Gevaarlijke Mates

2

~de volgende dag~

Pov Mason

Ze lag opgerold als een klein hondje tegen me aan. Gisteravond was ze hier heen gekomen en ik weet nog steeds niet waarom. Ik zou willen dat we hier voor altijd zo zouden kunnen blijven liggen. Zo rustig en vredig. Er werd op de deur geklopt en Kevin kwam de kamer binnen lopen. Ik gaf hem meteen mijn dodelijkste blik om aan te geven dat hij zijn mond moest houden. Ik probeerde voorzichtig op te staan, zodat ik haar niet wakker zou maken. "Wat is er?" vroeg een zacht stemmetje vanonder de dekens. Ik had haar toch wakker gemaakt. "Niks. Blijf maar lekker liggen. Ik ben zo terug." zei ik terwijl ik achter Kevin aan de deur uit liep. "Wat?" vroeg ik zodra we op de gang stonden. "We hebben een probleem. Ze missen haar in het roedelhuis. Haar vader en Alfa Logan komen eraan en je weet wat er gebeurd als ze haar daar zo zien liggen."
"Er is niks gebeurd." 
"Dat weten zei niet."
"Ze blijft juist extra liggen als we het zeggen, dus laat ze maar komen."
"Heel zeker dat je het haar niet gaat zeggen. Dadelijk wordt ze boos op jou, omdat je het haar niet hebt verteld."
Ik begon echt genoeg te krijgen van dit gesprek. "Prima, ik zal het zeggen, maar ze zal het met me eens zijn." Ik liep de kamer binnen om het haar te vertellen. "Je vader en Logan zijn onderweg om je te zoeken", zei ik zonder emotie. "Weet ik. Ze hebben gevraagd waar ik was", reageerde ze even emotieloos.

Pov Lisa

Ik was aan het twijfelen of ik weg zou gaan. Als ik bleef kregen we beide problemen, ik zou huisarrest krijgen en hij zou uit mijn leven verdwijnen, toch bleef ik.
De deur wordt met een ruk open getrokken. Daar stonden ze. Ik heb geen idee waarom Logan hier eigenlijk was, hij heeft er niks mee te maken. "WAT DOE JIJ HIER?!" riep vader zo hard dat de hele roedel het kon horen. "Slapen", zei ik zo normaal mogelijk. "Denk goed na voordat je iets zegt", zei mijn moeder, die ondertussen ook in de deur opening stond, nadrukkelijk. "Praten. Straks. In de woonkamer. Vanavond", met die woorden liepen ze weg en waren Mason en ik weer alleen.

Tijdens het ontbijt was het muis stil. Papa was nog steeds boos en de spanning tussen Mason en de andere Alfa's was alleen maar groter geworden. Na het eten gingen we verder met vergaderen. "Heeft iemand nog een ander idee?" begon vader. Alfa Peter had het idee om meer mensen bij de grens te zetten en alle rogue's te controleren of ze goede of foute bedoelingen hebben. Slecht idee, dat gaat nooit werken ooit gehoord van acteren. Wilde ik reageren, maar hield me in. Ook Alfa Logan had een idee: "We kunnen ze ook gewoon in de kerkers stoppen en degene waar we zeker van zijn dat ze geen probleem vormen voor de roedels vrijlaten." "De kerkers zitten te vol, dat is nou net het probleem!" zei Mason geïrriteerd terug. "Beter dan vermoorden", zei Logan Junior. "Het is in ieder geval een oplossing." "Genoeg! Morgen gaan we stemmen over de oplossing die zijn genoemd. Ook de Luna's stemmen mee", zei vader. Iedereen was het er mee eens.

Pov Mason

Wat een belachelijke oplossingen. Mijn oplossing moet winnen, kan niet anders. Alfa Devon was bezig de stemmen te tellen, terwijl ik naar Lisa zat te kijken. "Oké, de stemmen zijn geteld, Alfa Masons oplossing is het geworden", haalde Alfa Devon me uit mijn gedachte. "Dat is onmogelijk!" riep Alfa Logan ongelovig uit. "Zijn idee was beter, leer er mee leven", zei Lisa lichtelijk geïrriteerd. Ze is echt geweldig. Hó. WACHT. WAT?! Zo mag ik niet denken. Ik ben de gevaarlijkste Alfa die er is. Ik heb geen zwakke plek en ik hoef er ook geen. Morgen zouden we verder gaan met de uitwerking van het plan, maar voor nu waren we klaar. Ik liep de vergaderzaal uit om terug te keren naar mijn kamer. Ik had geen zin om te praten en moest nog veel zaken regelen omtrent de roedel.  "Mason!" hoorde ik Lisa roepen. Ik draaide me om en keek recht in haar helder blauwe ogen. "We worden aangevallen. Alle Alfa's moeten helpen." Met die woorden rende ze naar buiten.

Pov Lisa

Ik rende naar buiten om een slachtveld voor me te zien. Het waren rogue's. Ik zag Jack gewond op de grond liggen, met een wolf bovenop hem. Ik veranderde en rende op het vechtende tweetal af. Ik probeerde ze van elkaar af te trekken. De rogue haalde naar me uit, waardoor ik op de grond viel. Hij sprong bovenop me. Ik kon geen kant op. "Van plan ergens heen te gaan, wolfje?" zei hij met mierzoete stem. Opeens begon hij heel hard te piepen en zag ik dat Mason  hem in zijn nek had gebeten. Hij ging piepend van me af, zodat ik weg kon komen. De rogue's trokken zich, waardoor de schade, die ze hadden aangericht, zichtbaar werd. "Gaat het?" vroeg Mason bezorgd. "Waarom zou het niet gaan", zei ik met een opgezette glimlach. De pijn was echt moordend, maar dat hoeft niemand te weten. "Kom ik help je naar binnen. Kun je staan?" "Ja, het gaat prima." Ik weigerde zijn hand en liep naar de gewonden die het dichtstbij ons lagen. "Haal een doekje, water en verband!" riep ik naar niemand in het bijzonder. Al snel kwam een kokkin aanlopen met de spullen. Ze hielp me met het verzorgen van Logan Junior, de zoon van Alfa Logan. Hij was buiten bewustzijn en had diepe wonden. "Hij moet naar binnen", begon de kokkin, maar ik kapte haar af:"Laat iemand anders dat maar doen." Ik wilde naar de volgende gewonde lopen, toen het zwart werd voor mijn ogen. Ik zag niks en mijn lichaam werkte niet meer. Ik was weg.