It's just... Why?

Hoofdstuk 6

"Tineke of wat?" riep Brigitte geschrokken uit. Eric haalde zijn schouders op. "Het is een piste die we moeten natrekken" zei de mannelijke rechercheur. "Ik wil hiermee even naar de chef gaan" zei Brigitte, die zich niet lekker voelde bij de situatie. Eric knikte en het tweetal klopte aan bij hun commissaris. "Ja" antwoordde de man daarbinnen, als teken dat ze de deur mochten openen. "Chef, wij zitten met iets.. lastig" zei Brigitte, niet goed wetende hoe ze het moest omschrijven. Roger deed teken dat ze mochten gaan zitten en Eric legde de situatie uit. "Maar als Tineke het dan al gedaan zou hebben, waarom? En waarom pas na zoveel jaar?" vroeg de commissaris. "Omdat ze hem plots weer zag, bij Robin en Femke en hem verantwoordelijk stelde voor wat er gebeurde met haar vader?" opperde Brigitte. De chef moest toegeven dat ze een sterk motief had en ook zeker de gelegenheid. "Roep Koen onopvallend eens naar hier" beval de chef. Brigitte knikte. "Koen? De chef heeft een vraag over Barry, je moet even naar hem toe" zei ze tegen de inspecteur. Fronsend keek Koen de zwartharige dame voor zich aan, maar zonder nog iets te vragen trad hij het kantoor van zijn baas binnen. "Koen, het spijt me om wat ik ga zeggen" zei de chef.

Koen keek sprakeloos voor zich uit. Het verhaal dat commissaris Berckmans hem zonet vertelt had leek zo ongeloofwaardig! Hij achtte Tineke niet in staat tot moord, ze was daar te slim voor. Al had de man gelijk, Tineke had een sterk motief. Dirk was opgedoken op kantoor en een paar dagen later is hij dood. Dat was inderdaad te toevallig. Koen kreeg tranen in zijn ogen. Zijn collega, Tineke Schilebeeckx, de vrouw in wiens handen hij elke dag zijn leven legde had iemand vermoord? Hoe kon hij haar ooit vertrouwen? Hoe had zij ooit politieagente kunnen worden? "Ik wil haar ondervragen" zei Koen vastberaden. Verwonderd keek Roger zijn agent aan. "Ben je zeker?" vroeg de man. Koen knikte.

"Tineke, kende jij Dirk Bijens?" vroeg Koen toen hij zich rechtover zijn partner gezet had. De vrouw knikte. Op dat moment was het de man al duidelijk geworden. Eric en Brigitte hadden gelijk, Tineke had het gedaan. Ze had geen vragen gesteld toen ze de verhoorkamer in moest en aan de overkant van haar collega gezet werd. Ze had gewoon meegewerkt en gedaan wat van haar verwacht werd. "Wat heb je met hem gedaan?" vroeg Koen, bijtend op zijn tong om niet in tranen uit te barsten. "Dat weet jij ook wel" antwoordde ze alsof het niets was. Op dat moment brak Koen zijn hart volledig. "Waarom Tineke, waarom?" vroeg Koen met een krak in zijn stem. "Die klootzak heeft mijn leven verpest, mijn leven was één grote leugen!" schreeuwde Tineke. "Het was een ongeluk, jouw vader kroop zélf dronken achter het stuur!" zei Koen, die bruusk zijn stoel naar achteren had geschoven. Zijn handen begroef hij in zijn haar, hij had haar zijn rug toegekeerd. "Jij weet helemaal niks Koen, niks!" schreeuwde een woedende Tineke terug. "Tineke," zei Koen rustiger, "ik vertrouwde jou. Meer dan wie ook en nu doe je dit? Besef je hoe veel je me hiermee kwetst? Besef je dat?" tranen stroomden uit zijn helderblauwe ogen. "Het spijt me dat ik jou gekwetst heb, maar het spijt me niet dat ik hem vermoord heb" antwoordde ze eerlijk. "Ik herken jou niet meer" zei Koen, waarna Tinekes hart brak. "Ik zag jou als een verstandige agente, iemand die rust uitstraalde. Niet iemand die mensen vermoord, die mensen in brand steekt!" Gekwetst keek Koen zijn collega aan. "Koen, ik ben nog steeds dezelfde persoon!" zei Tineke, maar Koen was het niet met haar eens. De Tineke die hij kende was behulpzaam, liefdevol, maar toch kordaat. Een perfecte agente, die haar beroep met liefde uitvoerde. Hij kende haar als iemand die vond dat niemand kon beslissen over het leven van een ander, iemand die ervan walgde als mensen trots waren op moord. En nu was zij ook zo geworden, ze zou moeten walgen van zichzelf. Was het politiewerk haar te veel geworden? "Koen?" vroeg Tineke voorzichtig. "Nee," antwoordde hij, "het is voorbij. Alles is voorbij, Tineke. Ik ken jou niet meer-" nog voordat hij zijn zin had kunnen afmaken onderbrak de roodbruinharige vrouw hem: "Koen, die klootzak heeft mijn leven kapot gemaakt" ze haalde even adem, maar barstte terwijl in huilen uit. "Mijn leven was één grote leugen, dankzij hém! Toen hij hier verscheen... Ik kon het niet meer aan, echt niet!" De vrouw begroef haar gezicht in haar handen en op dat moment had Koen de neiging om naast haar neer de knielen en haar een stevige knuffel te geven. Maar hij deed het niet. Hij kon het niet. "Waarom gaf je je niet meteen aan?" vroeg Koen. "Niemand had het me gevraagd" zei ze schouderophalend. Het verbaasde Koen dat ze er zo losjes over ging. Als iemand zo'n antwoord had geven had Tineke met haar ogen gedraaid en hem meteen weer de cel in gestopt. Ze was geen agente meer, ze was zichzelf niet meer! Ze was hoofdinspecteur Tineke Schilebeeckx niet meer, ze was een moordenaar, een gangster, een crimineel. Koens leuke collega was er niet meer, die persoon waarvoor hij elke dag met plezier naar zijn werk ging. Ooit was ze zijn beste vriendin geweest. Maar het was over. Zij had nu zíjn leven overhoop gegooid net als het leven van zoveel anderen. Familie en vrienden van het slachtoffer maar ook haar vrienden en familie. Tineke was nu ook een slachtoffer, slachtoffer van haar eigen daden. Nu pas besefte Koen hoeveel slachtoffers er waren als iemand vermoord werd. Niet alleen de vermoorde, maar ook de familie en vrienden van de vermoorde, de moordenaar zelf en de familie en vrienden van de moordenaar. Allemaal zouden ze eronder lijden. "Jij zei toch altijd dat we niet over elkaars leven mogen beslissen" zei Koen. Schuldbewust knikte Tineke. "Als je iemand zó hard haat, als iemand jouw hele leven verwoest heeft en zélf een moord begaan heeft, dan gebeurt dat gewoon. Ik had geen controle over mezelf, maar het voelde goed. Alsof ik mijn plicht gedaan had. Ik wist dat dit ging gebeuren, maar ik had het ervoor over" Dit kwetste Koen nog meer. Hij kon geen minuut, geen seconde langer in haar kastanjebruine ogen kijken, hij wilde dit verhoor meteen afronden. "Vertel me alsjeblieft even tot in het detail wat er gebeurd is, Tineke" vroeg hij, waarna Tineke de woorden één voor één Tinekes mond uitrolden.

En wat er precies gebeurt is krijg je in het volgende deel te lezen, ik hoop alleszins dat jullie het een goed verhaal vonden c: Het was eens wat anders dan al die love story's he😉