Gökyüzüne Söylediklerim🌌

Neden?siz.

Yalnızlığın getirdiği o sessizliğin ortasındayım. Tutunacak bir taş, sarılacak yılan bile yok üstelik. Düşünüyorum da bazen akla mantığa sığmayacak bir huzursuzluğum var. Neden bunu kendime yapıyorum sorusunu uzunca düşünüp cevapsız kalışımı anımsıyorum. Çoğunlukla uzaklara dalmayı seviyorum ya da bacaklarıma sarılıp kafamı dizlerime kapatmayı. İlk önce kafamın içinde halletmeli idim bazı şeyleri. İnsan sorunlarını kendisiyle halledebildiği zaman diğer insanlara herhangi bir konuda gereksinim duyamıyor. Çocuksu korkular azaldıkça yetişkin kuşkular alıyor yerini.. Galiba insan olmayı beceremiyorum. Sevmeyi, iletişim kurmayı, arkadaş edinmeyi, gülümsemeyi... Ve bir sürü aklınıza gelebilecek çoğu şeyi yapamıyorum. Korkuyorum. Ben aslında en iyi susmayı biliyorum.