Nooit vergeten | BoyxBoy

Juli 1998

Juli 1998

"Wille, je bent gek!", schreeuwt Alexander wanneer zijn beste vriend van een rots in de zee springt. Wille belandt met een grote plons in het water en wanneer hij boven komt, schatert hij het uit. "Alex! Kom, spring!"

Alexander wordt rood en schudt zijn hoofd. Hij gaat dit niet doen, no way. Echt niet, nooit. "Watje", roep Wille van beneden en hij lacht nog even hard als ervoor. "Ik haat je", zegt Alex en hij springt van de rots, het water in. Terwijl hij springt roept Wille met een zangerige stem: "Je houdt van me!" en dan belandt hij in het water.

Hij hoest de slok water die hij binnen heeft gekregen uit en Wille kijkt hem aan, met iets wat verdacht veel op liefde lijkt in zijn ogen. "Ik ging je nog overtuigen met een blowjob vanavond, maar die heb je niet nodig gehad", zegt hij en knipoogt.

Alexander kijkt hem met toegeknepen oogjes aan. "Wie zegt dat ik dat wil?" Wille lacht en schudt zijn hoofd. "Hmmm... Tja, na gisterenavond en al die keren ervoor weet ik al perfect wat jij wilt, Alex", antwoordt Wille zelfvoldaan.

Hij zwemt naar zijn beste vriend toe en kust hem op de mond. "Niet hier! Stel je voor dat iemand ons ziet!", sist Alex en Wille rolt met zijn ogen. "Kom, we zwemmen terug naar de kust."

Het is niet ver meer naar het strand, en ondertussen denkt Alex na over zijn relatie met Wille. Sinds zijn beste vriend vorig jaar in december had toegegeven dat hij gevoelens voor hem had, was hun relatie van beste vrienden snel overgegaan naar beste vrienden die kussen. En niet veel later naar beste vrienden die elkaar regelmatig 'hielpen'. En een maand geleden hadden ze allebei voor het eerst seks gehad, met elkaar welteverstaan.

Toch had geen enkel van de twee hun relatie ooit bestempeld als vriend en vriend. Ze bleven gewoon beste vrienden zeggen tegen elkaar, zonder meer. En Alex wist niet of hij dat nu zo geweldig vond. Misschien moest hij na het zwemmen vanavond er maar iets over zeggen.

Na tien minuten zwemmen bereiken ze het strand. Willes ouders zitten daar al te wachten op hen voor het middageten, en zo te zien zit er nog een jongen die ze kennen naast hen.

Hij zwaait naar Wille en kijkt verlegen naar Alex. Die heeft wel al een idee wie hij is, waarschijnlijk Jordi, een jongen die Wille twee jaar geleden op het strand had leren kennen.

Wille slaat zijn hand voor zijn mond en rende op Jordi af, die nu ook al lachend naar hem toe komt rennen. Ergens in het midden botsen ze bijna tegen elkaar en geven een stevige knuffel. Alex probeert zijn jaloezie zelfs niet te verbergen.

Die Jordi is knap. Meer dan knap zelfs, dat kan iedereen met ogen in zijn kop zien. Maar dat wil nog niet zeggen dat Alexander zich gaat laten doen door hem. Er is nog nooit iemand tussen hen ingekomen, en dat zal ook niet gebeuren.

Wille staat al enthousiast te praten met hem wanneer ook Alex hen bereikt. "Dus dit is Jordi", zegt hij zelfs niet vragend, maar meer als een feit. "Jep!", zegt Wille en hij en Jordi lachen. Waarschijnlijk met hem, denkt Alexander.

"Jordi vroeg of hij vanavond mee kan zwemmen met ons", zegt Wille en Alexanders mond vormt een grimas, die hij meteen verbergt met een nepglimlach. "Ja, natuurlijk", zegt hij zo nonchalant mogelijk en verbijt de pijnlijke steek die hij voelt in zijn borstkas. Wees toch niet zo een jaloerse idioot, zegt een stemmetje in Alex' hoofd.

"Tot vanavond!", zegt Wille enthousiast en Alexander mompelt hetzelfde. Jordi glimlacht breed en wuift naar hen wanneer ze weglopen naar hun appartement.

"Dat is dus Jordi", zegt Alex met een kwade ondertoon en Wille kijkt naar hem. "Ja Alex, dat is Jordi." Wille blijft kijken naar hem alsof hij zijn gedachten probeert te lezen. Willes ouders lopen voor hen en de jongens volgen zonder iets te zeggen.

Na een verschrikkelijk trage minuut verbreekt Wille de stilte: "Alex, ben je nu echt jaloers?" Zijn beste vriend bloost en schudt zijn hoofd. "Gast. Jij kan zo belachelijk doen soms", zegt hij al lachend en geeft hem snel een kusje in zijn nek. "Ik zie je graag. En Jordi is trouwens compleet mijn type niet. Mijn type heeft lichtbruin haar, is een meter tachtig lang en heeft overal sproetjes."

Alexander voelt zich in een klap blijer.

—

Na het avondeten en wat zoenen op hun kamer vertrekken ze naar het strand. Het is al donker en Alex voelt zich licht, ook al heeft hij nog niks gedronken.

Jordi wacht al in de verte op hen en Wille neemt Alex' hand en begint te lopen. "Gek", fluistert Alex in Willes oor en ze lachen allebei. Omdat Alex zijn bril eens aanheeft, ziet hij al van in de verte dat Jordi iets wat verdacht veel lijkt op dozen sangria naast zich heeft liggen.

"Hola!", zegt de Spaanse jongen en ze zeggen hetzelfde terug. "Let's drink, guys!", zegt Jordi en ze lachen alle drie. Het is wel stom dat ze zelf niks mee hebben genomen, maar blijkbaar hoefde dat niet want Jordi's ouders hebben een grote supermarkt.

Ze blijven drinken en praten gezellig in het Engels, en langzaamaan zit er zoveel alcohol in Alex en Willes bloed dat ze zich echt heel erg licht voelen. Jordi lacht en de jongens lachen mee, ook al weten ze niet waarom en alles is toch zo geweldig.

"We should swim naked!", stelt Jordi voor en Wille knikt enthousiast, dus Alex ook. Ze trekken alle drie hun zwembroek uit en lopen als gekken naar de zee, gillend en lachend. Het koude water zorgt er wel voor dat ze iets of wat minder dronken zijn, maar ze zijn zo licht dat zelfs zeewater bijna niks uitdoet.

Het is een geweldige nacht, vindt Alexander. Wille heeft hem al meermaals gekust in de zee achter Jordi's rug en de smaak van zijn zoute lippen is nog overduidelijk te proeven op zijn eigen lippen.

"Ik zie je zo graag", zegt Wille zachtjes in Alex' oor en bijt er dan liefdevol in. "Ik ook", fluistert Alex terug en hij geeft hem vlug een kus in zijn nek.

Dat gesprek dat hij wou voeren zal nog even moeten wachten. Maar het maakt hem allemaal niet zoveel uit nu.

—

"Weet je, ik heb eens over iets zitten denken", zegt Wille de volgende dag en Alexander kijkt nieuwsgierig naar hem. "Ik zit al een tijdje te denken om mijn naam te veranderen. Wille is gewoon zo... raar? En ik heb het gevoel dat ze me op de universiteit niet serieus gaan nemen, snap je?"

Alexander knikt en zegt: "Als je dat gevoel hebt... En ik weet dat je al jaren denkt om het te doen, dat gaat niks veranderen aan onze relatie hoor." Wille glimlacht en kijkt naar Alexanders ogen.

"Natuurlijk niet. En ik heb al eens gedacht aan andere namen: Willibert, Wilhelmina—" Alexander lacht en rolt met zijn ogen. "Je weet welke naam ik het mooist vind voor jou. Gewoon Will."

Wille kijkt hem berekenend aan. "Zou een lettertje het verschil maken?" Alexander knikt en haalt zijn schouders op. "Voor mij blijf je altijd Wille hoor. Ik hoop dat ik dan ook het officiële voorrecht heb om je zo te noemen?"

Wille grijnsde en gaf hem een kus op de mond. "Natuurlijk heb je dat voorrecht, je bent mijn lief en beste vriend." Alex glimlacht breed en bloost. "Zijn we nu officieel samen?" Wille kijkt hem fronsend aan en zegt: "Euhm... Dat zijn we toch al de hele tijd?"

Alexander heeft hem nog nooit zo hard omhelsd.

--

Sorry voor de extreem late update!
Hopelijk maakt dit hoofdstuk het goed ;)