Rutyna Cię Zabije || OneShot #2

Czy można w tym trwać?

Po tragediach

Stajemy się czymś dziwnym

Niepełnym

Pustym

Tak jakby czegoś brakowało

Tak było z tą kobietą

Była niepełna

Brakowało jej połowy serca

Które zniknęło wraz

Ze śmiercią

Jej bliskich

Męża

Ojca jej dzieci

Dwóch roześmianych chłopców

Których też zabrała

Śmierć

Gdy z połowu

Nie wrócili do domu

Codziennie to samo

Rutyna

Aż pewnego dnia

Robił wszystko

Gotowała

Sprzątała

Ścieliła łóżka

Siedziała wieczorem przy kominku

Jak niegdyś

Przed ich śmiercią

Wydawało jej się

Że nic się nie stało

Że rano gotowała

4 porcje owsianki

Choć była tylko ona

Ale kiedyś

Cała owsianka znikała

Teraz zostały

Parujące miski

Z niezjedzonym posiłkiem

Rutyna

Nie zmieniła swojego biegu

Codziennie

Rano prasowała ubrania dzieciom

Choć nigdy juz nie zostały

Zbrudzone ani wygniecione

Tak mijała rutyna

Kobieta żyła w kłamstwie

Ze zmarłymi

Rozmawiała z nimi

Gdy umierała

Oni nadal byli z nią

Ale tak prawdziwie

Uśmiechnęli się do niej

I wypłynęli razem

Na ryby

Ostatni raz