Nooit vergeten | BoyxBoy

Mei 2005 | deel 1

Mei 2005

"Weet je nog dat huwelijksfeest waarover ik je een paar maanden geleden vertelde?", vraagt Alexander aan Dries, een van zijn beste vrienden. Dries fronst en kijkt Alex sceptisch aan. "Het is morgen. Zin om mee te gaan?"

Dries proest in lachen uit en strijkt een haarlok achter zijn oor. "Gast. Ga je serieus naar het huwelijk van je ex gaan die je al zes jaar niet meer gezien of gesproken hebt?" Alexander haalt zijn schouders op en zucht.

"Ik vind dat het tijd is om Wille opnieuw te zien. En eigenlijk is het nog niet zo lang geleden sinds we gepraat hebben. Toen hij me dronken belde op zijn vrijgezellenavond en zei dat hij me miste is de laatste keer dat ik nog iets van hem gehoord heb."

Dries rolt met zijn ogen en zegt: "Ik begrijp niet waarom die gaat trouwen. Hij is duidelijk nog steeds niet over je heen, en ik weet niet of jij dat ook wel effectief bent."

Alexander kijkt hem met toegeknepen oogjes aan. Hij heeft nog twee relaties gehad in die zes jaar sinds Wille, maar het lukte gewoon niet. Steeds betrapte hij er zich op dat hij de anderen vergeleek met zijn vroegere beste vriend. Alles aan Wille was gewoon perfect.

"Hij heeft je hart gebroken, man. Waarom zou je dan naar zijn trouwfeest gaan?" "Misschien wil ik wel laten zien dat ik ook zonder hem kan. En misschien heb ik wel een plan bedacht."

"Ben ik ook ergens een deel van dat plan", vraagt Dries. "Totaal niet voorspelbaar trouwens, Alex. Totaal niet." Alexander lacht en legt zijn plan uit: "Jij kan toch even mijn vriend spelen? Het is maar een avond."

"Dat kan je niet menen." Alexander haalt zijn schouders op. "Je hebt toch dat nieuwe pak. En voor zover ik weet is het nog nooit gebruikt, omdat je toch geen date weet te strikken."

Het duurt een seconde voor hij het kussen uit de zetel tegen zijn hoofd krijgt gesmeten. "Auw!" "Laag, Alex. Laag. Maar het is goed, al doe ik het maar voor het gratis eten en drinken, en zeker niet voor jou."

"Je bent de beste", zegt Alexander enthousiast en springt met zijn armen gespreid op Dries af. "Nu wel nog. Voor die zak van een Wille mij gaat vervangen."

--

De dag van het feest is er sneller dan Alexander wenst, en voor hij het weet zitten Dries en hij al samen in de auto op weg naar het feest.

"Gaan we dit echt doen?", vraagt Dries voor de duizendste keer. Alexander rolt met zijn ogen en kijkt Dries aan. "Ja, we gaan dit echt doen. Ik heb geen tijd om te twijfelen, ik moet me concentreren op de weg."

"Je weet toch dat we naar het trouwfeest gaan van je vroegere beste vriend he? Weet je nog, die ene waar je ongeveer tien jaar verliefd op bent geweest?", zegt hij, "en waar je nu nog steeds verliefd op bent", voegt hij er nog stilletjes aan toe.

"Gast, dat heb ik gehoord", zegt Alexander verontwaardigd en Dries lacht. "Ja logisch, anders zou ik het toch niet luidop zeggen?"

"We zijn er bijna trouwens." "Is dit dan het dorp waar je vroeger woonde?" Alex knikt en zijn vriendje-voor-de-dag kijkt nieuwsgierig rond. "Landelijk." Alexander lacht en zegt: "Zo kun je het wel beschrijven, ja." "Wel ironisch dat hij hier gaat trouwen, waar jullie vrienden zijn geworden en je weet wel erna. Tragisch eigenlijk."

"Weet je Dries, in plaats van journalist te worden zou ik films beginnen te maken in jouw plaats. Van die heerlijke drama's, met genoeg overacting en alles erop en eraan." De toon waarop Alexander het zegt verraadt dat hij zenuwachtig en ongeduldig is.

Het blijft nog even stil in de auto en dan rijden ze op de parking van de zaal. Er hangen ballonnen buiten en er hangen een paar slingers. "Zijn we juist? Het ziet er mij nog redelijk leeg uit", vraagt Dries.

"We zijn op tijd. Ach ja, wat maakt het uit, hoe sneller ik daar binnen ben hoe beter. We kunnen toch moeilijk de hele tijd in onze auto zitten wachten wanneer er daar drinken en eten op ons wacht?", zegt Alex en Dries lacht. "Winnaar van het slechtste excuus ooit."

Zijn vriend kijkt hem met ogen die konden doden aan en Dries' lach verdwijnt van zijn gezicht. Hij houdt zijn twee handen in de lucht en kijkt onschuldig. "Rustig, Alex. Het komt allemaal goed", zegt hij en geeft een klopje op zijn schouder,

"Binnen", Dries kijkt op zijn horloge, "ongeveer vijf uur zitten jij en Wille al ergens te flikflooien wed ik." Alexander kijkt verward naar zijn maat. "Hij is net getrouwd, hoor. Niet gescheiden."

"Maakt dat wat uit. Zij is zijn zielsverwant niet, dat ben jij. En je weet wat ze zeggen over zielsverwanten." Dries kijkt grijnzend en Alex haalt een wenkbrauw op. "Wat? Weet je niet wat ze over zielsverwanten zeggen?" Hij schudt zijn hoofd en kijkt verwachtingsvol.

"Zielsverwanten vinden elkaar altijd terug, wat er ook gebeurt. Jullie zijn verbonden met een onzichtbare rode draad." Alexander probeert het nog tegen te houden, maar de lach ontsnapt zijn lippen.

"Echt, word filmmaker man. Je gaat een geweldige carrière missen."

Ze stappen beiden de auto uit en gooien de deur dicht achter hen. Dries neemt het cadeau, dat eigenlijk gewoon een simpele kaart met geld is en geeft het aan Alexander.

"Wat heb je eigenlijk op het kaartje geschreven?", vraagt Dries een tikkeltje nieuwsgierig. "Iets over vroeger, het maakt niet zoveel uit. Ik dacht dat ik wel een kleine referentie mocht maken."

Alexander kijkt zijn beste vriend aan en grijnst. "Schat, zie ik er goed uit?", zeg hij half lachend. "Zeker. Strak in het pak, veel fouts kan je daar niet mee doen he, liefje van me."

Het duurt welgeteld twee seconden voor ze allebei in lachen uitbarsten. De kans dat Alexander en Dries ooit samen zouden zijn is kleiner dan de kans dat Alex ooit met een vrouw zou gaan.

"Kan je me nu al eens kussen?", vraagt Alex en Dries haalt zijn schouders op en knikt. "Sure, alsof het zoveel uitmaakt", antwoordt hij en dan kust hij hem vol op de mond.

Alexander begint weer de lachen, maar nu tegen Dries' mond waardoor het voor een buitenstaander misschien wel een heel romantisch moment lijkt, maar voor hen vooral een van de grappigste momenten van hun vriendschap.

"Oké, let's go!", zegt Alex vastberaden en hij neemt de hand van zijn beste vriend stevig vast.

Ze draaien zich om, en vlak voor hen staat Wille.