ŞÜPHE

NORMAL BİR HAYAT PARÇASI

-Evelyn neredesin?
-Evelyn lütfen beni yalnız bırakma, korkuyorum!
-Kristin yardım et nolur ! Yardım et! ( Fazlasıyla çığlık sesi )
-Evelyn ,EVELYN !(Hıçkırma ve bağırma sesi)
Saat çalıyordu kulaklarımı tırmalıyordu ama sanırım kalkmak zorundaydım.
Kalktım yatak odam oldukça karanlıktı,giysilerimi çıkartıp eflatun eteğimi ve sarı gömleğimi giydim.
Yemek yemeden dişimi fırçalayıp salona ilerledim öyle kötü bir evim yoktu ama etraf dağınık ve karanlık olduğu için ev kötü görünüyormuş hissi veriyor.
Hemen sehpanın üzerindeki telefonumu alıp dış kapı koridoruna ilerledim.
Ceketimi askıdan alıp üzerime geçirdim.
Metro yoluna ilerliyordum ne bir çanta aldım nede bir poşet . Hemen bir minibüse binip metroya gideceğim dedim.Boş bir yere geçip oturdum ,oturma zevkini yaşadım sanırım monoton hayatımda biraz mutlu olabiliyorum.
Metroya vardığımda minibüsten inip metro durağına indim.Metroya iki saniyede binip işin yolunu tuttum.Kafamı cama dayadım ve metronun o sıkıcı etkisine kapıldım.İşim normal bir işti özel bir sektörde yazılım asistanı yardımcı Evanjelisti olarak çalışıyorum gayet normal bir iş değilmi . İşe vardım ve hemen bilgisayara daldım ve saatlerce iş yaptım.Yazılım işi yapmamın sebebi çocukken yazılımda çok iyiydim bende bu işte yaygınlaştım ve işim bu oldu ama şimdi bu iş beni sıkıyor özgürlük kompleksi oluşuyor bende sanki hayatım bu değilmiş gibi.İşimi bitirip hemen çıktım ve psikolog randevuma gitmeye uğraştım.
Psikolog;
-Kristin bugün nasılsın bakalım?
-Sanırım iyiyim doktor .Tabi ehh şey...
-Ney?
-Sabah bir rüya gördüm çok tuhaftı ve ehh...
-Söyle ben senin doktorunum bunu söylersen daha iyi olur.
-Peki .Rüyamda Evelyn adında bir kız vardı ve o bana bir şey hatırlattı ama kafam çok bulanık hatırlayamıyorum hafıza kaybımdan dolayı sanırım.
-Kristin belkide hafıza kaybın geçiyordur. 
-Olabilir, ailem onlar hakkındada hiç bir şey hatırlamıyorum peki neden tanımadığım bir kız hakkında rüya gördüm ?
-Kristin zihin çok karmaşık bir şeydir belkide Evelyn denilen kızı tanıyorsundur.Sen yinede aileni araştırmayı bırakma tamam mı?
-Peki doktor .
Kristin kalkıp kapıya doğru ilerledi beyaza yakın çiğ sarı saçları onu küçük bir kıza benzetiyordu ayrıca saçları oyuncak bebek gibiydi .Kristin yağmurlu yolda evine gitmeye çabalıyordu.Olamaz yine yağmura kaldım minibüste göremiyorum allahım ne yapıcam ben.Yürüdükçe daha fazla yoruluyordum evime varmam gerekliydi en sonunda tek katlı evime vardım ama evimin yanındaki sokaktan bir ses duydum hoşuma gitmemişti.Ama sese doğru gittim ve o anda aşağı doğru sarkan kanla kaplı şeyi gördüm ne olduğunu anlamak için yaklaştığımda kanla kaplı Van gogh tablosunu gördüm korkunçtu ve aniden üzerime düşmesiyle çığlığı basmam bir oldu nasıl olduğunu anlamadım ama korkunçtu üzerime düşmesiyle bayılmam bir oldu ve her şey karardı...