thomas heb, maar Harry is nu weg en ik had zo graag gehoopt dat hij er ook bij zou komen. Maar nee, ik Axelle Valcke heb het weer grandious moeten verpesten. Ik neem mijn fiets en vertrek naar huis. Op de terugweg kom ik langs school en ik zie dat er nog licht brand in Vandenboogaerdes bureau. God die man is echt verslaafd aan zijn werk. Plots schiet me iets te binnen. Vandenboogaerde is Harry's vertrouwenspersoon hier op school. Dat moet ook betekenen dat hij weet waar Harry woont en dat kan niet ver zijn want hij komt te voet naar school. Dus dat betekent dat ik nog langs kan gaan! Ik zet mijn fiets langs de muur en loop het gebouw binnen naar Vandenboogaerdes kantoor. Ik klop en hoor ' binnen.'
"Axelle, wat doe jij hier nu, het is al na negen uur hoor. Je hoort hier helemaal niet te zijn." Ik knik en blijf wat in het deurgat staan. "Weet ik meneer, maar ik heb Harry's adres echt dringend nodig. " Hij fronst en kijkt me aan. " Kan het echt niet wachten tot morgen?" Ik schud mijn hoofd, ik weet nu al dat Harry me morgen niet onder ogen zal willen komen. " Nee , meneer. Morgen is het zondag en dan heeft hij vast al plannen met zijn familie, hij is zijn jas bij me vergeten en hij zei dat ze morgen gaan wandelen en ik wil niet dat hij niet mee kan omdat het te koud is", zuig ik uit mijn duim. Gelukkig lijkt Vandenboogaerde het te geloven. " Oké, dan, hij woont niet ver dus je hoeft niet ver te gaan. Hier juist om de hoek, nummer 12." Ik knik en bedank hem. "Dankjewel, prettig weekend verder meneer." Hij knikt en buigt zich weer over zijn boeken. Geen wonder dat die man niet getrouwd is. Terwijl ik terug naar mijn fiets loop denk ik aan wat hij gezegd heeft. De straten hier rondom de school zijn redelijk arm. Het zijn heel erg kleine rijhuisjes, ik denk twee kamers maxiumum. En als ik zeg heel klein , bedoel ik ECHT heel klein. Ik loop de straat in en zie dat ik gelijk heb. Kleine rood/bruine huisjes staan tegen elkaar aangeplakt. Ze hebben allemaal en voortuintje, het ene al wat beter onderhouden dan het andere en het zien er superoude uit. Volgens mij zijn ze zelfs opgenomen in het plan van de burgemeester om ze te slopen en er nieuwe luxe-appartementen te zetten. Ik stop bij nummer 12 en kijk naar het huisje. Binnen brandt licht, de voortuin is mooi onderhouden en in tegenstelling tot de andere huisjes, bladert de verf niet van de voordeur. Ik bind mijn fiets vast aan de lantaarnpaal tegenover het huisje en loop naar de voordeur toe. Ik haal diep adem en duw op de bel.
~
De voordeur gaat open en onmiddellijk besef ik dat ik verkeerd ben. Een klein meisje van misschien een jaar of vijf heeft de deur opengedaan. Ze heeft bruine krullen en bruine ogen. "Daddy, there's a girl here." Roept ze naar een deur die openstaat. Volgens mij de woonkamer, maar dat weet ik niet zeker. "What's her name?" Roept een mannenstem terug, waarvan ik veronderstel dat het haar vader is. Het meisje kijkt me vragend aan. " Axelle." Het meisje loopt naar de woonkamer om mijn naam te zeggen terwijl ik de gang in me opneem. Enorm veel speelgoed ligt opgestapeld tegen de muur en ik kan er niets aan doen, maar het is echt vuil. Ik bedoel niet dat het vol met stof ligt ofzo, gewoon heel erg vol. Ik hoor voetstappen en weet dat de vader van het meisje nu naar me toekomt, ik ben echt benieuwd om hem te zien.
Hij komt de gang in en ik voel mijn ogen gewoon verwijden. "Axelle?"
"Harry? What are you doing here?" , vraag ik. Hij komt dichter en ik zie dat hij een babytje in zijn handen houdt. Het meisje van daarnet komt achter hem aan gehuppeld samen met een jongetje van een jaar of 3 denk ik. Harry kijkt me aan en kijkt dan achter zich terwijl hij de deur wat sluit om de gang aan mijn gezichtsbeeld te doen ontsnappen. " You're there babysit?" vraag ik dan maar, aangezien hij nog steeds niet op mijn vraag geantwoord heeft. Het zou kunnen toch, ik bedoel Engelse kindjes hebben een Engelse babysit nodig. Harry zucht en schudt zijn hoofd terwijl hij naar beneden staart. "No, I live here."
