{•a new one•} ~larry stylinson~ (Dutch Story)

~Hoofdstuk 3

(p.o.v Harry)

"Oké , dan ik ga maar straight to the point Zayn Javvad Malik is omgekomen door een bom."

Het eerste waar ik aan denk is 'een bom?'. Maar mijn vraag wordt al snel beantwoordt.

"Er was een terroristen aanslag in het centrum van Londen, en met toeval liep Zayn daar en is hij geraakt door de bom." zegt de dokter.

Ik moest even men hersenen opnieuw opstarten, alles op de goede plaats zetten voor ik weer kan luisteren naar de dokter.... Oké alles staat weer goed we kunnen weer veder.

"Is Zayn dus ontploft." vraagt Niall ineens na een lange stilte, ik denk dat we alle in die lange stilte onze hersenen opnieuw aan het opstarten waren. En alles even op een rijtje aan het zetten waren. Ik weet het wel bijna zeker dat ze dat deden.

"Nee, het was een spijkerbom en een van de spijkers was in Zayn hart gekomen dus was hij opslag dood." antwoordde de dokter.

Om eerlijk te zijn luister ik niet meer naar hem. Ik kan alleen maar denken aan Zayn. Hij heeft  niet lang en gelukkig kunnen leven, hij heeft nooit een gezin kunnen hebben, een kind NIKS. Want hij is gedood door mensen die denken dat dat moet van god.

"Het spijt me voor jullie verlies."zegt de dokter.

Maar ik weet donders goed dat hij het niet meent. Het is alleen zijn baan om dit te zeggen wat mij lichtelijk woedend maakt. Ik wed dat hij geen idee heeft hoe het voelt om een van je beste vrienden te verliezen.

"Kunnen we naar Zayn."vraagt Liam beleeft.

"Zeker." geeft de dokter als antwoord.

Hij staat op van zijn piepende stoel en vraagt ons om hem te volgen. Wat wij dan ook doen. We lopen nu door een hal waar alle slachtoffers van de aanslag liggen. Je kan zo naar binnen kijken door de ramen. Zo zag ik een klein meisje ik schat haar rond de 8, haar moeder zat naast haar ze huilde. Ziet Zayn er ook zo slecht uit? Zal ik ook zo hardt huilen of zal ik bevriezen van angst en geen een traan laten vallen? Daar komen we snel genoeg achter want de dokter stopt met lopen en wijst naar de deur waar Zayn ligt. En zo lopen wij  naar binnen vooraan Liam daarna Niall en als laatste ik. Nu dat ik naar binnen loop vraag ik me af of ik dit eigenlijk wel wil zien. Telaat! Ik zie hem liggen,hoe zal ik het beschrijven het is Zayn alleen dan 10 tinten lichter. Ik kijk om me heen en zie Liam op zeker wel een afstand van 5 meter van Zayn, hij is verstijft en zijn ogen staan op barsten. Ik kijk veder en zie Niall naast Zayns bed door zijn knieën gezakt te huilen je kan het ook wel schreeuwen noemen zijn snikken zijn zo hard dat je het de hal hier verderop nog steeds hoort. En ik, ik sta hier stil met tranen in mijn ogen en met teveel gevoelens tegelijk. Hij is dood hij is echt dood. Het is hard en te gelijkertijd ook raar om te bedenken dat je 2 dagen geleden nog gezellig en gelukkig met die persoon aan het praten was en dat die persoon hier nu ligt dood in een ziekenhuis, en nooit meer zijn ogen opent, nooit meer lacht of beweegt. Dat doet pijn. Na een kwartier van gehuil en rouwen moeten we weg. Niall wou eerst niet mee maar hij zit uiteindelijk toch in de auto met ons richting de studio. Het is de gehele weg stil maar geen ongemakkelijke stilte het is juist een fijne stilte waar je goed in kan nadenken dat is dus ook wat ik doe, ik ben in deze stilte aan het samenvatten wat er deze dag nou precies gebeurd is, wat best wel moeilijk is aangezien het best veel is. Oké de dag, ik stond op om 5.30 omdat ik niet meer kon slapen. Daarna ging ik ontbijten en at ik cornflakes omdat ik bijna niks meer in huis heb. Toen kreeg ik een berichtje van het management, en toen begon de hel. Ik ging vlug naar de studio na de crises met mijn kleding. In de studio trof ik een huilende Liam en Niall aan omdat Zayn dood is. Toen gingen we naar het ziekenhuis en kregen we uitleg over wat er met Zayn is gebeurd en toen, toen brak mijn hart in duizend stukjes. Door een lijkbleke Zayn die stilletjes op zijn bed lag, natuurlijk ligt die stil en is die wit hij is DOOD!! idioot. En nu nu zit ik hier te wachten tot we aankomen bij de studio. 

Eindelijk aangekomen bij de studio stap ik uit zeg ik iedereen gedag en ga ik naar mijn auto. Ik stap in en zie mijn gordel, ik start de auto en rij weg zonder gordel omdat ik niet veilig wil zijn. Na een paar minuten rijden komt er een liedje op dat me ergens aan doet denken, o ja Zayns lievelings lied, ik moet even stoppen en tot rust komen hoe ga ik dit ooit overleven. Waarom moet dit nou gebeuren waarom bij Zayn hij verdiende dit niet,niemand niet. Nog even en dan ben ik thuis kom op Harry je kan dit, eindelijk thuis. ik stap uit en slof richting de deur met alle energie die ik nog heb, wat dus niet veel is. Bijna bij de deur nog een klein stukje, en dan zie ik fans staan ze komen naar me toe gerend en vragen beleeft om een foto. Ik kijk ze aan en ze schrikken ze schrikken gewoon van mijn gezicht zie ik er dan zo slecht uit, dat blijkt dan maar weer. Want ze beginnen me te knuffelen. Dat was het punt dat de emmer deed overlopen ik soort in tranen uit voor de 3de keer vandaag al. Na een paar minuten laat ik los,

"dankje"

En loop naar binnen, hier sta ik dan in mijn woonkamer niet wetend wat te doen. Weet je wat ik heb helemaal geen zin meer in vandaag. Zo gezegd zo gedaan,ik lig in bed. En val met tranen in mijn ogen in slaap.