Gevaarlijke Mates

3

Pov Mason

Ze ligt nu al 3 dagen in coma. Ik probeer zoveel mogelijk bij haar langs te gaan, maar haar vader wil niemand binnen laten. Gelukkig is hun beveiliging niet zo goed en kan ik makkelijk binnen glippen. Ook helpt haar moeder me door de tijden waarop ik kan komen door te geven. Ik zit nu langs haar bed. De 5 minuten die ik heb zit ik zoals de afgelopen 3 dagen naar haar slapende gezicht te staren. "Je tijd is om", fluisterde Luna Elinor. Ik verandere weer in wolf vorm en rende weg. Bij mijn roedel aangekomen hoorde ik een heleboel geluid. Wat is er aan de hand? Vroeg ik mezelf af. Ik rende verder naar het roedel huis en kwam er al snel genoeg achter dat 2 mensen uit mijn roedel aan het vechten waren. "Wat is hier aan de hand?!" riep ik over het geschreeuw en gejuich heen toen ik bij het gevecht kwam. "Ze zijn aan het 'trainen'. Een gevecht van leven op dood", gaf Kevin antwoord. "Oké, laat ze maar vechten en gooi de ander in de kerkers als ze klaar zijn. Eens zien wie hier de sterkste is."
"Is ze al wakker?"
"Nee, je merkt dat het ernstiger wordt. Mijn tijd is steeds korter."
"Dat is balen, man." Ik liep weer terug naar het roedelhuis.
Mijn bureau lag vol papieren, waar ik echt geen zin in had. Ik had nergens zin in. Noah kwam binnen en begon alle zaken die ik nog moest doen op te noemen. "Ga weg", zei ik vermoeid. "Maar dit moet morgen klaar zijn. U moet.." verder kwam hij niet ik schreeuwde met Alfa stem:"Ik moet niks!!" En weg was hij. De eerste keer dat ik blij was dat Noah me het nieuws kwam vertellen en niet Kevin. Hem kreeg ik niet zo makkelijk weg. Ik ging naar mijn kamer om even uit te rusten, maar Kevin hield me tegen:"Ze is wakker. Je kunt vanavond haar kamer binnen gaan via het raam." Ik kon mijn oren niet geloven. Ze was wakker. Mijn wolf begon rondjes te rennen in mijn hoofd. "Oké, ik zal kijken of ik tijd heb", probeerde ik zo normaal mogelijk te zeggen. Zonder succes. Kevin had me meteen door en feliciteerde me. Daarna liep hij weg.

"Ik moet gaan!" riep ik door het roedelhuis naar Kevin. Noah en Naomi hadden een eigen huis een paar honderd meter verderop. "Zal ik mee gaan?" vroeg Kevin, die de kamer binnen kwam lopen. "Nee." En weg was ik.

Pov Lisa

Ik kon mijn ogen niet openen en mijn lichaam werkte niet mee. Ik weet niet hoelang ik weg was geweest, maar nu was ik bijna wakker. Ik probeerde mijn ogen met heel veel moeite open te krijgen en na ongeveer 10 pogingen lukte het me. Het felle licht scheen in mijn ogen, waardoor ik werd verblind. Toen ik aan het licht gewent was geraakt, zag ik mijn ouders langs mijn bed zitten. "Hey, hoe voel je je?" vroeg mijn moeder zacht. "Ik haal een dokter", zei vader en weg was hij. "Oké", gaf ik antwoord met een zwak stemmetje, waar ik van schrok. Mijn stem klonk heel anders. "Hoelang ben ik weg geweest?" vroeg ik aan mijn moeder. "3 dagen, maar het komt wel weer goed." Ik probeerde rechtop te komen zitten, maar een helse pijn drong mijn hoofd binnen. Ik voelde mijn moeders hadden, die me hielpen zachtjes terug te gaan liggen. "Blijf nog maar even liggen, de dokter komt er zo aan." Ze had gelijk, de deur ging open en daar waren mijn vader en de pack dokter. "Ik ga even kijken hoe het met je wond is en of alles nog werkt", zei de dokter.

De dokter was weg en ik had verder niks aan de coma overgehouden. Ik mocht op mijn eigen kamer aansterken. Mam had geregeld dat Mason me kwam opzoeken vanavond. Hij had 3 dagen langs mijn bed gezeten, wat best creepy was. Het was ook weel lief. Nu zat ik op mijn bed samen met Kate te wachten totdat hij zou komen. Ik hoorde een klop op het raam. Kate liep ernaar toe om hem open te maken. Daar stond hij, in mijn kamer. "Ik ga maar eens", zei Kate voordat ze de deur uit liep, ons alleen achter latend. "Hey", begon hij. "Hey." Het was super ongemakkelijk zoals hij daar stond en ik hier lag. "Je mag wel komen zitten hoor", zei om de stilte te verbreken. Soms heb je zo'n fijne stiltes, dit was het tegenovergestelde. Hij ging op de rand van mijn hemelbed zitten. Mijn kamer was best groot. Mijn bed stond in het midden tegen de muur aan met aan allebei de kanten stond een nachtkastje met daarop een lampje. Ik had een inloopkast en een grootte zitzak bedekte een hoek van de kamer. "Hoe gaat het met je?" vroeg hij lief. "Het gaat", antwoorde ik glimlachend. Ik had helemaal niet in de gaten gehad hoe erg ik hem had gemist. "Mooi zo." Ik knikte als bevestiging. We wisten ons allebei geen houding te geven. Eerst was het makkelijk, ik probeerde pap boos te maken en hij, ik weet niet wat hij aan het doen was. Ik keek verast op toen de deur open ging en Kate naar binnen kwam rennen. "Hij moet hier weg, Alfa Devon komt eraan", zei ze gehaast. Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en liep weer naar het raam. Ik pakte zijn arm en draaide hem om. "Je hebt 3 dagen naar me zitten kijken, dan mag je me ook wel een fatsoenlijke afscheids kus geven", met die woorden drukte ik mijn lippen op de zijne.
De deur ging open en mijn vader kwam de kamer binnen lopen. "Ik wilde je spreken over een onderwerp dat binnenkort heel belangrijk is. Wat vind je van Logans zoon, Bart?" vroeg mijn vader voorzichtig, maar ik wist al waar hij naar toe wilde. "Logan Junior? Hij is afschuwelijk", antwoorde ik met een vies gezicht. "Noem hem niet zo. Dan wil je niet met hem trouwen ofwel?" "Nee", ik schudde mijn hoofd. Nooit van zijn lang zal zijn leven niet. "Wil je met je mate trouwen?" vroeg hij nog voorzichtiger, hopend dat het antwoord nee is. "Nee, ik wil in het algemeen niet trouwen." Hij ik me twijfelend aan maar ging toen toch verder:"Oké, we praten morgen wel verder." Hij liep weg en eindelijk kon ik gaan slapen.