Footsteps

42 4 1
                                    

Heey weer een nieuw deel.. Wie is er nou in de schuur?????? Haha ik weet het lekker al!! Lees en volg me als je weten hoe het verder gaaaaaaaat! 

Ik sta met een ruk op. Ik heb de drang om weg te rennen maar ik denk: Nee, je moet zorgen dat de paarden niks overkomt. Straks wil hij ze stelen ofzo. Geluidloos sluip ik naar de hoek van de schuur. Waar een hooivork staat. Ik pak de hooivork op en loop langzaam in de richting van waar ik de voetstappen hoorde. Ze komen van achterin de schuur. Ik loop er heel langzaam naartoe. Ik ben bijna achterin de schuur. Nog 5 stappen, 4,3,2,1... Ik spring naar voren en kijk om de hoek. Een schaduw glipt weg en ik zie niemand meer. Ik ren naar de schaduw toe maar dan oppeens hoor ik het weer. Voetstappen. Maar nu aan het begin van de schuur. En ik hoor de voetstappen steeds beter. Er komt iemand op me af. Maar net als ik denk dat de man bijna bij me is hoor ik een deur open gaan. Het is de deur van........ een stal!! Shit, denk ik. Ik moet iets doen. Ik wil er naar toe rennen en zeggen dat die loser van onze paarden af moet blijven maar ik durf het niet. Ik durf het echt niet. Terwijl ik al mijn moed verzamel hoor ik weer voetstappen maar nu zijn het de voetstappen van... een paard! Diegene neemt ons paard mee! Nu wordt ik pas echt boos en bang tegelijk. Die man moet met ze tengels van onze paarden afblijven. Ik kijk nog snel even of mijn vader nog gebeld heeft en dan ren ik achter de hoek vandaan. Ik zie nog net een paardenkont wegschieten. En de stal van Quike... hij is leeg... Quike is het paard waar ik altijd op rijd en ik weet hoeveel mijn vader en Lisette er van houden. In een reflex gooi ik de hooivork weg en begin keihard de schuur uit te rennen. Ik moet Quike redden. Als ik de schuur uit ren zie ik dat twee mensen in zwarte pakken Quike hardhandig een trailer in werken. Quike hinnikt en trekt maar ze kan niet op tegen de zweep die de mensen mee hebben. Ik ren er naar toe en geef een van de mannen een duw. Ik ren meteen door naar Quike. Net als ik het halster touw los heb gemaakt. Wordt ik achteruit getrokken. Ik struikel en val van de laadklep. Ik val op de grond en heb meteen bonkende hoofdpijn. Maar dat is nog niet het ergste. Want zodra ik weer op wil staan verschijnen er twee mensen met een bivak muts voor me. De ene legt een mes tegen mijn keel en zegt. Ik zal maar niks doen meisje. Of wil je soms dat dit beestje iets overkomst zegt hij met een best wel griezelige stem. Hij duwt me weg en ik doe niks meer. Behalve huilen. Van de schrik en omdat we Quike kwijt zijn. En misschien wel nooit meer terug zien als rijpaard inplaats van vlees...... 

Back HomeWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu