Nooit vergeten | BoyxBoy

September 1997

"Ze heet Sophia. En ze is echt waar het knapste meisje ooit."

Wille en Alexander zitten samen aan een tafel in de eetzaal van hun school. September is net begonnen, wat ook betekent dat school net begonnen is. En blijkbaar heeft Wille de zomer van zijn leven beleefd in Spanje.

"Dus je hebt haar leren kennen aan de zee?", vraagt Alexander. Wille knikt en vertelt verder. "Ze vroeg of we samen konden dansen die avond. En Alex, ik meen het wanneer ik zeg dat ze de mooiste vormen ooit had! Alles klopte gewoon."

Alexander rolt met zijn ogen. "Moet je niet aan Camille denken?" Wille lacht en schudt zijn hoofd. "Ik mag toch iets vertellen over Sophia? Ik heb toch niks gedaan met haar?"

"Vertel het toch maar niet aan Camille. Dit is praktisch overspel." Camille is Willes lief sinds een paar maand, en het meest verschrikkelijke mens dat ooit bestaan heeft. Ze haat Alexander al vanaf het begin, omdat hij Wille beter kent dan haar. Ze is honderd procent gestoord.

"Misschien kan jij wel met Sophia gaan? Je moet echt meegaan volgend jaar, dan zijn we allebei achttien!", zegt Wille enthousiast. "Naar waar meegaan?", zegt opeens een stem boven ons. Camille, natuurlijk.

"Hey, Cam." Ze geeft hem een kus en Alexander moet zijn hand voor zijn mond houden om niet in de lach te schieten. Als je van een perfect moment spreekt om te komen.

"Naar Spanje", zegt Alexander en Wille kijkt hem aan met een blik die kan doden. "Leuk! Ik ga mee, jongens!", roept Camille enthousiast en ze glimlacht. "Ja, oké. Alex maakte duidelijk een grapje. Volgend jaar gaan we niet meer naar Spanje." Wille knipoogt achter zijn rug naar Alexander, want dat is duidelijk een leugen. Ze gaan ieder jaar naar Spanje.

"Oh." Camille kijkt teleurgesteld en met een gemene blik naar Alexander. "Hey! Dit is ook niet mijn fout, he!", zegt hij verontwaardigd en ze kijkt hem nijdig aan. "Kom, Cam. Doe eens even normaal, het is niks." Dan kijkt ze Wille ook nijdig aan en stampt ze zonder iets te zeggen weg, naar de tafel met haar vriendinnen. Ongetwijfeld om haar beklag te doen.

Maar twee seconden later staat ze al terug aan hun tafel. "Waarom ik eigenlijk naar jullie kwam: ik wil jullie uitnodigen voor mijn feest, deze zaterdag. Het is bij mij thuis, en als cadeau mag je altijd drank meenemen. En wees blij dat ik je uitnodig." Dat laatste was compleet naar Alexander gericht.

Na even naar hen gekeken te hebben met toegeknepen ogen, stampt ze terug weg en Alexander en zelfs Wille zuchten allebei opgelucht.

"Man, maak het toch uit met haar. Ze is verschrikkelijk!" Wille zucht en haalt zijn schouders op. "Ga je nu mee naar haar feest?", zegt hij en verandert het onderwerp. Nu is Alexander degene die zucht en hij antwoord: "Weet ik niet. Misschien?"

Wille kijkt hem aan, en Alexander krijgt een déjà-vu van die nacht in december vorig jaar. "Kom, alsjeblieft. Ik heb je nodig, oké?" Alexander bloost en knikt. Zoals altijd weet Wille precies wat hij moet zeggen tegen hem, om hem over te streep te trekken.

-

Het feest is luid. En dat is een understatement. Er speelt van die typische dansmuziek, van die muziek die iedereen leuk vindt maar Alex niet. Hij staat wat alleen aan de kant en zoekt zijn beste vriend, die nog nergens te bespeuren valt. Hij komt vast later, denkt hij.

Hij gaat naar de keuken en neemt een blikje bier. In de hoek staan er twee mensen te kussen en er komt bijna speeksel uit hun mond, hun tongen duidelijk zichtbaar. Hij wendt zijn hoofd af, zodat hij het niet moet zien.

De zetel in de woonkamer is vrij en hij gaat erop zitten. Alexander kijkt naar de dansende mensen, en neemt kleine slokjes van zijn bier. Hoe meer hij ervan drinkt, des te meer hij het niet meer proeft.

Plots voelt hij iemand naast zich in de zetel ploffen. Het is Wille.

"Hey. Ik vroeg me al af waar je was", zegt Alexander. Wille antwoordt niks en ze zitten daar, te kijken naar de anderen. De spanning tussen hen is er weer. Dezelfde spanning van een jaar geleden is weer terug, maar sterker dan voordien.

"Volg me", fluistert Wille in Alexanders oor. Alexander schrikt, en kijkt naar rechts. Willes gezicht is maar enkele centimeters van het zijne verwijderd. Hij houdt zijn adem in, bang om het moment zoals de vorige keer te verpesten door de zenuwen.

Wille staat op en Alexander volgt hem. Ze lopen door de woonkamer, waar Alexander Camille voor het eerst ziet, maar zij gelukkig hem niet. Wille probeert haar duidelijk ook te vermijden en kijkt achterom. Hij glimlacht en Alexander voelt een vreemd soort opgewondenheid in zijn borstkas opkomen.

Ze lopen verder naar de hal, de trappen op en Wille gaat de laatste kamer van de gang binnen. Alexander gaat de kamer binnen en sluit de deur achter zich. Het is donker in de kamer, en Alexander weet zelfs niet in welke kamer ze zijn. Hij probeert een lichtknop de vinden, maar hij botst tegen iets hards aan, iets wat langer is dan hem: Wille.

"Wille, wat is de bedoeling?", vraagt hij verward. Hij krijgt geen antwoord, het is alsof Wille zijn stem kwijt is geraakt deze avond.

De spanning tussen hen is er nog steeds, en in de donkere kamer wordt die alleen maar erger met het moment.

"Alex", zegt Wille zachtjes. En dan kust hij hem vol op de mond.

Alexander weet niet wat hij moet doen. Hij heeft nog nooit gekust met iemand, en al zeker niet met een jongen. En zeker niet met Wille, zijn beste vriend!

Maar het voelt goed. Hij laat hem gekust worden door Wille. Alle soorten gedachten malen door zijn hoofd. Is hij homo? Waarom voelt dit zo goed? Moet Wille niet bij Camille zijn? Camille!

Alexander maakt Willes armen los die hij rond hem had gelegd, en verbreekt hun kus. "Wille... Dit is niet eerlijk tegenover Camille." Hij kan haar misschien niet uitstaan, maar dat wil niet zeggen dat hij een schaamteloze bedrieger is. Hij zoekt de lichtknop en steekt het licht aan.

Voor het eerst ziet hij Wille na het kussen en hij heeft een blosje op zijn wangen, dat zijn lippen die roze zijn door het kussen alleen nog maar meer accentueert. Zoals altijd ziet Wille er geweldig uit.

"Het is gedaan sinds vandaag. Ze weet zelfs niet dat ik hier ben, ik wist gewoon dat jij zou komen en daarom ben ik hier ook. Weet je hoe lang ik dit al wil doen? Weet je hoeveel keer ik 's avonds laat aan jou al heb gedacht? Weet je hoe lang ik al verliefd ben op jou?"

Alexanders mond vormt een 'O'. Het ziet er dom uit, maar hij is gewoon zo verbaasd over die woorden dat hij niks meer kan uitbrengen. Wille, verliefd op hem? Zijn beste vriend sinds zijn zeven jaar?

"Will. Ik weet echt niet wat ik moet zeggen." Alexander kijkt in Willes ogen en die zijn vochtig geworden. "Ik moet dit gewoon even laten bezinken. Kom morgen om vijf uur naar mijn huis, dan zijn mijn ouders weg en kunnen we praten." Alexander geeft Wille een klein kusje op zijn wang.

"Je blijft mijn beste vriend, altijd. Wat er nu ook gaat gebeuren."

Wille glimlacht en Alexander ook.

"Je bent de geweldigste jongen ooit, Alex", zegt Wille zachtjes wanneer zijn beste vriend naar buiten gaat. Er rolt een traan over Alexanders wang en hij beseft dat deze vriendschap meer dan wat dan ook betekent op deze wereld voor hem.