Nooit vergeten | BoyxBoy

Augustus 1987

Augustus 1987

Het is een warme zomer. Alexander speelt op de speeltuin van het dorp, nog te verlegen om iemand aan te spreken om mee te spelen. Zijn vriendjes uit de kleuterklas zijn nergens te bespeuren, en zijn mama zit op een bankje toe te kijken. Ze glimlacht aanmoedigend naar hem, er zeker van dat hij wel iemand zal vinden om mee te spelen.

Alexander is altijd al een verlegen type geweest. Slim voor zijn leeftijd, en niet zo verlegen dat hij geen vriendjes durfde maken. Maar wel nog steeds verlegen.

Hij besluit om op de klimmuur te klauteren, want als hij wil bewijzen dat hij een echte jongen is, moet hij natuurlijk iets stoers doen. En wat is er nu stoerder dan een muur opklimmen die hoger is dan je eigen lichaam?

Elisabeth, zijn moeder, kijkt alert vanop haar bankje naar hem. Ze wil haar zoon langs de ene kant al wel wat vrijheid geven, ook al is hij nog maar zeven jaar. Maar langs de andere kant wil ze natuurlijk ook niet dat hij van de klimmuur valt, en zijn been breekt. Ze twijfelt nog even, en dan beslist ze om recht te staan en Alexander eraf te halen.

Elisa is nog geen twee seconden recht of er komt een jongetje op Alexander af. "Hey! Hey!", roept hij en Alexander kijkt naar beneden. Hij is nog niet eens halfweg of hij heeft al hoogtevrees. "Ja?"

De jongen kijkt glimlachend naar hem en zegt dan: "Zou je dat wel doen? Het lijkt me gevaarlijk. En als je iets breekt, moet je in het gips en kan je niet meer voetballen." Alexander kijkt terug naar beneden en bijt op zijn lip. "Ik voetbal niet. Voetbal is stom."

De jongen lacht opnieuw en steekt zijn hand omhoog om een high-five te geven. "Wacht. Kom naar beneden, en dan kan je me een high-five geven!" Alexander knikt en klimt voorzichtig, voetje voor voetje, naar beneden. Het duurt nog geen tien seconden, of hij staat al naast de jongen op de grond.

"High-five?" Alexander knikt verlegen en slaat hard op de andere hand. "Auw! Zoveel kracht moest je nu ook weer niet zetten!", zegt de jongen al lachend. "Wat is je naam?", vraagt Alexander, en hij voelt zich toch al zo zelfzeker om zijn naam te vragen.

"Ik ben Wille." Alexander houdt zijn hoofd een beetje schuin en kijkt hem met kleine oogjes vragend aan. "Wille?" De andere jongen knikt begrijpend, alsof hij het al gewend is dat mensen zijn naam raar vinden. "Rare naam, weet het." "Niet zo raar, hoor. Ik heb hem gewoon nog nooit gehoord", zegt Alexander glimlachend.

"Dus jij houdt ook niet van voetbal?", vraagt Wille nieuwsgierig. Alexander schudt overtuigend met zijn hoofd. "Nee. Ik haat voetbal. Ik loop." "Ah, zo. Leuk. Ik tennis."

Het duurt niet lang of ze praten over school, hoe benieuwd ze zijn om te leren lezen en schrijven en over hun familie. Het is alsof ze elkaar al hun hele leven kennen, zo gemakkelijk gaat het tussen hen. En zonder ze het goed en wel beseffen, begint het al donker te worden.

"Alexander!" Beide jongens kijken om, en Alexanders moeder staat recht en loopt naar hen toe. "Dat is mijn mama", zegt hij en Wille glimlacht. "Je hebt een mooie mama", zegt hij en ze barsten beiden in giechelen uit.

"Hallo, ik ben de mama van Alexander. Noem me maar Elisa", zegt ze en Wille bloost. "Ik ben Wille", zegt hij en ze glimlacht. "We gaan nu naar huis, maar misschien kan je nog eens langskomen? Is jouw mama hier nergens?"

"Ik woon daar", zegt Wille, en hij wijst naar een huis vlakbij de speeltuin. "Ik mag hier spelen zolang mama me ziet. Je kan morgen nog eens langskomen?", vraagt hij hoopvol. Elisa lacht en ze schudt haar hoofd. "Morgen moeten we bij oma en opa. Maar ik kom later wel nog eens langs om te praten met je mama."

"We gaan toch naar dezelfde school gaan!", zegt Alexander blij en Wille lacht ook. "Ah zo! Ben je ook zo benieuwd om te leren schrijven en lezen?" Wille kijkt haar met grote ogen aan en knikt vol overtuiging. "Alexander ook."

Ze steekt haar hand uit en Alexander neemt het. "Dag Wille!", zegt hij en zijn mama glimlacht. "Daag!", zegt hij enthousiast terug en hij begint naar zijn huis te lopen.

Wanneer ze teruglopen naar huis is het al bijna donker en Alexander moet de hele tijd glimlachen. Elisa is opgelucht om haar zoon zo te zien, zo vrolijk en zonder zorgen. Ze is blij dat hij een vriendje heeft gemaakt voor school nog moet beginnen. Het stelt haar gerust, dat hij niet alleen zal vallen.

Ze komen thuis aan en zijn papa zit aan de keukentafel de krant te lezen. Rob glimlacht wanneer hij hen ziet binnenkomen en Elisa geeft hem een kus. "Papa! Ik heb een vriendje gemaakt!", zegt hij enthousiast en Rob geeft hem een kus op zijn kruin. "Ah ja? En hoe heet dat nieuwe vriendje dan?", vraagt zijn papa, oprecht nieuwsgierig. "Wille!"

Rob maakt het gezicht dat past bij het horen van zijn naam. "Wille heeft gezegd dat het normaal is dat mensen raar kijken. Hij is het gewend." Elisa kijkt naar Rob en hij lacht verontschuldigend terug. "Dat is helemaal geen rare naam. En wanneer ga je Wille eens uitnodigen?"

Elisa kijkt opnieuw naar haar man, die pretlichtjes in zijn ogen heeft. Ongelooflijk, haar man en haar zoon zitten in een complot, denkt Elisa. Maar voor er nog iets kan gezegd worden, zegt Elisa: "Kom, we gaan naar bed. Het is al later dan tien uur!" Alexander probeert nog te protesteren, maar het mislukt en dan gaat hij zonder veel moeite mee naar boven.

Even later komt Elisa terug de trap af, en ze zucht. "Wat scheelt er?", vraagt Rob, en hij neemt haar hand vast en brengt het naar zijn lippen om er een zacht kusje op te geven. "Niks. Ik ben gewoon blij dat hij iemand gevonden heeft. Hij is het mooiste wat ik ooit heb gekregen, en ik wil dat alles goed met hem gaat."

Rob glimlacht en sluit zijn krant. "Kom eens hier", zegt hij en hij neemt opnieuw haar hand vast en brengt haar mee naar de fauteuil in de woonkamer. Ze gaan beiden zitten en Elisa vleit zich tegen hem aan. Rob aait haar haren en kust ze, zo zacht dat ze het bijna niet voelt.

"Ik zie je graag. Ik zie je doodgraag", zegt hij en Elisa zegt hetzelfde terug. "Ik ben zo blij met wat we hebben. Het is perfect." Ze sluit haar ogen en valt in een droomloze slaap, op de schouder van haar man.

--

Oké, dit is mijn nieuw verhaal!!
Ik ben super blij dat ik dit gepubliceerd heb, en hoop dat jullie dit ook graag gaan lezen...

Updates volgen wanneer mijn andere boek, Liefdesbrief, klaar is.

Liefs