Biraz geç yazdım. Üzgünüm inşallah kitabımı seversiniz. Biraz heyecanlıyım.
Hayatımdan vazgeçeceğim an hentbol çıktı karşıma. Bir insanı hayata bağlayan bazı şeyler vardır. Benimde spor ve takımımdı.İzmire gitmek için valizimi hazırlarken gözüm annemle olan fotoğrafımıza takıldı. Annemi çok seviyordum ama bir yandan da sinirliydim. Neden bana değer vermiyordu,neden ben ön planda değilde arka plana atıyordu beni. Bunlar bir anda gözlerimi yaşartırken annemin bana birazda olsa engel olmasını isterdim.Ama direk git demesi zoruma gitmişti. Bunları unutman lazım Melis artık Yen'i hayatın başlıyor. İçindeki ölmüş çocuk yeniden hayat bulmak için senden bir yardım bekliyor. Şimdi o fırsat elinde bırak seni sevmeyen insanları. Düşüncelerim Kübranın sesi ile bölünürken dolmuş gözlerime baktı." Melis yine niye bu keder bak şuna istediğimiz bir hayat bizi bekliyor."doğru ama insan üzülüyor işte."bilmiyorum ki Kübra annemin yaptıkları ağrıma gidiyor "tam Kübra ağzını açıcakken kapı çaldı. Bende koşarak kapıyı açmaya gittim. Karşımda tanımadığım bir kadın vardı."merhaba annen içerde mi?" Biraz şaşırmıştım. Sonra anneme seslendim. Annem içerden geldi. Karşısındaki kadını görünce yüzündeki soluşu gördüm ve ağzından dökülen "sen" kelimesi ile bakışları bana kaydı. Ben olaya Fransız kaldım ama bişey diyemedim. Annem bana biraz sesini yükselterek"sen içeri geç Melisa ve kapını kapat" demişti. Bişey demeden kapıdaki kadına bir bakış atıp odama doğru ilerledim. Kübrada bana meraklı bakıp "ne oldu dercesine bakınca bilmiyorum dercesine kafamı salladım. Yine neler oluyordu artık bıkmıştım. Yine mi bir fırtına. Peki bu fırtınamda kendimi mi kurtaracaktım, sığınacak bir liman mı beni kurtacaktı...
Bir bölüm daha sonuna geldik. Bu kitap biraz gerçek biraz hayallerle harmanlayıp sizlere sunmaya devam edeceğim.Biraz kısa bir bölüm oldu.
