Lovely Love Lie (ON GOING)

Chapter 2

Hellia's Point Of View

Hindi kami natagalang maghanap ng hospital kasi halos paliparin na ni manong yung kotse samantalang ako naman ay tudo tingin sa kaliwat kanang direksyon. Langya nga eh! Nakakataranta!

"Manong patulong po!"-tawag ko Kay manong nang makarating na kami sa hospital. Dali-dali naman itong lumabas at tumungo sa pintuan namin. He open it and help me to get the guy.

Dali-dali kaming naglakad patungong entrance ng hospital at agad na humingi ng tulong.

"Stretcher!"-sigaw nong nurse ng makita kami.

Mabilis kumilos yung mga nurses dito at inihiga ang lalaking nag aagaw buhay na. They quickly pushed the stretcher and ran towards in the ER.

Hanggang labas lang kami ni manong kaya napatigil kami ng sumirado nayung double door ng ER, tumingin naman ako sa kinaroroonan ng pinagdalhan ng lalaki. "I hope youre ok"- wala sa sarili kung bulong.

"Salamat pala sa tulong manong!"-pasasalamat ko kay manong at hinarap siya. Ngumiti lang ito saakin.

"Ah! Oo nga po pala!"-I snap. I search for my wallet in my pocket and gave manong five hundred pesos. Akmang tatanggi ito pero ngumiti ako.

"Tanggapin mo manong, you help me earlier. Salamat po talaga"-saad ko at iniabot sa kanya ang pera. Kahit nag aalinlangan siya ay kinuha niya parin ito.

"Sana okay lang yung nobyo mo ijah"-saad nito na ikinabibigla ko. Nobyo? Ako? May nobyo?

"Di ko po yun boyfriend"-pagtatanggi ko sabay wagay-way pasa kamay at umiling. Kumunot naman yung noo nito.

"Kuya mo?"-tanong nito. Umiling uli ako. "Dirin po."

"Huh? Eh ano? Kaibigan?"-nagtataka nitong sabi. And again I shrug.

"I don't know him po"-magalang kung saad. Biglang nagbago yung ekspresyon ng mukha nito at agad na umiling.

"Bakit mo siya tinulungan? Kung dimo naman pala siya kilala?"-tanong nito . I smiled.

"Hindi naman po mali ang tumulong sa kapwa diba? Wala naman sigurong masamang tulungan yung taong nangangailangan"-sagot ko sa tanong nito. I sat in the long chair and take a deep breath. Nakakapagod.

"May mabuti kang puso ijah, ang swerte-swerte nang mga magulang mo saiyo"-malumanay nitong batid. Wengya tong si manong! Nakakataba naman sa puso nun!

"Mas swerte po ako sakanila"-magalang kung saad at ngumiti. Ngumiti lang din si manong at tumango.

Nag-paalam naman agad ito matapos naming mag-usap, syempre naman kasi maghahanap pa ng pasahero yung si manong! Alangan namang samahan niya ako diba? Ang angas naman non!

Pero teka nga! Bakit ba nandito parin ako? Eh?

Maybe because I feel guilty? Ayts wait! Bat naman ako makokonsenya aber?! Tinulungan ko nga siya eh!

Napailing naman ako dun.

Or maybe because I want to know kung ok lang ba siya?

Napabuntong hininga akot napatingin sa mga dumaraang mga tao.

Bakit nga ba? *sigh*

Hospital... Its my second time to be in this place again. Yes. Second time since dinaman ako nagpupunta dito, even my mom's working place. I never been there to check nor visit her.

The reason? Frankly to say. I don't like this place. I don't like hospital. I hate hospital.. Why? Because I just hate it. And I will never like this place.. But that doesn't mean wala nakong respeto sa mga nagtra-trabaho dito or sa mga taong nandito. Its just that.. I hate hospital for some reasons. For some reasons na ibinaon ko na nang matagal na pahanon at pinipilit na kalimutan hanggang ngayon.