Gökyüzüne Söylediklerim🌌

⛅️

Düştüğün o kuyuda beklerken, bir kapı aralanıyor. Ufak bir ışık hüzmesi gözlerini acıtırken merakla bakıyorsun. Giderek artıyor, daha çok acıyor gözlerin.. Sonra sol elini gözünün üzerine koyup gölgelemek istiyorsun. Karanlığa alışmış gözlerin sulanıyor. Sonra ufak bir cıvıltı sesi, sonra biraz mutluluk. Düştüğün o yerden destek alıp, kanamış dizlerinin üzerine çöküp, aralanan kapıya elini uzatıyorsun. Işık tenine değdiğinde sıcaklığı hissediyorsun. Bir an olsun mutluluğa. Yaralanmış ellerine ilaç gibi gelen ışığa alışıyorsun, kapıya doğru uzanıyorsun daha çok görebilmek için. Onca yorgunluğa rağmen. Işık azalıyor gibi geliyor, korkuyorsun. Gözlerinde endişe. Sonra azalıyor ışık, teninden uzaklaşıyor. Sonra cıvıltı sesleri kesiliyor, ayağa kalktığındaki acıyı hissediyorsun. Yaralarına girmiş ufak taşlar sızlatıyor kemiklerini. Sonra birden çarpıyor kapı ve karanlık... Olduğun yerden sıçrıyorsun. Aslında bir rüyaydı bu nefes nefese kalmışsın ve alnında biriken terler ıslatmış suratını. Kuyunun duvarına yaslanmış, kollarını bacaklarına dolanmış buluyorsun kendini. Birkaç saniye duraksayıp iyice sokuluyorsun kendine.  Kuyunun toprağın altında olduğunu ve burda bir kapı olmayacağı gerçeği acıtıyor içini ve ağlıyorsun. Dokunduğun o duvar taşları bile senden sıcakken buna üzülüyorsun. Gözlerini kapatıp ağlarken uykuya dalıyorsun. İyi uykular denir mi sana bilmiyorum ama sıçradığın her anı hissediyorum. Sonra kelimeler de susuyor zaten.