ARKADAŞK

-1-

İşte orda!

Sonunda gelmişti. Uzun süredir bu anı bekliyordum. Irmak benim en yakın arkadaşım.Uzun zaman once ailesi onu Amerika'ya okumaya göndermisti.Irmak bunu çok istemesede annesi ve babası çok istediği için kabul etmişti.Bana bu haberi verdiğinde ilk başta şaka yaptığını sanmiştim. Ses tonundan belli etmişti bu gerçekti. "Ne? sen ciddimisin? Nasıl kabul edersin böyle birşeyi ya! Ben sensiz ne yaparım? En yakın arkadaşım sensin."dedim ve ağlamaya başladım. O da bana sakin olmamı söylüyordu fakat o da ağlamaklıydı. Uzun süren sessizliğin ardından "Hemen oraya geliyorum,"dedim ve telefonu kapadım. Evine vardığımda kapının zilini çaldım. Yardımcı kadın,Selen abla,"Merhaba Yağmur çok özlettin kendini," diyerek açmıştı kapıyı. Haklıydı. Uzun zaman gelmemistim. Yaklaşık 1ay oluyordu. Neden bilmiyordum ama gelmek aklıma gelmemisti. Irmakla zaten okulda gorusuyorduk. Dediğim gibi zaten aklımada gelmemişti. Sınavlarımız vardı. "Haklısın Selen abla özür dilerim, suan acilen Irmağı görmem gerekiyor,"dedim. Kaşlarını hafifçe çatarak, "Tabii, Irmak Hanım odasındalar" dedi. Sanırım konudan bihaberdi. Neden olduğunu anlamadığı yüzünden belliydi.İçeriye koşarak girdim ve Irmağın odasına birden girince korktu, "Allah belanı vermesin!Korktum ya öyle girilirmi?" deyince onunla beraber bende kahkaha attım. Irmak hemen ardından suratını astı. Çantamı hafifçe yatağının üstüne atarak yanına vardım. Sarılmasını bekleyerek kollarımı açtım. Hıçkırarak ağlamaya başladı ve aynı zamanda açtığım kollarıma kavuşturdu bedenini. "Ah be ponçiğim," dedim sırtını sıvazlayarak. Irmağın anne ve babası kendi çıkarları için yapardı bunları. Irmağın ne düşünündüğü umurlarında değildi. Onu Amerika'ya okumaya göndereceklerdi ki Sözer ailesinin tek çocuğu mükemmel olsun. Irmak bunların farkında olurdu herzaman fakat anne babasına çok düşkün olduğu için böyle şeyleri hep kabul ederdi. İstemiyordu bazen ama ailesini gerçekten çok seviyordu ve bu yüzden sevgisinin karşılıksız olduğunu bile bile anne babası onu sevsinler diye kabul ederdi.