#Crazy

#3-Back to Reality

Αφότου είδαμε την ωραία αυτή ταινία που διάλεξε η Διαμάντω ,πέσαμε για ύπνο κάπως αργά.

Δυστηχώς η μαμά σήμερα άργησε πολύ να έρθει σπίτι γιατί λογικά θα πήγε σε κάποια φίλη της η γκουχου γκουχου σε κανένα φίλο της.

Και ναι υποψίες περνάνε από το μυαλό μου πως όλο και κάποιον θα βρήκε να περάσει το μίζερο χρόνο της παρά να τον περάσει με την οικογένεια της.

Εμένα δε με νοιάζει τόσο πολύ η παρουσία της στο σπίτι όσο την αδελφή μου.

Με λίγα λόγια εγώ τη μεγάλωσα αφού τον περισσότερο χρόνο μαζί τον περνούσαμε.

Έχει καταντήσει τρομακτικό πως η μοναδική ώρα που την βλέπαμε ήταν το πρωινό.

Γιατί όταν πέφτω για ύπνο δυσκολέυομαι να κοιμηθώ?

Α.ναι το βρήκα πρέπει επί μονήμου βάσεως,πρωί,μεσημέρι,βράδυ οι σκέψεις μου να με βασανήζουν.

Και μιά σκέψη που με βασανίζει πιο πολύ είναι το ερώτημα γιατί πρέπει να πάω αύριο σχολείο.

Γιατί πρέπει αύριο να είναι η δεύτερη μέρα σχολείου και όχι η τελευταία της χρονιάς,και μάλιστα 3ης λυκείου.

Φτου γαμώτο, ακόμη στην πρώτη τάξη είμαι.

Αχχχ για την ακρίβεια έχω μέσα μου μια δόση περιέργιας για να γνωρίσω λίγο καλύτερα το παιδί που μόλις σήμερα συστηθήκαμε.

Μπαααα όχι βλακείες λέω ,σιγά μη μου δώσει σημασία ο μάναρος του σχολείου.

Ωχχ τι μολις είπα? Όχι.όχι δεν πρέπει να σκέφτεσαι πως είναι όμορφος και γενικά να ασχολήσε μαζί του.

-Ναι μα σε κολακεύει το ότι ο μάναρος σου έδωσε σημασία και δεν πέρασες απαρατήρητη ενώ προσφέρθηκε να σε γνωρίσει,αλλά εσύ χαζή μια γνωρημία της προκοπής δεν μπορεις να κάνεις!

Είπε η σπαστική φωνούλα!

Αφροξυλάνθη σκάσε επιτέλους! Γιατί πρέπει να έχεις άποψη για τα πάντα? Εσύ και ο Πούτιν ένα πράμα!

Και ότι θέλω θα κάνω σπαστική φωνούλα που κάνεις το δικηγόρο μη πω και γω ποιού!

Κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος κοιτώντας το κατάμαυρο σκοτεινό ταβάνι, ενώ παράλληλα λογομαχούσα με ένα κομμάτι του εαυτού μου, που όσο και να μη θέλω να το παραδεκτώ πως όντως είναι.

The next day...

-She works at nights by the water.....so far away from my fathers daughter....