Dün akşamüstü, öğretmenimiz bize zavallı Robetti'nin koltuk değnekleriyle yürüyeceği haberini verirken,müdür okula yeni yazilan bir çocukla sinifa girdi;esmer,kapkara saçlı,kocaman zeytin gözlü, gür kaşları alnının ortasında birleşmiş, koyu renk giysiler içinde, beline siyah deriden bir kemer takmış bir oglandi bu. Müdür öğretmenin kulağına bir şeyler fisildadiktan sonra,kocaman kara gözleriyle ürkek ürkek etrafına bakinan çocuğu orada birakarak siniftan cikti. Bunun üzerine öğretmen çocuğun elinden tutup bize bakarak,"Memnun olmalisiniz çocuklar. Bugün okulumuza,buraya beş yüz mil uzakta,Reggio Calabria'da doğan bir arkadasiniz kayboldu. Uzaklardan gelen kardesinizi sevin. Çünkü o,İtalya'ya saygin kisiler,çalışkan insanlar ve kahraman askerler yetiştiren şanlı bir yörede;dipsiz bucaksiz ormanların,heybetli dağlarin olduğu,yetenekli ve cesur insanlarla dolu,yurdumuzun en güzel yörelerinden birinde doğmuşum. Onu bağriniza basın ki,doğduğu şehirden uzakta olduğunu anlamasın;ona bir İtalyan'ın,ülkesinin hangi okuluna ayak basarsa bassın,orada hemen kardeşlerini bulacagini hissettiren," dedi. Bunları söyledikten sonra,kalkip duvarda asili haritada Reggio Calabria'nın nerede olduğunu gösterdi. Sonra yuksek sesle:"Ernesto Derossi!"diye seslendi,hani daima birinci olan Derossi'ydi bu. Derossi ayağa kalktı."Gel bakalım buraya,"dedi öğretmen. Derossi kürsüye doğru gidip Calabria'lınin karsisinda durdu."Okul birincisi olarak,"dedi öğretmen,"Bütün siniftan arkadaslarin adına yeni arkadaşına hoşgeldin de,böylece Piemonte'li çocuklar,Calabria'lı bir çocuk kucaklamis olacak."Derossi Calabria'lıyi kucakladi ve gayet net duyulan sesiyle:"Hoş geldin!"dedi,Calabria'lı çocukta coşkuyla onun yanaklarindan öptü. Herkes alkis tuttu. "Duyurun!"diye bagirdi öğretmen,"sınifta alkis tutulmaz!"Yine de durumdan memnun görünuyordu. Calabria'lı da öyle. Öğretmen ona yerini gösterdi ve sirasina kadar eşlik etti. Sonra yine bize dönerek:"Bu söylediklerini aklinizdan hiç cikarmayin çocuklar.Çünkü tam bunun için;bir Calabria'lınin kendini Torino'da evinde hissedebilmesi,bir Torino'lunun kendini Reggio Calabria'da evinde hissedebilmesi için tam elli yil boyunca savastik ve bu uğurda otuz bin İtalyan hayatini kaybetti.Siz birbirinize saygi göstermeli,birbinirinizi sevmelisiniz;ola ki içinizden biri burada dogmadigi için bu arkadasinizi hor görmeye kalkisirsa,o zaman o,üç renkli bayragimizi gördüğü yerde utançla basini öne eğmeye müstahaktir."Calabria'lı yerine oturur oturmaz,yanindakilar ona çeşitli kalemler,biri de bir dergi hediye etti;en arkadaki bir başka çocuk ona bir İsveç pulu gönderdi.
