Susturulamayan ve her gök gürlediğinden üzerime yağan harflerin açtığı deliklerden bakıyorum hayata. Koca bir deniz var önümde, içindeyse insanlığın göz yaşı. Denizler neden tuzludur diye sormayın, belli değil mi sahi? Göz yaşı denizlerden daha tuzludur.
Ne diyordum... Denizler! Benim bir denizim var, adı yok. Dünyanın en tuzlu denizi diye biliniyor, çok ağladığım için bu unvanı benim denizime verdiler. Bir de balığım var denizimde. Adı yok. Gri pullu, parlak bir balık. Belki de adını Gümüş koymalıyım?
Kafamda esen yellerle yüreğimin kapıları 'güm!' diye kapanıverdi. Bu yüzdendir kimseyi sevemeyişim. Bir tek Gümüş'ü severim, bir de annemi. Babam desen... Yok ki.
Gümüş'ü başka bir denizden çaldım, denizin sahibi Kara'ya şöyle demiştim oysaki: "Çok yalnızım Kara, biraz onunla oynayayım, söz onu geri getireceğim."
İlk yalanımı o gün kurban ettim. Bilirsiniz, bir katil bir kere cinayet işledi mi bir daha işler, bir daha işler. Yalanları doğru olmayan gerçekler kadar sevdim.
