#Crazy

#2-Family time

Έφτασα στο σπίτι με τα χίλια ζόρια μετά από το ξεθέωμα περπατήματος.

Τελικά ήταν πολύ κακή ιδέα να πάω με τα πόδια,και το αστείο είναι πως δεν είναι και πολύς δρόμος απλά τα πόδια μου δεν είναι και στην πιο καλή τους φόρμα.

Γιατί να μην έχω τον προσωπικό μου σοφέρ με τη λιμουζίνα μου να με πηγενοφέρνει στο σχολείο και το καλύτερο θα ήταν ότι οι συμμαθητές μου θα σκάγανε απ'τη ζήλεια τους γιατί οι περισσότεροι τους πάνε η με τα πόδια η με το λεοφωρείο που κάνει μια ώρα να'ρθει.

Μπαίνω στο σπίτι και προχωράω λίγο προς στο εσωτερικό του.

Φωνάζω μήπως και πάρω καμιά ένδειξη ζωής αλλά τζίφος δεν είναι κανείς στο σπίτι οπότε μάλλον η ηρθα αρκετά νωρίς η απλά η μικρή μου αδελφή ακόμη να σχολάσει.

Η μαμά ποτέ δεν είναι στο σπίτι μόνο τα βράδια που και που τη βλέπουμε γιατί με το που έρχεται απ΄τη δουλειά πέφτει για ύπνο.

Πάλι καλά που το σπιτάκι μου είναι μικρό γιατί θα βαριόμουν αφάνταστα να διανύσω μεγάλες αποστάσεις.

Δηλαδή απ'το δωμάτιο μου ως την κουζίνα.Τι να κάνω που βαριέμαι και ελπίζω κάποιος εκεί έξω να εναι αρκετά τεμπέλης για να καταλάβαίνει τι περνώ και γω η καημένη.

μμμμμ καλέ τι είναι αυτό που μου τρύπησε τη μύτη?

Η καταπληκτιή μου ώσφρηση με οδήσε προς την λαχταριστή αυτή μυρωδιά και ωπ ,

να ένα ταψί με παστήτσιο.

Απίστεφτο και όμως αληθινό.Θα γίνει του ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ .

Τελικά αποφάσησα να πάρω τρία η τέσσερα κομμάτια για να φάω τα οποία καταβρόχθησα με ατελίωτο πάθος.

Ξαφνικά ακούω την πόρτα να ανοίγει και τότε τρομοκρατήθηκα αρπάζοντας όπως όπως το ταψί βάζοντας το στο φούρνο μπαίνοντας μπροστά για να το προστατέψω από τους σημερινούς παστιτσιοκλέφτες που μπορεί ένας απ'αυτούς να μπήκε στο δύσμοιρο σπιτάκι μου.

Μετά από λίγο ακούω βήματα προς την κουζίνα και έτρεξα να αρπάξω ότι βρήκα μπροστά μου,συγκεκρημένα ένα τηγάνι προσπαθώντας να σώσω το παστίτσιο.

Στην κουζίνα όμως εκείνη τη στιγμή μπήκε η αδελφή μου τρομοκρατημένη αντικρίζοντας το θέαμα μπροστά στα μάτια της.

Για μια στιγμή νόμιζα πως την τρόμαξα αλλά μετά από λίγο την έπιασε σπαστικό γέλιο.