4x4

Dreamy Days

haar tenen krampten samen terwijl ze probeerde er iets van gevoel in terug te krijgen, ze schrapend over de cementen vloer, waardoor er stof en andere viezigheid onder haar nagels terecht kwam.

ze zuchtte, haar ogen zich opnieuw vestigend op de kale wanden, op de spiegel met de barsten erin en daarna weer op haar enige sprankje licht afgezien van het kale peertje dat aan het plafond hing; het sleutelgat van haar deur, waardoor heen ze een gang kon zien, net zo kaal als haar kamertje, maar uitgestrekt, zover dat ze het niet kon zien. het sleutelgat, waardoor ze soms de bewegingen en schaduwen zag van de man die haar eten onder haar deur doorschoof.

de deur.. dat was nog zo'n sprankje licht, waardoor ze opnieuw die gang kon zien, en afhankelijk van hoe ver ze naar links of rechts draaide, haar lappen kleding nog verder in het stof draaiend, kon ze zich van alles voorstellen, dan weer hoe er ergens muziek klonk, ver weg, alsof het gedempt werd door deuren en muren, soms een schril geluid, iets dat ze herkende vanuit haar dromen, van heel heel lang geleden, zo lang dat ze eigenlijk niet wist of het echt was, of dat ze het had verzonnen.

ze herinnerde zich weinig van de tijd voor ze hier kwam, maar soms had ze flarden die terug kwamen, haar geheugen zich zelf vermakend door het weinige entertainment dat 4x4 haar bood. soms was het het schrille geluid; vergezeld door een flard aan rood wat langs flitste, iets waarvan ze dacht te weten dat het een reddingsmiddel was, iets met vlammen.

Vlammen kende ze wel.  die hadden haar doen opschrikken uit haar slaap; die hadden er voor gezorgd dat ze nauwelijks meer kon ademen, likkend onder haar deur door, een machtig schouwspel maar toch was ze er doodsbang van geworden. het was de enige keer dat de man haar kamer was in geweest, tenminste, de enige keer dat ze zelf wist; hij kwam binnen rennen, een wit masker over zijn mond, alleen donkere, kille bruine ogen zichtbaar.

Het enige dat ze zich er verder van kon herinneren, was het gevoel van een koude natte doek tegen haar eigen mond en neus, en daarna toen ze wakker werd was alles weer als vanouds, alleen de rokerige lucht en de zwarte roetvegen op de onderkant van haar deur bewezen dat ze niet helemaal gek was geworden.

ze stond op van haar matras, haar armen omhoog strekkend waarbij de schouders krakend protesteerden. haar knieën trok ze op, éen voor éen, tot aan haar kin, om iets van beweging te hebben, net zo lang tot ze voelde dat ze leefde, haar adem versnellend net als haar hartslag en haar spieren trekkend, protesterend.

een geluid klonk in de gang, en snel ging ze op haar matras zitten, zich realiserend dat het tijd was voor haar avondmaal. en inderdaad; een schaduw voor de deur, en even werd het sleutelgat bedekt; er werd gekeken wat ze aan het doen was. vervolgens een tik van metaal op steen, en daarna het schuivende geluid waardoor haar mond al begon te wateren.

Het voedsel was niks bijzonders, vaak hetzelfde; maaltijden die varieerden van een boterham met pindakaas, tot taaie speklappen met wat aardappelen erbij. dit keer was het een gebakken ei, paprika en champignons erdoorheen, met een droog stuk brood erbij. haar glas water ernaast, en haar bakje met één enkele gele pil erin.

Dreamy wachtte tot de man wegliep, schoof toen vooruit op handen en knieën en trok haar dienblad op schoot, terug in haar veilige wereld. ze verorberde alles, en ookal smaakte het nergens naar, het was het enige dat ze kende, en ze wist dat ze beter iets, dan niets kon eten. vooral het glas water, één enkele slok permitteerde ze zich zelf, haar lippen likkend om het te waarderen, gorgelend om haar droge mond te spoelen.

ze slikte de pil door, met nog een slokje water, zette het glas zorgvuldig naast haar matras, en rolde zich dan op tot een balletje, haar hoofd verborgen in haar vieze, oude kussen. zo wachtte ze tot het bekende gevoel van slaperigheid kwam opzetten, gebracht dankzij haar pil.