EVSİZLER (JUNGKOOK)

Işık 2 Devam

...cocuktan farksız oluyordu. En çokta bunu seviyordum onda. Kalbinin anahtarı oluşumu seviyordum. Mutlulugum oluşunu seviyordum. Sessizce cıkladım duyduğuna emin olaraktan.
-Aigoooo kalbimin öküzü.
Sonrasında ikimizde gökyüzüne baktık. Yıldızlara...Gökyüzünün uçsuz bucaksız karanlığına. Küçük sandığımız bir sürü yıldız karanlığa ışık oluyordu,umut oluyordu. Ve en güzeli de herşey bizi anlatıyordu. Bu güzel sessizligi Jung Kook bozdu.
- Shin Woo merak ediyorum.
-Neyi Jung Kook?
-Seni ve düşüncelerini,kalbini hatta geçmişini de öğrendim ama bilmediğim birsey var.
Anlamayan gözlerle ona baktım.
-Bana babanın yaşadığından bahsetmiştin. Bir akıl hastanesinde olduğundan da. Onu hic görmeye gidiyormusun? Ya da seni hatırlıyor mu?
Jumgkook'un, sorusuyla şaşıp kalmıştım resmen. Basımı öne eğmiştim acılarımı saklayabilmek için. Aklıma onunla alakalı önce güzel anılarım sonra da onu tanıyamadığım zamanlar gelmişti. Uzun zaman olmuştu görmeye gitmemiştim onu. Biliyorum hangi evlat nunu yapardı ki babasına. Jung Kook'un da düşüncesi bu olacaktı büyül bir ihtimalle. Ama korktuğum için gidemiyordum onun yanına. Korkuyordum. Geçmişimle yeniden yüzleşmekten o canımdan çok sevdiğim babamı gözlerinde arayıp bulamamaktan. Karanlığı yeniden görmekten korkuyordum. Çünkü onun o boş bakan gözleri bana deli gibi hasret kaldığım anne kokusunu ve o güzel günlerin o kazayla ölüp gittiğini delice yüzüme vuruyordu. Çünkü o gözler bana babamın gülüşünü özlettiriyordu. Bu düşüncelerimle buğulan gözlerimin ardından yanaklarımdan aşağıya doğru süzülen bir yaş hissettim. Ardından o gözyaşının izlediği yolu tek tek öpen bir çift dudak. BN u jungkook'tu. Ona bu isim yetmiyordu artık. O benim kurtarıcı meleğimdi. O benim karanlıklar içinde kalmış tek yıldızımdı, ışığımdı, umudumdu. Gözlerimi kapattım bir nebze de olsun onun umudunu, sıcaklığını hissedebilmek adına. Ardından en son dudaklarıma ben buradayım dermişçesine bir öpücük kondurdu. Gözlerimi açtığımda bana baktı.
-Ağlama meleğim, artık ağlama .. Karanlık artık bizim korkumuz olamayacak , gözyaşlarımızda kalkanımız. Geçmişimizden kaçmayacağız. Aksine onunla ayağa kalkacağız. Güçlü olacağız biz olacağız.
-Jung Kook ben bu kadar ne iyilik yapmış olabilirim ki seni kazanacak kadar?
Gülümsedi Jung Kook.
-Peki ben ne yaptım da tanrı bana böylesine bir melek gönderdi?
-Jung Kook beni hiç bırakma olur mu
Elini tuttum sıkıca. O da dolan gözlerini silerek sımsıkı sardı beni kollarına.
-Ölsemde bırakmam seni Shin Woo, ölsemde...
Onun huzuruyla kapanmıştı gözlerim gecenin karanlığına...