Nooit vergeten | BoyxBoy

April 1999

April 1999

"Happy birthday to you, happy birthday to you. Happy birthday dear Alex, happy birthday to you!"

Alexander wordt vandaag negentien en is blijven slapen op Will zijn kot. Speciaal voor de gelegenheid heeft die een cupcake gekocht met daarop in blauwe cijfers '19!'.

De zon komt al door een spleetje naast het gordijn en Alexander gromt iets onverstaanbaar. "Alex, ik heb zelf een kaars. Je wordt officieel negentien. Ik dacht dat ik deze kleine verrassing wel kon houden voor na de verjaardagsseks van deze nacht", grijnst Will en Alexander draait zich om.

Will strijkt zijn liefs haar uit zijn ogen en glimlacht. "Je hebt les binnen een half uur, Alex. Je moet eigenlijk wel opstaan." De slaperige jongen opent zijn ogen en Will glimlacht. "Zie je wel dat je het kan. Kom, nu deze kaars uitblazen", zegt hij en dan houdt hij de cupcake vlak voor Alex' ogen.

Die glimlacht en blaast met een kleine zucht het kaarsje uit. "Je bent officieel ouder dan ik. Ik zit nog steeds vast op achttien, gast."

"Sukkel. Nog acht maand te gaan", grijnst Alexander en Will slaat hem speels op zijn schouder. "Ik viel altijd al op oudere types, herinner je je Jordi nog?" Will probeert natuurlijk alleen maar Alexander uit te dagen door dat te zeggen.

"Als je me probeert jaloers te maken, is dat officieel mislukt", zegt hij slim terug en geeft een klein kusje op Wills mond. Die rolt alleen maar met zijn ogen, maar kan zijn tedere blik en glimlach niet verbergen.

"Weet je dat we al bijna twee jaar samen zijn?", zegt Will. Alexander knikt en haalt de dekens van hem af. "Gaan we het niet eens vertellen aan onze ouders?"

Alexander draait zich vliegensvlug om en laat de jeansbroek die hij had gekozen op de grond vallen. "Wille, dat meen je niet."

"Jawel. Komaan, iedereen hier weet toch ook dat we samen zijn, al onze vrienden? Dus zo erg gaan onze ouders het ook niet vinden." "Dan denk je dat mooi mis. Hier is iedereen open-minded, vindt niemand het erg dat we kussen en seks hebben. Maar thuis..."

Will rolt met zijn ogen en kijkt de andere kant uit. "Komaan Wille—" "Als je niets durft te vertellen aan onze ouders en dan maar een lafaard bent, moet jij dat weten. Ik heb geen zin om iedere keer te doen alsof je maar gewoon mijn beste vriend bent, wanneer dat duidelijk niet zo is."

Alexanders lippen trillen en hij schudt zijn hoofd. "Will, alsjeblieft. Ik wil het ook dolgraag vertellen aan hen, maar vergeef me dat ik een lafaard ben. Ja, ik heb schrik voor hun reactie. Ja, ik heb schrik dat ik je nooit meer ga mogen zien. En ik mag er niet aan denken dat dat gaat gebeuren."

"Het spijt me, ik had je niet zo mogen noemen", zegt Will en hij loopt naar Alexander toe om hem te omhelzen. "Nu zaterdag gaan we naar huis, en we vragen of onze ouders bij elkaar kunnen komen", zegt Alex vastberaden en Will glimlacht tegen zijn nek.

"Bedankt", fluistert hij. "Ik hou van je."

—

Alexander trilt op zijn benen en houdt Willes hand vast onder tafel. Zijn lief knijpt geruststellend in zijn hand en Alex bijt op zijn lip.

"Dus Wille – sorry, Will bedoelde ik –  hoe gaat het daar op kot?", vraagt Alexanders moeder en Wille toont zijn meest charmante glimlach. "Goed. Maar Alex heeft vast al van alles verteld denk ik", zegt hij met een ondeugende knipoog.

"Inderdaad. Nog niks negatiefs moet ik wel zeggen", zegt Alexanders vader speels en kijkt naar de ouders van Will. "Het beste vertellen ze ons niet natuurlijk. Maar ik weet wel dat Alex het hier nog steeds naar zijn zin heeft thuis. Althans, voorlopig toch." Hun ouders lachen en de jongens trekken een grimas. Hopelijk wordt dit geen voorteken voor straks.

Alex bloost en Will geeft een kneepje in zijn hand. "Dus nu hebben we nog het dessert, speciaal voor Alex' verjaardag tiramisu met speculoos", zegt Alexanders moeder vrolijk met een trotse blik op haar zoon gericht.

"Nu?", vraagt Will fluisterend en Alexander knikt. "Jij begint."

"Euhm... Wij willen eigenlijk iets vertellen", zeggen ze half in koor. Hun ouders kijken met een verraste blik naar hen en Alex begint meteen te blozen. "Ja, jongens?", vraagt Wills vader een tikje nieuwsgierig.

"Eigenlijk willen we dit al heel lang vertellen", begint Will en zijn beste vriend gaat verder. "Toch zeker al twee jaar geleden is er iets gebeurd. En we willen eigenlijk gewoon iets zeggen dat al veel langer gezegd had moeten worden."

"We zijn samen."

--

De gevolgen van dat kleine zinnetje bestaande uit drie woorden hadden niet groter kunnen zijn.

Wills ouders zegden de volgende maandag meteen zijn kot op en schreven hem in aan een universiteit in een andere stad. Ze verbraken alle contact met Alexander en zijn familie.

Alexander ging een week niet buiten, hij kreeg niks binnen en huilde meer dan hij ooit had gedaan in zijn leven. Nog nooit had hij zo een pijn gevoeld.

Zijn ouders keurden het niet goed, en die van Wille nog minder. Ze zeiden dat hij een meisje moest zoeken, en hun kleinkinderen schenken en niet samen kon zijn met een jongen.

Hij had gehoopt dat Will zou rebelleren tegen zijn ouders, maar een paar maanden later kreeg hij een brief van hem. Daarin stond dat hij een meisje had leren kennen dat slim was en dat hij wou dat ze nog eens zouden afspreken. Ze zou een vriendin meebrengen, die misschien wel iets voor Alexander zou kunnen zijn. Was Wille nu helemaal gek geworden?, vroeg Alex zichzelf af.

Hij scheurde de brief in duizend piepkleine stukjes en gooide hem uit het raam. De haat die hij voelde voor iemand was nog nooit zo intens geweest.

Zijn ouders daarentegen hadden de band met Wills ouders hernieuwd. Ze luisterden bewonderend naar de verhalen over Will en zijn o-zo-geweldige vriendin, en hoopten dat voor hun zoon ook zo een geluk weggelegd lag.

--

Dit mijn kerstcadeautje!!
Veel plezier in de vakantie, een vrolijke Kerst en een gelukkig nieuwjaar!